Vakantie! Vrij! De komende jaren niet meer werken!

We roepen het wel, maar voelen het nog niet. Het is zo onwerkelijk….

 

Afgelopen vrijdag hadden we onze laatste werkdag. Voor Pieter een dag vol festiviteiten, beginnend met een uitje in het gemeentemuseum van Den Haag met bijna 30 personen, vol lieve woorden, bijzondere momenten en eindigend met een lunch. En in de middag een afscheidsreceptie in het ziekenhuis, die druk bezocht werd. Heel blij waren we met de komst van Ben Rutte die een inspirerend verhaal hield over wat een wereldzeiler zoals meemaakt op zijn tocht. Daardoor gingen onze plannen wat meer leven bij de collega’s die Pieter achterlaat.

Voor Monique zaten de afscheidsfeestjes met staf, collega’s en team er al op, en die vrijdag bestond uit afhandelen van de laatste zorg, inpakken van de laatste spullen, nog even trakteren, gedag zeggen en tenslotte wegfietsen van het werk; dag Sophia, wie weet tot ziens over een paar jaar!

 

Die avond uit eten met Pieters moeder en kinderen, die ook op de afscheidsreceptie waren, heel gezellig en dierbaar, maar met zo’n raar gevoel. Is dit het nou? Zit het er nu echt op? Waar gaan we aan beginnen? Spannend, maar geen enkele twijfel: we gaan dit gewoon doen! There we come, Pieter & Monique met hun Déesse, klaar om de wereld te omzeilen.

 

Zaterdagochtend naar La France gereden om inkopen te doen, met name 3 liter pakken wijn in allerlei varianten. Op de terugweg langs bij Bea en Christian in België voor een supergezellige middag en avond in hartelijke sferen. ’s Nachts pas thuis, zondagochtend vroeg op, onderweg naar Medemblik waar Harry ons opwachtte voor een ritje naar Lemmer, in ruil voor een gezellige lunch. Daarna naar de boot gelopen, spannend, hoe zou de bimini zijn geworden? Dat was de reden waarom we in Lemmer lagen. Fantastisch! Een groot blank zonnescherm boven de kuip, perfect voor de benodigde schaduw straks onder de tropenzon.

Eerst een paar uur geslapen, want bij ons allebei komen de emoties rond al dit afscheid nemen er niet uit in tranen, maar in vermoeidheid. Pfffff, dat voelt toch best zwaar.

Daarna op de motor pal tegen de wind in naar Medemblik terug getuft, en nu veilig in eigen box, voor de laatste paar dagen.

Morgen moet er nog heel wat gebeuren met touwwerk aan boord, het opmeten van een goed kajuitslot, wat zaken doen met onze gasman. En natuurlijk het aanleggen van de geïsoleerde achterstag. Daarna gaan we de tocht naar Scheveningen plannen.

 

We kijken ernaar uit dat onze boot in Scheveningen ligt. Lekker dicht bij huis, ideaal om de laatste dingen in te gaan ruimen. En om de laatste lieve mensen nog even te gaan bezoeken. Wat een rare tijd in ons leven, zo’n soort niemandsland vol activiteiten.

Het echte besef zal nog moeten komen en moeten indalen. Zoals Pieter net al zei: we vertrekken pas, als we er echt klaar voor zijn : vanaf nu hebben we alle tijd.