Zeilvakantie 19 augustus – 9 september 2006

Drie weken vakantie aan het eind van de zomer. Het is ons plan te varen naar de oostkust van Engeland. Op zaterdag ontwaken we al op de boot, boodschappen doen, voorraden aanvullen, boot zeilklaar maken, in het regatta center nog de laatste weerberichten opvragen en dan ineens het plan: laten we nu vertrekken!

Dus om 16.45 uur verlaten we de veilige haven, op naar het onbekende. Het wad op, richting Noordzee. Achter ons pakken de wolken indrukwekkend donker samen en terwijl we het Molengat invaren, zien we boven Den Helder een heftig onweer losbarsten met vele bliksemschichten per minuut. Het blijft gelukkig boven land hangen en we worden niet nat, nog niet. We koersen aan de wind. Die eerste nacht veel buien, verder geen bijzonderheden. Zondag westenwind, wat zon tussen de wolken door. De tocht gaat vlot, de tweede nacht is het alweer makkelijker wakker blijven dan de eerste. Maandag mooi weer maar koud. De vislijn gaat uit en binnen 5 minuten de eerste prooi: een meeuw die hapte naar het planerende visje, oeps. Toch maar alleen de paravaan uit en ja hoor, na tien minuten al drie makrelen.

De Engelse kust komt in zicht en we hebben mazzel met de timing: we kunnen direkt Whitby binnenvaren. De eerste indruk is prachtig, zo mooi gelegen met de burcht boven op de heuvel. Blij dat we er zijn, 49 uur gevaren. Meteen de champagne open natuurlijk. Daarna nog met zeebenen op de kant en voor de eerste keer ons net nieuw gekochte rookoventje installeren. Die avond meteen de zelfgerookte makrelen gegeten, heerlijk! Wat zullen er in de toekomst nog vele volgen.

Douchen en verder niets meer. Om 22 uur naar bed om er pas om 11.30 uur weer uit te komen, zo lekker om na twee nachten op zee weer eens samen in bed te liggen en ononderbroken te kunnen slapen!

Whitby in, folkdancers op straat, Fish&Chips gegeten in een pub, de ruïne op de heuvel bekeken, in een sfeervol winkelstraatje a la Charles Dickens een doosje Chinese Rozenthee gekocht, waar we de hele vakantie van genieten (Pieter is inmiddels ook meer thee- dan koffiedrinker geworden). Die avond onder andere een geflambeerde bananenpannenkoek gegeten. Woensdagochtend: regen! Zullen we wel of niet…..? toch maar wel. Met vouwfietsjes, golftas op de rug naar Whitby’s golfbaan, waaraan Pieter zulke goede herinneringen had. Uiteindelijk werd het een prachtige zonnige dag waarop we 18 holes hebben gelopen, geweldig, afslaan over inhammen, hangloopbruggen om eroverheen te kunnen, steeds uitzicht over zee. Een pint na afloop en weer naar de boot; regen!

Donderdag ook weer buien. Om 11 uur nemen we de stoomtrein dwars door de Yorkshire Moors met 1 overstap op weg naar het dorp Pickering. De stationnetjes die we passeren zijn sprookjesachtig en we lezen dat de Harry Potter films deels op 1 van die stationnetjes is opgenomen. In Pickering eten kopen we wat echte “pies” bij de bakker die we opeten in het gras aan de voet van de ruïne.

Die avond gaan we met ons rubbertje en buitenboordmotor de rivier op. Om later aan boord lam te roosteren met mintsaus.

Vrijdag 25 augustus om 6 uur opstaan, in plaatselijke viswinkel koopt Monique voor 6 pound een lobsterpot (thuis had ze er zelf 1 in elkaar geknutseld wat een hele klus was en veel meer dan 6 pound!) Op weg naar Newcastle upon Tyne. We hebben een heerlijk zeildag op het water, strakblauwe luchten, 8 makrelen gevangen en later weer gerookt. We varen de rivier de Tyne op en uiteindelijk komen we aan bij St Peters Maina vlakbij de stad, waar we onder een ophaalbrug door binnen kunnen varen, over een zogenaamde sill, een drempel in verband met hoogteverschillen van het water in de Tyne. Zaterdag lopen we de stad in, laten ons verrassen in en museum van moderne kunst, tableaux vivantes, bijzondere dingen, en het mooiste: alle musea in Great Brittain zijn gratis toegankelijk. We vinden een mooi Mueck boek, wat me eraan doet denken dat ik recent hoorde dat er een Mueck tentoonstelling in Edinborough zou zijn. Hee, is dat niet een geweldig reisdoel??

We winkelen wat en als we teruglopen naar de haven horen we onder een brug life muziek vanuit een café komen. We gaan kijken en er blijkt een Schotse Wedding plaats te vinden van een stel muzikanten. Het bruidspaar spot ons en komt een praatje maken. Ze hebben vaker in Nederland opgetreden en we mogen met ze op de foto. Geweldig hoe de bruid gekleed is, in blauwe jurk, met borsten die als drillende oesters in hun schaaltjes liggen opgediend. Gaaf, zo’n onverwachte ontmoeting.

Die avond zien we de milleniumbridge opengaan en verwonderen we ons per fiets over het bruisende nachtleven van Newcastle. Overal jeugd, zeer kortgerokt en hooggehakt, drommen mensen. We horen dat het heel populair is om uit te gaan in Newcastle, mensen komen vanuit London hierheen en in de weekenden blijken er geen hotelkamers meer beschikbaar te zijn!

Zondag 27 augustus varen we richting Amble met windkracht 6. We kunnen nog niet binnenvaren ivm het tij en gaan net onder Cocket Island voor anker, fuikje uit, waarin twee uur later een grote Noordzeekrab blijkt te zitten! Even later vinden we een mooi plekje in de haven. Monique is zo enthousiast door die onverwachte vangst, dat ze zelfs in de haven de nieuwe fuik laat zakken, nooit geschoten, altijd mis! Die avond een verkennende wandeling naar de oude ruïne richting het dorp. Maandag wordt er veel harde wind voorspeld, dus besluiten we lekker een dagje te blijven liggen. De fuik wordt binnengehaald en naast circa 50 kleine krabbetjes, blijken er vier vette palingen in te zijn gezwommen, de dag kan niet meer kapot! Het blijkt een ingewikkelde klus te zijn de palingen te doden en schoon te maken, maar uiteindelijk liggen ze te roken en door de geur laten we heel de haven meegenieten. De krab wordt verwerkt en die avond eten we in ‘t zonlicht verse krabcocktail en toast met gerookte paling: daar hoort een glas bubbels bij. Overdag maakten we een fietstocht langs de golfbaan naar Alnmouth, dwars door de kniehoge varens over een paadje van maar 20 cm breed slingerend langs de kust. Later in de Harbor-Inn bestellen we een pint, kijken naar cricket op de tv, halen afhaalchinees en eten aan boord.

De dag erna weer zeewaarts, we varen naar Newton Bay waar we eens voor anker willen gaan. Prachtplek, omringd door rotsen. Het water is er 2.2 meter diep en kraakhelder. De twee lobsterpots gaan uit en we zien ze op de bodem liggen. Die nacht veel deining, toch een stuk onrustiger slapen dan in een haven. Als we ’s ochtends klaarmaken om te vertrekken, blijkt het touw van de ene fuik tientallen malen om de ankerketting te zijn geslagen, een hele klus om dat te ontwarren. Aan het andere touw blijkt geen fuik meer te zitten, oh jee…. De zelfgemaakte fuik ligt op de bodem! Inmiddels hoog water, 5 meter diep en veel stroming, dus troebel tot en met. We zetten toch een reddingsactie op touw: Monique roeit de bijboot tegen de stroom in naar de plek waar we de fuik hadden laten zakken volgens de peiling. Pieter hangt met duikbril op over boord en geeft aanwijzingen welke kant de boot op moet. We spotten de fuik en wonderwel lukt het Pieter deze boven water te krijgen door een vislijn met stuk lood te laten zakken en vast te slaan in de fuik!! Mijn held!

We verlaten de baai, varen tussen de Farne-islands door en met n heerlijk windje zeilen we verder naar Eyemouth, ’n vissershaven met kleine steiger voor jachten, waarvan er slechts een paar liggen. Schotland bereikt! Er zwemt een zeehond door de haven, zo leuk af en toe dat snoetje nieuwsgierig boven t oppervlak te zien uitsteken.

Donderdag 31 augustus lopen we naar de golfbaan die precies boven de haven ligt en lopen 18 holes, met voortdurend uitzicht over zee. Die avond staan we een tijdlang te kijken naar vissersboten bij de visafslag, waar ongeveer de helft van de gevangen vis rechtstreeks van de boot in allerlei bestelautootjes wordt geladen en de visafslag nooit bereikt. Er wordt direkt contant afgerekend en weg zijn ze. De volgende dag gaan we met het openbaar vervoer naar Edinborough; om 11 uur zitten we in de bus en genieten van een twee uur durende rit dwars door kleine schotse dorpjes. Eenmaal gearriveerd gaan we naar de tentoonstelling van Mueck, waar we enorm van genieten! Er staan tien van zijn beelden opgesteld, indrukweekend mooi en echt. Daarna gaan we naar de ladies-golfshop, waar we een trolley, twee paar schoenen en roze ballen kopen. Spullen in een kluis op het station en dan lopen we the Royal Mile. We eten wat in ‘n bruine pub met pint Lager erbij. Om 21 uur de trein terug, nog een stukje per bus en om half elf zijn we binnenboord. Wat een gewel dige dag!

De dag erna gaat om half 7 de wekker en om half 8 slaan we af bij hole 1…. helemaal gek, maar wat een bikkels! De eerste helft is het droog, de tweede helft steeds harder striemende regen. De rest van de dag lekker knus aan boord gezeten, gelezen tot 2 uur ’s nachts. Zondag regent het weer en er wordt harde wind voorspeld, we blijven dus lekker liggen. We lopen het costal path, poetsen de boot als de zon doorbreekt en Pieter repareert de buiskap.

4 september alweer, tegen twaalven verlaten we Eyemouth, heerlijk windje, we zeilen als een speer naar het zuiden met veel zon. Eind van de middag ankeren we bij de Inner Farne-islands waar we honderden zeehonden op de rotsen zien liggen. Er zwemmen er heel wat om de boot heen, geweldig. We zijn er de enigen. Met de bijboot gaan we naar ze toe om foto’s te maken. Er zijn reusachtige robben bij en als we dichterbij komen gaan ze met z’n allen het water in, fantastisch gezicht. Die avond is het windstil, een mooie zonsondergang en heel de nacht geloei om ons heen, niet van de wind maar van de huilertjes, alsof de wind hard door de masten van een volle haven waait. Om 6 uur ’s ochtend schrikken we wakken….. BOEMMMM…. We liggen aan de grond! Wind uit het zuiden, anker losgeraakt. Het water is nog zakkende, we proberen van alles om nog los te komen, even met de motor erbij, krikken, maar uiteindelijk moesten we toch gewoon afwachten. Zo naar om bij stijgend water de klappen te horen en voelen als de kiel steeds de rotsen raakt, maar blij-blij als we weer los zijn. 1 witvis in de lobsterpot als troost, weer geen kreeft.

We varen naar Amble met tegenwind, motoren tegen de golven in, in de regen. We verwennen onszelf die avond met een nacht in de haven, waar we een uur samen liggen te weken in een heet bad, een faciliteit die we nog niet eerder vonden in een havengebouw, heerlijk! Die avond het laatste Engelse biertje in een pub en een bbq aan boord.

De volgende dag woensdag 6 september begint onze terugreis. We vertrekken om half 1 ’s middags. Glad zeetje, geen wind, motor aan, heel rustig dagje op zee. ’s Avonds steekt de wind op en we zeilen, we slapen zonder motor aan. Donderdag begint het echt te waaien, steeds harder en harder, de golven worden steeds groter. De windkracht neemt toe tot 7 a 8, uit het noordwesten, dus van achteren. We rollen en steigeren over huizenhoge golven, echt heftig! Het lijkt wel een kermisattractie die uiteindelijk 24 uur lang duurde: de cinnerazine en vitamine C die me heel de vakantie perfect hadden beschermd, hield geen stand, was tegen dit geweld niet opgewassen: zeeziek! Wat een onrustige nacht, we blijven alletwee buiten zitten. Ondanks de heftigheid, kunnen we wel genieten van de volle maan aan heldere hemel, die het ruige water zilver kleurt. Vrijdagochtend komt het eind van de verschrikking in zicht, we zien de uiterton. Tegen 9 uur gaan we met de stroom mee het Molengat in, terwijl de nog steeds grote golven onder ons door spoelen en we hard surfend snelheidsrecords halen. Spannend, zo tussen de ondieptes links en rechts door. We varen door naar Medemblik en om half 4 ’s middags zetten we voet aan wal na 51 uur varen. Diezelfde dag maken we alles nog schoon, rijden we naar Den Haag, vroeg naar bed en slapen het klokje rond.

Zaterdag genieten we heel de dag na van deze indrukwekkend mooie vakantie, drie weken fulltime samen, zo goed gehad, ondanks regen en heftige terugtocht. Wat een super team zijn we samen!

Die avond gaan we uit eten bij “zo uit de zee” en eten de kreeft die ik niet kon vangen. Tijdens het eten ineens het besluit om samen te gaan wonen. We willen niet nog een half jaar lang gescheiden wonen, dus gaat de kogel door de kerk: Monique trekt binnenkort bij Pieter in! Helemaal blij met zo’n eind van de vakantie.