We konden niets van het eiland zien toen we het naderden, het was toen hartstikke donker. We zagen alleen heel veel rode lichtjes, dat bleken later toplichten van honderden antennes te zijn. Toen we op zondagochtend wakker werden zag het er eerst maar eigenaardig uit. Een vulkanisch landschap met vele kale kegelvormige heuvels, wat verder weg een hogere berg met groene begroeiing waarvan de top in de wolken hing. Meerdere hagelwitte stranden waar een vervaarlijke branding staat.

We melden ons bij Ascension Island Radio en maken een afspraak met Port Control. We blazen de dinghy op, de BB-motor start meteen en om een uur of 9 varen we naar de kant. Op de stranden staat teveel branding om te landen en later blijkt dat het nog verboden is ook. We landen bij de betonnen pier, wat door de branding ook al een hele toer is. We ontmoeten Kitty, de port captain, die ons inklaart en ook de douanetaken op zich neemt. Haar kantoor doet ook dienst als Tourist Office. Zij wijst ons de weg naar het locale politiebureau, waar onze paspoorten gestempeld worden. Het gaat allemaal heel vlot, maar dat komt vooral omdat we ons (verplicht) van te voren hebben moeten aanmelden en ons al een permit is toegekend. Eenieder die naar Ascension wil komen wordt van tevoren gescreend, dat heeft te maken met de uitgebreide militaire activiteiten die hier plaatsvinden.

Ondanks dat het zondag is neemt Kitty uitgebreid de tijd om ons een en ander over Ascension te vertellen. Het is een heel klein eiland, 36 vierkante km, maar het herbergt een aantal belangrijke functies. Er is een basis van de Britse Royal Airforce, van hieruit werd door de Britten destijds de Falkland oorlog gevoerd. Er is ook een Amerikaanse luchtmachtbasis (ik zag hier voor het eerst een drone). De NASA verlengde de landingsbaan tot de een na langste ter wereld, met de mogelijkheid om hier de space shuttle te laten landen, wat overigens nooit gebeurd is. Er zitten belangrijke centra van internationale telecom bedrijven en van de BBC. En het herbergt een van de 5 GPS-grondstations van de wereld. Over het hele eiland zijn antennes in allerlei maten en uitvoeringen te zien, soms zelfs hele netwerken van antennes.

Het eiland is Brits grondgebied, maar niemand is officieel ingezetene. Er wonen zo’n 800 burgers, die ook allemaal een baan hebben. Als de baan vervalt, moet je verdwijnen. Niemand heeft het recht te blijven. Je kunt er komen met de RMS, de postboot die van Kaapstad via St Helena naar Ascension vaart, een tocht van in totaal 9 dagen. Of per militair vliegtuig, de RAF neemt ook een beperkt aantal betalende burger passagiers mee. Het toerisme is hier dus nauwelijks ontwikkeld.

We willen hier twee dingen bekijken. Ten eerste willen we graag een wandeling op Green Mountain maken. Daarvoor huurden we samen met de bemanning van de Sara 2 (Brits) een autootje en rijden we via een aantal indrukwekkende haarspeldbochten naar de parkeerplaats onder de top. De berg heet al Green Mountain sinds de ontdekking van het eiland in de 16e eeuw, maar tot laat in de 19e eeuw was alleen het topje groen door enige begroeiing. Het was destijds de perfecte uitkijkplaats om 360 graden rond naar de oceaan te turen. Tegenwoordig is de hele berg rondom begroeid met tropisch regenwoud, hangt er altijd bewolking en is van enig uitzicht meestal geen sprake. Deze metamorfose is in minder dan 150 jaar ontstaan, bewust gecreeerd door de mens. In de 19e eeuw was het eiland namelijk strategisch al van grote betekenis, maar gebrek aan drinkwater was een groot probleem. Een groep wetenschappers, waaronder Darwin, bezocht het eiland in 1840 en adviseerde om bomen en struiken uit Europa, Afrika en Zuid Amerika te planten om op de berg een bos te creeren om de “wolken te vangen”. Het plan is uitgevoerd en wonderwel geslaagd. De zeedamp blijft hangen, valt neer als regen, er is drinkwater in overvloed en de groene zone heeft zich over de hele berg en een deel van de omgeving uitgebreid.

Rondom de top lopen we “Elliot’s path”, naar de generaal die deze route om de top liet aanleggen ten behoeve van de uitkijk over zee. Het is ook nu een prachtige wandeling, maar vanwege de tropische begroeiing en de tunnels die er deel van uitmaken. Het mist en regent er voortdurend dus uitzicht is er niet. De plaatselijke ranger hakt voor de 2 bemanningen nog voor ieder een bananenboom om, zodat we elk een tros groene bananen rijker zijn, goed voor de komende 2 a 3 weken.

Het tweede wat we op Ascension willen meemaken is het nestelen van de zeeschildpadden. We wisten dat dat in deze tijd op de stranden plaatsvindt, maar we wisten niet goed wat we er ons bij moesten voorstellen. Op zondag hadden we op het strand wel sporen gezien, wij dachten eerst misschien van quads, rupsvoertuigjes oid. Maar nee, dat blijken de sporen van de reuzeschildpadden te zijn, de dieren zijn meer dan een meter lang, misschien 80 cm breed. In de tijd van de VOC leverde een zo’n schildpad vlees voor 1000 man! Het strand ziet er uit alsof honderden Duitsers tegelijk een kuil hebben gegraven, op een meter of 2 afstand van elkaar. Maar geen schildpad te zien overigens, nee, het gebeurt allemaal ‘s nachts.

Overigens wonen deze schildpadden voor de kust van Brazilie. Eens in de 3 tot vier jaar zwemmen ze, mannetjes en vrouwtjes, meer dan 2000 km naar dit piepkleine eilandje midden in de Zuid-Atlantic, waar ze ooit zelf zijn geboren. Ze koersen af op hetzelfde strand als waar ze ooit zelf uit het ei zijn gekropen. Tijdens deze reis van in totaal ongeveer 3 maanden eten ze niets. Onderweg en op Ascension is er namelijk geen zeegras en dat is het enige wat ze eten. Ze blijven een week of 6 voor de kust van hun strand op Ascension. Ze paren ‘s middags met een flink aantal mannetjes en ‘s avonds, na 9 uur kruipen ze het strand op.

En op maandagavond waren wij op dat strand. Het was volle maan. Heel langzaam lopen we een meter of 20 boven de vloedlijn. We zien een spoor uit het water komen dat na 20 meter weer omdraait. Die schildpad was blijkbaar door iets gestoord. Even verderop zien we zand uit een kuil omhoog spatten. Voorzichtig kruipen we er naar toe, gewapend met een hoofdlampje met enkel rood licht. De enorme schildpad heeft zich al een stuk naar beneden gegraven. De bovenkant van het schild is al lager dan het maaiveld. Met zijn vier poten zwaait hij het zand naar buiten. Maar na een tijdje verandert het patroon. De voorpoten blijven stil, en met de achterpoten schept hij nu verticaal naar beneden. Een schepje rechts en dan een schepje links. Samen werken die twee poten als een soort boor die onder haar achterlijf een put van zo’n 50 cm extra diepte graaft. En dan stopt ze met graven en begint ze de eieren af te scheiden die vervolgens in het putje vallen. Elk ei het formaat van een pingpongbal, 100 tot 150 stuks. Na afloop dekt ze het kuiltje toe met los zand, er moet voldoende zuurstof zijn voor de groei van de embryo’s. Het hele proces neemt zo’n 2 uur in beslag. We kijken ademloos toe. We lopen een beetje rond op het strand en ontdekken zeker 10 schildpadden, in verschillende stadia van het proces. Aanvankelijk zijn er nog wat meer kijkers, later zijn we de enigen. Het is onwerkelijk om hiervan getuige te zijn, in het licht van de volle maan.

In de 6 weken dat de schildpadden voor de kust van Ascension zijn maakt ieder vrouwtje een stuk of 6 van deze nesten. Het aantal nesten op Ascension wordt geschat op 25.000 ieder jaar. Over een week of 8 komen de eieren uit en rennen zo’n 3 tot 4 miljoen kleine zeeschildpadjes het water in. Hun kansen zijn niet zo groot. Geschat wordt dat slechts 1 op de 5000 de volwassen leeftijd zal halen en ooit terug zal keren naar Ascension om zich voort te planten.

Ook het onderwaterleven schijnt prachtig te zijn rond Ascension. Maar er is geen duikschool en alleen mensen met eigen materiaal kunnen hier hun hart ophalen.

De korte tussenstop op Ascension was dus zeer indrukwekkend. Vandaag (dinsdag) is de RMS St Helena, de al eerder genoemde post/vracht/passagiersboot aangekomen. Dat gebeurt eens in de 4 weken. De hele dag werd er gelost en morgen hebben we kans om wat semiverse groenten en fruit (2 weken geleden ingeladen in Kaapstad) te scoren. En daarna lichten we het anker, op weg naar de Carieb. Een tocht van ruim 3000 mijl, de evenaar over, door de Doldrums, de windarme zone rond de evenaar. Dat kan dus wel een tijdje gaan duren.