Reisverslag Déesse 22-29 april van Xander, Marina, Daniël en Menno

Een spannende week voor Monique en Pieter; voor het eerst sinds vertrek bijna drie jaar geleden komen er een week lang 2 volwassenen en 2 grote tieners aan boord. 6 personen op een 37-voeter, zal dat wel goedkomen? Om met het einde te beginnen; het werd een fantástische week!

 

Plons in de vakantie

Het begon bij de landing met het vliegtuig op Antigua. Van boven was de turquoise zee mooi te zien en alle gekleurde huisjes verspreid over het eiland ook. Alleen de temperatuur werd pas duidelijk na het uitstappen bij de aankomsthal; BOEM! Lichte paniek bij de kids of we in deze dikke, warme lucht wel zouden kunnen ademen… Maar op zee waait altijd een bries zo bleek, en werd het veel aangenamer. Via een taxi hobbelden we met muziek en open ramen naar English Harbour, het hele eiland over van noord naar zuid. In 25 minuten draaiden we een soort bloemenrotonde op en alsof het de normaalste zaak van de wereld was, stonden ons daar Pieter en Monique op te wachten, ontspannen zittend op een muurtje. Dikke knuffels natuurlijk eerst en toen begon meteen de vakantie. Niet meer denken aan school of werk, alleen maar genieten. Met de dinghy arriveerden we in 2 etappes aan boord, waar meteen een plons werd genomen en de eerste sundowner was een feit, gevolgd door een BBQ. Pieter legt wat bootregels uit en daarna vroeg naar bed vanwege een lange reis met jetlag.

Bourgondische cruise met chef-kok

Wakker worden, boodschapje doen met de dinghy (veel vers fruit!) en lekker ontbijten aan boord; een mix van vers fruit, noten, muesli, melk, vanille vla en yoghurt; hét ochtendrecept aan boord van de Déesse. Monique is de chef-kok aan boord en het is echt ongekend wat er uit die kleine, massief houten mahonie keuken van 1 vierkante meter tevoorschijn komt de hele week. En in wat voor een tempo! Gemarineerd vlees, bananenpannekoeken, thaise curry met knapperige groenten, tarte tatin, smoothies en sundowners in alle kleuren en alcoholische en tropische samenstellingen, tortilla snacks, een waaier aan humusrecepten en kaastafels, turkse broden, verse pompoensoep, verse plaatpizzas. Niks was te gek en alles verrukkelijk. Ook Pieter draagt zijn kookkunststeentje bij, een geweldige nasi volgens moeders recept, heerlijk.

En dan zou je denken dat je dik wordt aan boord, maar Monique en Pieter waren goed afgetraind door zwemmen, kajakken, peddelen en klussen aan boord. De afwas was voor de gasten, tenminste als er nog wat af te wassen was.

 

Eerste baaitjes hoppen

‘s Ochtends eerst de tassen leegruimen op een toch erg hard wiebelende boot. We weten de rommel deze week redelijk in toom te houden en proberen zoveel mogelijk zelf onze zwembroeken, handdoekjes en shirts op te hangen, eerlijkheid gebied te zeggen dat dat niet altijd lukt. Monique is een gedisciplineerd opruimer en terecht.

Na een heerlijke cappuccino met lekkernij en wat zwempartijtjes is het tijd voor actie. In English Harbour hebben we een mooie wandeling gemaakt naar het hoogste uitkijkpunt. Vandaar konden we de bootraces zien, want we hadden geluk dat deze week de  Antigua Sailing Week / Regatta was. Voor onze neus zagen we crews in- en uitvaren en de over startlijn varen. Via een andere weg klauterden we door een lege beek weer naar de haven omlaag, om daarna te vertrekken naar Indian Creek. Dit was even een hele ‘rough sea’ en we werden met de boot in een nieuwe grote golf gelanceerd. Dit bleek een ‘onaangenaam ritje’ te zijn in de top-10 van Monique en Pieter. Maar de moeite werd beloond; binnen 45 minuten lagen we in een kleine baai, Indian Creek, die 2 dagen onze privé baai werd, zonder bewoning aan de kant, zonder andere boten. Vandaar hebben we heerlijk gezwommen, sundowners aan het strand genoten, gekajakt naar de punt van de baai waar we in een mooi mangrove-bos uitkwamen (spannend!) en kregen Daniël en Menno 2 professionele snorkeluitrustingen kado! Het was even wennen, maar binnen een uurtje konden de mannen er prima mee overweg en genoten ze van het snorkelen. Leren snorkelen en leren kajakken, alles in een handomdraai en met veel Monique en Pieter geduld. Een meegenomen schelp bleek aan boord toch bewoond en we hadden veel lol met de heremietkreeft die hide-and-seek speelde. Voor het eten nog even naar het strand voor een gezellig kampvuur. De jongens geloven bijna niet dat er nog maar twee dagen voorbij zijn, hoeveel nieuws kun je meemaken in twee dagen! En het houdt niet op…

Wauw-Erlebnis

De tweede nacht wilden we gaan slapen, toen 1 van de mannelijke bemanningsleden bedacht in het water te willen plassen. Dat bevestigde de waarneming van Daniël; dat het water lichtgaf!!! Binnen 5 seconden lag Monique in het water en we zagen een waar wonder (net als in de film van Life of Pie); we zagen Monique’s zwemmende, zwarte lichaamscontour omgeven door een lichtzee van kleine oplichtende algen. Binnen 2 minuten lagen we alle zes in het water, en in het pikkedonker zwommen we met duikbrillen op en keken naar alle oplichtende algen bij de bewegingen van handen, armen en benen. Later op het dek, bij het afspoelen met zoet water, zagen we de algen met het zoete water mee omlaag golven van de lichamen. Dit was de mooiste natuurbelevenis van de vakantie!

  

 

 

 

 

 

 

Rif-snorkelen

De mooiste turqouise zee zagen we de dag erop; op zee snorkelen tussen twee riffen. Met veel precisie loodsen Pieter en Monique de Déesse tussen het eerste rif door, en legden het anker zorgvuldig uit in het zand. Hier snorkelden we tussen meer dan manshoge ‘paddestoelen’ door en zagen trompetvissen, een rog en vele gekleurde scholen met vissen. Vandaar door naar de avondbestemming; naar Jolly Harbour, een gezellige ankerplek met een mooi strand. We hebben daar lekker gefrisbeed en geluierd, totdat de ogen dicht vielen. Moet nog vermeld worden, dat zowel Daniël als Menno van Pieter het stuurwiel kregen en een flink stuk gevaren hebben met vaste hand, knap hoor…

 

Huis op orde, even aan wal

Jolly Harbour is heel pittoresque. We kijken onze ogen uit bij het binnenvaren; mooie huisjes, palmbomen, boten, gezellige binnenhaventjes. Wat Mieke, de zus van Pieter, al opmerkte; hier ervaren we dat het bootleventje wat tijd kost; wasje wegbrengen, weer ophalen,  water en diesel tanken tussen zeer ontspannen pompbediendes (en zeer opdringerige boten achter je) , boodschappen doen. Jolly Harbour heeft de grootste supermarkt van Antigua en AH zou er jaloers op zijn. Wat een keuze… Monique maakt in no time een 3-dagen plan in haar hoofd voor lunches en avondeten en we zijn in een uurtje weer buiten. Biertje drinken op een mooi terrasje en dan weer aan boord. Op naar 5 Islands Bay.

 

Nieuwe baai, nieuw plezier

We liggen achteraan de rij bootjes in de baai. Mooi snorkelen, we zien allemaal een grote rog en heel veel grote zeekomkommers. Op het strand spelen we een spel; we vinden een witte paal en steken die in het zand. De frisbee moet erom. Steeds dichterbij, om en om gooien, totdat iemand hem erom gooit. Extra punten voor als je eerder durft te gooien. Dikke pret. ‘s Avonds laten we een wensballon op. Het is windkracht 3 maar we vinden dat het kan. De biologisch afbreekbare ballon vindt van niet, en duikt net over de dinghy het water in. Toch veel lol gehad. En we hebben er nog wat over voor een rustiger moment – dat lijkt op zijn vroegst de Azoren te worden De hele week schijnt de zon en waait het. We krijgen berichten van vrienden van M&P die 100 mijl verderop al een week slecht weer hebben. Hebben wij geluk… Volgende dag in 5 Islands Bay zijn we in de ochtend met dinghy, kajak en gewapend met een onderwatercamera op ‘grottenexcursie’ geweest. Spannend door vrij hoge golfjes en dicht tegen de roze-paarse rotsen aan. We konden de grotten niet in, maar mooi was het zeker. We varen ook nog langs een ‘blow hole’ waar de zee tegen de rotsen aanklotst en door de vormgeving van de rotsen het water versneld wordt en hoog uit de rotsen spuit.

 

Dikke Van Dale verrijkt

In zo veel Van Mechelen-geweld deze week, vonden Pieter en Marina elkaar. De grootste pret hadden zij. Het begon toen Xander de kajak vanaf het dek in het water bracht. Perfect plat kwam hij op het water vanaf dek; plat neerkomen geeft de minste druk per oppervlakte, en is dus het beste voor de boot. Ook kan de boot niet onverwacht wegspringen, en bijvoorbeeld schade aan de romp veroorzaken. Elke goede engineer zou de tewaterlating hebben gewaardeerd, en Xander stond nog na te genieten van de eigen prestatie, zoals hij terecht wel vaker doet . Maar ja, nadeel van deze techniek, is dat het ook een ‘klap’ geeft. Dus vonden Pieter en Marina dit -wellicht misleid door de klap- onterecht erg lomp Het ‘event’ bracht wat discussie op gang, en al snel zagen Pieter en Marina parallellen in wat Monique, Ruud en Xander doen. Pieter had het woord ‘mechelen’ recentelijk als werkwoord toegepast en Marina vond het een feest van herkenning. Voortbordurend hoe dit nu het beste in woorden te vangen was, ontstond het woord ‘doormechelen’, en ‘erin mechelen’, of kortweg en universeel geldend wanneer iets wat anders gaat dan je gewend bent of beter gezegd, als het eigenlijk niet lukt maar toch moet (red.) ‘iets mechelen’, ofwel gewoon een beetje doorduwen, desnoods met wat geweld. Waarom ook niet. Ik mechel, jij mechelt, wij mechelen; werkwoord alleen geldig voor Van Mechelens, en door niet te ontkomen indoctrinatie ook aangetrouwden langer dan 25 jaar.

Wrak snorkelen en Schilpad spotting in Deep Bay

In Deep Bay krijgen we te maken met een zeurende Engelsman op een foute catamaran. Hij vond dat we te dichtbij lagen. (Aap op de rots, ook op het water leven ze. Vaak herkenbaar aan overmatig bruine kleur en gouden kettingen, en mochten meerdere exemplaren zich aan boord bevinden, kies dan degene die bierdrinkend net wat hoger dan de anderen zit. Afstand bewaren als de handen in de zij gaan en/of bij ietwat overactief-toenaderende beweging richting voor-of achterdek) . Einde van het verhaal was, dat de Déesse er als winnaar uitkwam. Op de rechter oever lagen schitterende huizen met Engels groene gazons en op de linker oever lag op een perfecte plek Fort Barrington. Een oud Engels fort/ruïne waar we opgeklommen zijn, en waar vandaan je de haven van St John’s kon zien. We zagen 1 van de duurste privé jachten de volle zee op varen en kwamen glijdend op slippertjes weer heelhuids beneden op het strand. Rond de boot doken steeds grotere en kleinere schildpadden op. Ze leefden hier duidelijk. Ook de volgende dag was het een kopje-boven-en-onder-water van belang. Maar het water was niet echt helder en wonder boven wonder hebben we er nooit eentje vanuit het water zelf gezien tijdens het snorkelen. Bij de ingang van de baai lag een schip van zo’n 75+ meter lang; gezonken door een brand aan boord in 1905 en net onder het oppervlakte. Spannend! De tweede dag was het water helderder en leerde Pieter ons de techniek om met een snorkel op snel te duiken. We zagen mooi koraal en vissen op de boeg van het schip en ook rond de mast was het goed vissen kijken. In de romp op 4-5 meter diepte zwommen de grotere vissen. Door het troebele water best intimiderend om boven zo’n groot wrak te snorkelen, coole belevenis. We lunchen gezellig op kussens op het voordek met verschillende kazen, toastjes, humussen, broden, dipsausjes en ijskoude biertjes. Ter plekke besluiten we naar Five Islands Bay terug te varen voor de laatste nacht.

  

 

 

 

 

 

Carribean slot

We liggen nog mooier dan de vorige keer. Pieter en Monique maken er een sport van om zo dicht mogelijk aan wal te liggen. Na onderwater inspectie blijkt het anker niet goed vast te liggen en de ankerketting om wat rotstorentjes te zijn geslagen. Maar goed dat P&M zo secuur en gedisciplineerde zeilers zijn; binnen 5 minuten liggen we goed en veilig. Het ‘window’ lijkt aan de vroege kant, maar ziet er voor P&M goed uit om zeer spoedig naar de Azoren te zeilen, zo’n 17-24 dagen non-stop… 5 tot 6 andere boten besluiten ook dit ‘window’ te kiezen en je merkt dat P&M zich ineens realiseren dat het ‘einde van de wereldreis’ nu echt in zicht komt; in de Azoren is het water koud, en deze laatste week met zijn zessen is ook hun echte laatste vakantieweek! Dan gaat het huiswaarts en naar koudere oorden. Niet getreurd, ze hebben al zin in de nieuwe banen en in het bezoeken van vrienden en familie en al het moois dat ‘het vasteland’ te bieden heeft. Ook is er al onderdak gevonden in Leiden bij bevriende zeilers die hun huis tijdelijk hebben aangeboden. We springen van dek en boenen de boot van onderen met sponsjes. De dunne slijmlaag moet eraf. Dat moet zo eens per 3 of 4 weken en dit is de laatste kans voor de oversteek naar de Azoren. Pieter steekt de zeepokken eraf, en de boot is ‘ready to go’. Op 2 daagjes werk na, want P&M lopen altijd alles na voor vertrek, chapeau.

‘s Avonds eten we opnieuw op het voordek, Menno’s zwembroek wordt als sfeerlampion over de lamp gehangen. We drinken weer eens verrukkelijke wijn in de zwoele avond met heerlijke breeze en genieten van de Carribean muziek die uit het 1500 euro-per-nacht-resort aan de kant komt. We maken het tropische sprookje af met een zoete bananen-chocolade pannenkoek. Menno stelt voor dat we zo lang opblijven dat we ook nog een ‘sun-upper’ kunnen drinken, maar de ogen vallen dicht op schoot, en dus toch maar naar bed. ‘s Morgens volop zwemmen en genieten, en dan terug naar Jolly Harbour. We varen tussen twee van de vijf eilandjes door, de shortcut. Daniël en Menno zitten binnen te iPadden. Blijkbaar vinden ze zeilen nog niet zo interessant, of juist te spannend, of hebben ze gewoon hun momentje nodig. Pieter tuurt op het voordek naar rotsen en Monique vaart langzaam met 1 oog op de dieptemeter die rond de 3 meter aanwijst. Gelukt! We komen in het vaarkanaal en worden zeer professioneel de haven binnengeloodst door de havendienst. Monique parkeert probleemloos de boot achteruit in. Aan wal wordt van een afscheidslunch genoten en getoast op de veilige terugvaart en de fantastische week. We huren een huurauto direct aan de kade voor de tweede vakantieweek, doen boodschappen, en geven Monique en Pieter een hele dikke knuffel voor deze onvergetelijke week.

Je leert elkaar best goed kennen op 11,20 meter lengte en daardoor blijft onze herinnering mooier dan alleen de fantastische plekken en gezellige uitjes. Niet in de laatste plaats wordt onze belevenis prachtig azuurblauw gekleurd door de enorme gastvrijheid, ontspannen sfeer, liefdevolle aandacht en verzorging en het genieten van twee nog steeds verliefde mensen. Pieter en Monique, you’re the best!

Op een eerste sundowner samen weer terug in Nederland, en tot dan behouden vaart!