Lekker vroeg dit jaar zijn we aan de beurt, drie weken vakantie, en natuurlijk plannen om die op onze Déesse te gaan doorbrengen.

Door wat werkperikelen vertrekken we dit jaar wat later dan anders. Ons eerste doel is Vlieland, waar we na een nachtje in Stavoren aankomen. Wat is vakantie in eigen land eigenlijk leuk; Vlieland is prachtig! Heerlijk wandelen en fietsen vanuit de mooie haven. Lekker uit eten in het havenrestaurant, waar we ook een paar voetbalwedstrijden kijken op groot scherm.

Het waait veel steviger dan te verwachten is, in deze tijd van het jaar, windkracht 6 á 7 BFT. Uiteindelijk liggen we dan ook vijf dagen verwaaid op Vlieland. Maar dat is geen enkel probleem. Lekker relaxen aan boord is ook vakantie, we lezen boeken en Monique ontvet de bilge-ruimtes en schildert ze vervolgens wit. Het polyester wordt gepoetst en de motor vertroeteld. Maar wat het allerleukste was: we hebben weer heel wat bekenden ontmoet. Allereerst de Tess Bess! Wat een leuk weerzien met Anne en Pauline, die we vorig jaar in Hammerhavn op Bornholm leerden kennen en wiens pad we de weken erna een aantal maal kruisten. Jammer dat ze net niet “thuis” waren toen we langsvoeren bij vertrek uit de haven.

Ook heel leuk Wim en Lucy weer te zien met hun Geertruida, mede St Peterburg-gangers van vorig jaar. En dan nog wat verwaaide neurologen….

Op maandagochtend zijn we uiteindelijk vetrokken, de vakantie al een dikke week begonnen. Op naar de oostkust van Engeland, ons uiteindelijke doel. Prima vooruitzichten, zuidwesten wind 3 á 4, later krimpend naar zuid. Aanvankelijk nog een heftige zee na al die wind van de voorafgaande dagen, maar uiteindelijk kwam ook de zee wat tot bedaren, en we maakten enorme voortgang van wel 6,5 knoop gemiddeld! De nacht verliep ook opvallend rustig en we genoten van het ritme op zee. Op dinsdagochtend kon de gennaker worden gezet, altijd weer een genot. En het feest was compleet toen er een groep van zo’n 8 grote dolfijnen een tijd om de boot heen dartelden.

De reis verliep zo voorspoedig en de snelheid was gemiddeld zo hoog, dat we tegen elf uur ’s avonds al bij Whitby aankwamen. Dat scheelde dus een nacht op zee. Anker laten vallen in de baai, want door laag water konden we de haven voorlopig nog niet binnen varen. Wel spannend, in de schemer voor anker gaan bij het geluid van de nabije branding en zicht op het strand. Gelukkig wel aflandige wind. Prima kunnen slapen dankzij de geruststellende aanwezigheid van het ankeralarm. Om de volgende ochtend om 7 uur ’s ochtends Engelse tijd mee te varen door de geopende brug. Whitby, there we are again, een mooi weerzien na 6 jaar.

Wat is dit stadje toch een enorme aanrader voor iedereen die de Engelse oostkust wil bezoeken. De kerk en de ruïne hoog boven op de rots naast de haven ingang, de weerskanten van de haven naar boven toe volgebouwd met prachtige huisjes, kriskras door elkaar heen. Het enorme getij-verval wat het ritme van dit stadje bepaalt. Van twee uur voor, tot twee uur na hoogwater draait de brug elk half uur, waardoor al het verkeer wordt stilgelegd. De oude en de nieuwe stad, elk met z’n eigen sfeer. In elk deel ieder geval de pubs en de restaurants waar je overal Fish&Chips kan eten en de bleke Engelsen, gemiddeld te dik en -opvallend maar waar- steeds meer met fluoriserende kleuren haar, van jong tot oud. Knal roze, diep paars of hel groen, voor ieder wat wils. Heel bijzonder….

Na het aanleggen in de haven slapen we nog wat uurtjes. Dan gaan we op pad, en voor we het weten zijn we bezig met de wandeltocht van 6 Miles naar Robin Hoods bay. Een geweldig mooie cliffwandeling, deels bij zonneschijn, en deels in de zeemist. Soms wat regenspetters, echt Engels weer. De beloning bij aankomst is een lieflijk dorpje met steile wegen en een pint of beer in de pub met uitzicht over de zee. Wel heerlijk dat er een bus terug gaat naar Whitby….

Op donderdag weer prachtig weer, ideaal dus voor ons uitje naar Whitby’s golfcourse, waar we welkom zijn. Om 11 uur slaan we af op 1 van de mooiste banen die we kennen; vrijwel constant uitzicht over de krijtrotsen en de zee, drie afslagen over ravijnen heen en verder lekker de ruimte. Daardoor kon Pieter vrijelijk uithalen met zijn driver, en het ging GOED! Kaarsrecht en mega ver, alsof er geen ravijn aan zijn voeten lag, wauw. Wat smaakt zo’n pint daarna weer goddelijk.

Eenmaal aan boord zijn we behoorlijk uitgeteld, tot veel meer dan lekker bbq-en zijn we niet in staat. Om 22 uur gaat Monique d’r lichtje uit, en omdat we net besloten hadden toch maar niet de volgende dag te vertrekken in verband met heavy rains, was er geen reden om eerder dan tien uur de volgende dag weer op te staan. Het klokje rond, zalig!

Uiteindelijk vertrokken we pas op zondag uit Whitby, om in 1 ruk door te varen naar Wells-next-the-sea, zo’n 22 uur, vrijwel volledig onder zeil. Om 8 uur ’s ochtends kwamen we aan bij de “uiterton”, waar we ons meldden via de marifoon. We moesten twee woelige uren wachten achter ons anker, totdat het water in de geul hoog genoeg stond voor binnenvaren. Een loods kwam ons halen, en dat was maar goed ook. Heftige stroom en golven probeerden ons uit die nauwe geul te drijven, maar met goede stuurmanskunsten kon Pieter de boot goed leiden. Spannend vonden we het wel, minimaal 2,3 meter onder de kiel gehad. Vastgelegd aan de Albatros, he he, we waren er. Een paar uur later was vrijwel al het water weggestroomd en keken we uit over een soort strand met talloze drooggevallen schepen. Wij dobberden gelukkig nog in het diepste stuk van de haven. Genoten van de Engelse sfeer, 1 x zelf ranzige fish & chips gegeten, eenmalig best lekker. Verder heerlijk kunnen wandelen en fietsen. Op woensdag zijn we weer weggevaren, door gunstigere wind was het vertrek door de geul een stuk makkelijker. Voor de wind richting Nederland, waar we 24 uur later, inmiddels met windkracht 6, het Schulpengat binnenvoeren. Tja, en als we dan eenmaal stal ruiken, dan gaan we ook meteen maar door naar Medemblik.

Altijd weer fijn als we veilig hebben afgemeerd in eigen box.

Een vakantie met veel wind, maar daardoor ook het minste aantal motoruren ooit. Lekker uitgewaaid en heerlijk kunnen zeilen. Geen korte-broeken-weer gehad, maar wel heel veel buiten kunnen zijn. En niets zo knus als binnenboord boekjes zitten lezen met de regen tikkend op de kuiptent. Al met al weer heerlijk gehad.

Op naar de tweede helft van de zomer, ongetwijfeld vol leuke boot-weekenden.