Onderstaande tekst verscheen onlangs in de voorjaarseditie van het zeilblad voor vrouwenzeilen “Zij-wint”.

Monique van Mechelen is 38 jaar en werkt als revalidatiearts. Haar man Pieter Lambregts is 57 jaar en is neuroloog van beroep. In juli 2013 vertrekken ze met hun zeilschip Déesse voor een reis van drie jaar rond de wereld.

Vertrekkersstress??

Daar staat ze dan, onze Déesse, nog warm en droog in de winterberging. Steeds even wennen als we haar weer zien, nu haar onderkant niet meer de vertrouwde korenblauwe kleur heeft van de antifouling. Deze winter is ze namelijk kaalgestraald en daarna in de coppercoat gezet, vijf lagen dik, nat op nat aangebracht. Een klus die we graag hebben uitbesteed aan professionals. Bij een schip van 37 voet lengte, leek ons dat heel veel werk om zelf te doen. Nu is haar onderkantje dus koperbruin, maar niet lang meer. Volgende week wordt ze met zout water afgeborsteld, en dan kan het proces van de oxidatie gaan starten. Als het goed is, zal de kleur langzaam gaan veranderen naar de kleur van de pacific ocean, turquoise groen! Natuurlijk hebben we deze metamorfose van het onderwaterschip niet laten plaatsvinden voor de kleur, maar zodat het de komende tien jaren beschermd is tegen aangroei, zodat de boot niet jaarlijks op de kant hoeft. 28 maart 2013 gaat de Déesse te water, en als het aan ons ligt komt ze daar de komende drie jaren niet meer uit, net zolang als onze zeiltocht rond de wereld gaat duren.

Een stille droom was het voor ons, al jaren lang, om ooit die grote stap te wagen en samen met ons schip het avontuur aan te gaan. En nu is het bijna zover, in juli dit jaar gooien we de trossen los, het onbekende tegemoet. Soms kan ik het niet bevatten. Gaat mij dit overkomen? Durf ik dat wel aan? Hoe is het ook al weer zo gelopen, dat ik nu op het punt sta om met mijn lief alles achter te laten wat ons zo dierbaar is en dat in te ruilen voor het ruime sop?

Mijn zeilersbestaan begon negen jaar geleden, toen ik Pieter tegen het lijf liep en als een blok voor hem viel. Als Brabantse, opgegroeid in de buurt van heide en bos, had ik niets met water. Studentenervaringen zoals zeilweekenden met halfbakken kapteins aan het roer van een BM-er, droegen niet bij aan het ontluiken van een nieuwe hobby. Maar met Pieter was het simpel; hij was een zeiler in hart en nieren en het zeilersbestaan zat dus gewoon bij het hele pakket in. Vanaf de eerste kus was ik niet alleen vriendin-van maar ook meteen zeilersvrouw. En zo geschiedde. Ik herinner me nog zo goed ons eerste weekje op het IJsselmeer. We liepen aan de grond bij Enkhuizen doordat mijn lief met zijn hoofd in de wolken zat, we kwamen dwars te liggen in een sluis bij windkracht 6 en ik was koud, verkleumd en zeeziek bij 10 °C in mei! Maar dat alles weerhield me er niet van om mee te gaan de Noordzee op, de zomer erna, niet gehinderd door enige kennis en vol vertrouwen in mijn schipper en ons schip. We hopten de Belgische en Franse kust af tot Boulogne, Pieter achter het roer en ik als matroos. Bij het opstappen vanaf de kade liep ik daar serieus enkelletsel op, waardoor ik niet meer mobiel was. Vanaf dat moment werd ik de stuurvrouw en ben dat sindsdien gebleven. Vele mooie zeilzomers volgden, naar de Kanaaleilanden, de Oostkust van Engeland en Noorwegen. Inmiddels was het leven aan boord onze gezamenlijke passie geworden. Het zeilen deden we samen, ik was van het visvangen en lekker eten koken, en Pieter van de techniek.

Na het afronden van mijn opleiding tot revalidatiearts wilden we een sabbatical houden van drie maanden om rond Engeland te kunnen varen. Helaas kreeg Pieter het op zijn werk niet geregeld met zijn maten en moest dit plan worden uitgesteld. Twee medici die tegelijkertijd drie maanden vrij willen krijgen op hun werk, dat bleek geen gemakkelijke opgave en uiteindelijk hebben we drie jaar moeten wachten voordat we het wel rond kregen. In 2011 hadden we ruim drie maanden vrij en hebben we ons aangesloten bij de St. Petersburg tocht die georganiseerd werd door de Nederlandsche Vereeniging van Kustzeilers. Wat was dat een fantastische ervaring, zolang vrij zijn om te kunnen genieten van natuurschoon, cultuur en zeiltochten op de Oostzee. Tijdens die reis hebben we definitief de knoop doorgehakt: dit is wat we willen, maar dan nog langer en nog verder weg. Het plan van onze wereldomzeiling werd een feit, en we besloten in de zomer van 2013 daarmee te gaan beginnen.

Dit plan sluimerde al enige jaren zonder vaste vertrekdatum. We waren dan ook al langer geleden langzaam begonnen met het klaarmaken van het schip voor een dergelijke reis. Onze Déesse is een Zweeds schip, een Forgus 37. Geen snelle maar wel een degelijke zeiler, lekker stabiel door rompvorm en gewicht en prachtig ingetimmerd. Een betrouwbaar schip, waarmee we de wereld wel rond wilden. Toch hebben we nog lang uitgekeken naar een groter schip in verband met het comfort, maar door het prijskaartje wat aan zo’n upgrade vastzat, hebben we daar toch van afgezien.

Inmiddels hadden we al een watermaker ingebouwd en een duogen aangeschaft. Sinds drie jaar hebben we een excelbestand, waarin we de to-do en to-buy lijst bijhouden, om op die manier de grotere klussen en uitgaven over de jaren te spreiden. Zo hebben we twee jaar geleden het hele lopend want laten vervangen door dyneema lijnen en kregen we een nieuw grootzeil. Vorige winter hebben we het teakdek opnieuw laten rubberen en schuren en werd het staand want vervangen. Ook hebben we de elektra rond de accu’s door een vakman laten verbeteren en legde hij een 220V stopcontact aan. Afgelopen zomer hebben we vol trots onze nieuwe windvaan gemonteerd, ons huwelijkscadeau. En dit jaar als grote klus dus de coppercoat. Nu de maanden steeds sneller lijken weg te tikken, is het wel een kwestie van goed plannen om alles op tijd af te hebben. We hebben de zonnepanelen al in huis, de roestvrijstaal-man is bezig de zeereling te verlengen om vervolgens de panelen erop te bevestigen. De watergekoelde koelkast zit er bijna definitief in. De aardplaat zit al tegen de onderkant geschroefd, en alles is aan boord om een geïsoleerde achterstag-antenne te maken. We zijn een keuze aan het maken voor de aanschaf van de satelliet telefoon. We komen net van de zeilmaker vandaan, die een nieuwe genua gaat maken.

Ondertussen proberen we ons huis te verhuren, spullen op marktplaats te verkopen en kasten uit te mesten. We denken al na over het afscheid op ons werk en het uitzwaaifeest wat er natuurlijk zeker moet gaan komen. De website moet worden bijgewerkt, dus is de afspraak met ons neefje, die onze webmaster is, al gemaakt. Ik ben aan het leren om filmpjes te maken om onze site mee op te leuken, en probeer ook wat meer te begrijpen van de social media. Tenslotte is communicatie toch heel belangrijk, zeker met het achterblijvende thuisfront van vrienden, familieleden en collega’s.

De voorpret die we al heel lang hebben, is zo aanstekelijk. Zo geven we elkaar al jaren leuke cursussen of activiteiten cadeau om in de stemming te komen. Ik herinner me nog de visfileercursus in Katwijk aan Zee, waar we tussen dertig amateurvissers en koks stonden te oefenen. In november van het afgelopen jaar gaf ik Pieter een dag op de Maasvlakte cadeau, een cursus overleven op zee, georganiseerd door het professionele offshore trainingscentrum, indrukwekkend en zwaar, een hele dag trainen in het grote zwembad: we hopen nooit in dergelijke omstandigheden terecht te komen!

Daarnaast nog het halen van diploma’s en certificaten. Vijf jaar geleden haalde ik mijn vaarbewijs, twee jaar geleden mijn Marcom B diploma. Over twee weken doet Pieter zijn zendamateur-examen, hij volgt al maanden lang elke donderdag trouw zijn cursus in een of ander vaag rokershol. Ik heb vorige week een praktijkcursus gevolgd hoe de DSC marifoon moet worden bediend, gezellig en leerzaam. Tja, het houdt ons wel van de straat, al jaren lang! Geen wonder dus dat vele vertrekkers last hebben van de vertrekkersstress, gezien de waslijst aan to-do dingen, die vaak alleen maar langer lijkt te worden naarmate het vertrek nadert. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de vertrekkersstress ons nog niet heeft gegrepen, puur omdat we al zo lang geleden begonnen zijn met het klaarmaken van bemanning en schip. Zo zie je maar: goede voorbereiding is het halve werk.

Natuurlijk tintelen we door het naderende vertrek en kunnen we nauwelijks wachten met losgooien. Aan de andere kant realiseren we ons heel goed hoe groot de stap is die we gaan nemen. Het opzeggen van onze mooie banen, het afscheid nemen van ouders, kinderen en al onze lieve vrienden, dat blijft iets wat we moeilijk vinden. Bij de beslissing om te gaan zijn we niet over één nacht ijs gegaan. Maar samen hebben we de moed om het toch te doen, vol vertrouwen in elkaar en in ons schip. En we zijn van plan om na het waarmaken van onze droom de draad weer gewoon op te pakken! Trots op onszelf omdat wij de stap hebben durven zetten.

Monique van Mechelen

Je kunt onze avonturen volgen via onze website: www.deesse.nl