Het is drie uur in de nacht van 28 februari als Monique me wakker maakt voor mijn wacht.
Korte broek aan en een shirtje want het is rond de 30 graden C. Een licht windje waait door en over het schip en de sterrenhemel doet haar best om dit moment nog extra speciaal te maken.
We zijn er bijna, in de verte zijn, heel vaag, wat lichtjes te onderscheiden.
Nog 13 mijl naar ons waypoint dat de toegang tot de San Blas eilanden aan geeft. Gisteren hebben we al de snelheid uit het schip gehaald om ervoor te zorgen dat we niet te vroeg zouden aankomen. De ochtendzon geeft het beste zicht bij de ondiepten die we tegemoet varen.
Wat een voorrecht om hier te zijn, om dit te mogen meemaken!

Vijf dagen geleden vertrokken we vanaf Curacao voor deze trip van zo’n 650 mijl of wel ruim 1000 km. De boot was afgeladen met de laatste boodschappen, diesel en water.
De dagen ervoor hebben we gebruikt om het eiland te verkennen. Monique heeft hier ooit drie maanden co-schappen gelopen en navigeert ons over het eiland. Haar moeder, Mieke, was enkele dagen op visite geweest. Samen hebben ze door Willemstad gebanjerd. Genietend van de warmte en de kleuren die het eiland biedt.

Voor mij is het de eerste keer op Curacao. Heel leuk om hier te zijn en over de pontjesbrug te lopen waarover ik al zo vaak gelezen had, de markt te bezoeken, terrasje, biertje, en dat alles in een zomers sausje met een lekker windje. Het eiland bereidt zich voor op de karnaval.
Wij, even lekker de tourist uithangen. Met de huurauto bezoeken we de rest van het eiland. Het zee-aquarium met de zeeleeuwen- en dolfijnenshow, de noordkant van het eiland waar de golven met veel geweld op de kust kapot slaan, en nog een heerlijk restaurant aan de westpunt waar het eten met veel liefde wordt bereid en waar de tropische vogels volop aanwezig zijn omdat ze worden gevoerd met suiker op plekjes aangrenzend aan de tafeltjes.
Monique kent deze plek van vroeger. Zeker iets om terug te komen!

 

We bezoeken de officiele instanties om uit te klaren. En dat geheel in de Caribische stijl.
Onze ambtenaar, in mooi uniform, heeft wat moeite met al die kopieen, handelingen en computerschermen. Met een beetje geduld en hulp van zijn collega lukt het om alles in orde te krijgen. Pieter tekent, als schipper, ons vertrek en stempels landen in ons paspoort en op de scheepspapieren. Als alles klaar is wordt de andere ambtenaar, die verantwoordelijk is voor het openen van de deur, gewekt om ons buiten te laten. Jazeker, ik ben officieel crew van de Deesse!
We passen ons verder aan door dat te vieren met een biertje in het oude gouverneurshuis met uitzicht op de haven. Klaar voor vertrek.

De tocht planning ziet er prima uit. We zullen 5 tot 6 dagen op zee zitten en kunnen min of meer zelf bepalen hoeveel wind we willen hebben door verder, of juist dichter bij de Colombiaanse kust te blijven waar een permanent lage druk gebied voor veel wind bij de kust zorgt.
De passaatwind doet wat hij moet doen en blaast ons op rompsnelheid in de goede richting. De kotterfok staat gefixeerd naar achteren en zorgt voor stabiliteit in het schip. Monique tovert lekkers uit de kombuis, er komt ritme in het schip en de bemanning, de golven zeilen mee.
Ik voel me gelukkig. Dit mag eindeloos duren. Maar de realiteit van het einde van deze trip dringt zich op.
In de verte de lichten van de San Blas eilanden. Over twee uur wordt het licht en een nieuwe episode gaan beginnen.
San Blas!