Alweer 15 dagen wentelen we ons in de Caribische sfeer, tijd voor een terugblik op die dagen.

Zaterdagochtend 21 december kwamen we aan bij port St Charles op Barbados na bijna 15 dagen op zee. Wachtend aan de steiger op inklaring vond Pieter een gratis wifi-spot en konden we meteen onze oceaanervaring op de site zetten, heel leuk om te doen. We genoten van het zonnetje, het blauwe water, de wuivende palmen op het strand, wat heerlijk om weer bij land te zijn. En fijn om met overvloedig steigerwater de laag zout van het schip te spoelen. Op zaterdag ging alles wat langzamer qua formaliteiten maar tenslotte werd het geregeld en konden we ons anker laten vallen op een prachtig plekje bij de kust. Eerst snorkelen, wat een feest, vooral omdat het water 28,5 graden Celsius is! In de namiddag het stadje Speightown bekeken en ’s avonds superluxe uit eten met de bemanning van de Ikiro, die een dag voor ons was aangekomen. Bij het diner maken we plannen om de dag erna met z’n vieren de druipsteengrotten te gaan bezoeken. Een chauffeur brengt ons erheen, en we genieten van de prachtige rit door de bergen. Het land is enorm vruchtbaar en overal groeit tropisch fruit en bloeien prachtige bloemen. De grotten zijn de moeite waard, met indrukwekkende formaties stactieten en stalagmieten. Toch zijn we blij als we weer terug zijn bij de haven, even lekker zitten met een biertje erbij en eens rustig kijken naar de mail. Hartverwarmend, al die lieve mensen die ons feliciteren met de oversteek. We zijn uren bezig de meeste mails te beantwoorden.

De dag erna moeten we ons aan een lastig karwei zetten: de toevoer naar de vuilwatertank is volledig verstopt, niet het fijnste klusje, maar na een paar uur lukt het eindelijk de grote prop kalk en urinesteen los te wrikken met een breipen, nadat het al een nacht had staan weken in agressief zuur. Zo, voortaan regelmatig wat azijn door de wc spoelen.

Maandagavond 23 december varen we weer weg, op naar St Vincent. Het was ook ons plan geweest maar kort op Barbados te verblijven; we vonden het zeker de moeite waard en waren onder de indruk van de aardige bevolking, die behulpzaam en niet opdringerig was. St Vincent ligt 90 mijl verderop en het is het hoofdeiland van de eilandengroep St Vincent and the Grenadines. We hebben een pittige tocht erheen, met gitzwarte luchten, veel heftige regenbuien waarin soms meer wind zat dan verwacht. We zijn dan ook blij als we dinsdag om 10.30 uur the blue lagoon invaren, prachtig beschermd door het rif, waar we dankbaar een mooring aanvaarden. We zijn moe van de onrustige tocht, maar omdat het 24 december is, moeten we meteen op pad om de formaliteiten te regelen. In een lokaal cafeetje krijgen we tien plaatselijke dollars tegen onderpand van wat euro’s, met de belofte dat we het terug komen ruilen en er dan een biertje zullen drinken. Nu kunnen we tenminste met OV naar de airport. OV, dat zijn hier minibusjes die stoppen als je je hand opsteekt, als er tenminste plek in is. Uiteindelijk stopt er een busje, een mannetje springt eruit, duwt ons erbij (maar het zit toch al overvol????) en vouwt zich er zelf dan weer overheen. De chauffeur scheurt weg nog voordat de deur dichtzit. Wow, effe wennen, we zitten met 20 volwassenen in dat busje, bedoeld voor 9 man. Bovenin de bus zijn enorme boxen gemonteerd en er hangen woofers en sub-woofers naast, het volume staat maximaal open en we “genieten” van een kerstrocknummer, waarbij onze longen gratis worden gemasseerd. Ondertussen rijdt de chauffeur als een gek, probeert de bus in de bochten op z’n kant te krijgen, wat net niet lukt, en masseren de passagiers elkaar ongewild met hun lichaamsgewicht. Oef, we zijn blij als we bij de airport eruit kunnen, we leven nog, zijn weer een avontuur rijker en dat alles voor maar 40 cent p.p. Terwijl Pieter aansluit in de rij voor immigrations (dat zal wel even gaan duren, er blijkt net een vliegtuig te zijn geland) ga ik vast de inkopen doen, want alles sluit vandaag vroeg en met de kerstdagen zal alles gesloten zijn. In een prima gesorteerde supermarkt slaag ik boven verwachting goed (lamskoteletten en biefstuk voor de kerst). Bij terugkomst heeft Pieter de eerste hobbel al genomen en om een héél lang verhaal kort te houden: uiteindelijk lúkt het de benodigde stempels te krijgen! Dus terug in een zelfde soort busje met gelijke ervaring, het was dus geen toeval die eerste keer. En dan tevreden aan het beloofde biertje in het lokale café, missie geslaagd, laat de kerst maar komen.

Die avond en nacht regent het enorm veel en later horen we dat er elf mensen op het eiland zijn omgekomen door modderstromen in de bergen. De sfeer onder de bevolking is die dagen behoorlijk bedrukt en het is het gesprek van de dag.

Ondanks het feit dat we totaal niet in kerstsfeer verkeren (heel lastig bij dertig graden in tropische omgeving), hebben we toch een knus gevoel omdat we eerste kerstdag ongeveer heel de familie op de skype voorbij hebben zien komen, voelt zo toch dichtbij.

Hoogtepunt van de dag is de nog lauwwarme, zelfgebakken en perfect gelukte brioche waarop we de eendenlever legden die we ooit nog uit la France meenamen na wintersport; mooi passend wit wijntje erbij, voilà. Tweede kerstdag zijn we ’s middags met de dinghy op pad gegaan, hebben bij een prachtig groen eiland aangelegd waar we uit lunchen zijn gegaan. Met een cocktail in de hand maakten we foto’s voor de nieuwjaarsgroet, Pieter had speciaal voor de gelegenheid zijn nieuwe Caribisch-shirt aangetrokken, bedoeld voor de salsalessen die we van plan zijn te gaan volgen .

27 december zijn we verder zuidwaarts gevaren, naar het eiland Bequia, een heerlijke anderhalf uur zeilen. We ankeren in een prachtige diepe baai, waar wel honderd schepen voor anker liggen, helemaal omgeven door groene heuvels. De sfeer op de kant is zo vriendelijk! Overal zien we marktkramen vol tropisch fruit of snuisterijen, opgesteld tussen de palmen met uitzicht over de baai. Het is een kleurrijk geheel en we voelen nu pas echt dat we in het Caribisch gebied zijn. De faciliteiten zijn hier prima, we kunnen onze gasfles laten vullen en het wasgoed wordt aan boord opgehaald en de dag erna keurig gevouwen en fris ruikend weer teruggebracht, RELAXED!!!! Dat gaan we vaker laten doen. Op 29 december maken we 2 duiken; 1 wrakduik en 1 ontspannen duik door prachtig mooi koraallandschap vol talloze vissen. We hebben nog nooit eerder zo’n mooi koraal gezien en genieten er enorm van.

 

 

Een rondje met de dinghy door de enorme baai laat ons zien hoeveel Nederlanders er liggen, een paar die we al kennen en een paar die nieuw voor ons zijn. Dat leidt weer tot een paar borrels bij ons aan boord, een gezellig weerzien met de Enjoyster en de Anne Wolter. Maar ook tot een borrel aan boord van de Nostress van Maarten en Thea, waar ook de bemanning van de Unwind aanwezig is, wat uitloopt in een heerlijk etentje samen, zo’n avond met een gouden randje. Ook ontmoeten we de bemanning van ’t Schrijverke. We doen nog flink wat inkopen in Bequia, waar het zo heerlijk vertoeven is, dat we er eigenlijk wel een maand zouden kunnen blijven, maar we varen op 31 december toch naar Mayreau door, omdat daar een zeilers-nieuwjaarsparty zou zijn. De zeiltocht wordt verrijkt met de vangst van onze eerste barracuda.

 

Inderdaad, in de kleine Salinebay liggen wel veertig schepen voor anker, voor een prachtig zandstrand omzoomd met palmbomen. Die avond komen al die zeilers naar de kant en wordt er gezamenlijk gegeten in een lokaal tentje waar kip, vis en kreeft wordt gegrild. We hebben het er niet heel erg naar onze zin, mede omdat Pieter die avond heel naar is gevallen en pijn heeft in heup en voet en ook ik ben niet fit, eigenlijk al een maand lang serieus verkouden, flink hoesten en verstopte voorhoofdholtes. Tja, dat kan in tropische sferen blijkbaar dus ook voorkomen. Ik ben sinds die avond toch maar aan de antibiotica gegaan, omdat het nu al zo lang duurde. Allebei dus niet topfit en het feestje was ook anders dan gedacht. Daarom gingen we met plezier in op het initiatief om 0.00 uur af te wachten aan boord van de Anne Wolter waar we met zes volwassenen twee mooie flessen champagne deelden en proostten op een heel mooi en avontuurlijk 2014!

Op dit moment, zaterdag 4 januari liggen we nog steeds in deze prachtige baai. We hadden er behoefte aan om even rustig aan te doen en allebei weer helemaal fit te worden. De schepen om ons heen zijn een voor een uitgevaren en nu zijn het er nog een stuk of tien. Op nieuwjaarsdag hadden we een kleine strand-bbq georganiseerd met vier boten, ieder nam iets mee voor op de Cobb of een salade, en het eindigde met een mooi strandvuurtje, een gezellig begin van het nieuwe jaar. Sinds gisteren gaat het met mij eindelijk weer wat beter en maakten we plannen om weg te varen. Maar toen kwamen er ineens twee Nederlandse boten bij, vijf van de tien in de baai waren nu Nederlands, ongelooflijk! Dat liep uit in een etentje op het strand, gecaterd door een lokale kok, perfect geregeld en begeleid door flink wat rum-punch. Leuk, die onverwachte gezelligheid en het delen van elkaars ervaringen en avonturen. Kortom, we zijn inmiddels aardig ondergedompeld in Caribische sferen.

De foto’s zijn te zien via deze link.