Op 6 november worden we met een bijzonder gevoel wakker in de baai van Mogan. Het is die dag 10 jaar geleden dat ons avontuur begon, 10 jaar geleden overwonnen we onze schroom en kusten we elkaar. We denken vaak aan dat moment terug. Nu 10 jaar later beleven we ons grootste avontuur tot nu toe.
In de baai van Mogan poetsen we al zwemmend het onderwaterschip met een sponsje. Van aangroei van betekenis is gelukkig geen sprake. Alleen op de schroef zitten flink wat zeepokken die ik er met een plamuurmes afsteek. We varen 10 mijl naar het oosten, richting Pasito Blanco. Voor het eerst worden we hardhandig geconfronteerd met de Canarische acceleratiezones. We varen met een zacht windje van achteren en plots komt ons een deining tegemoet. Kort daarna staan de schuimkoppen op de golven en hebben we windkracht 6 op de kop. En dat op een plek waar dit soort verschijnselen eigenlijk niet voorkomen. Je moet hier varend altijd op je hoede zijn. ’s Avonds vieren we ons jubileum voor anker met een fles champagne.

De volgende dag varen we de haven van Pasito Blanco in. In de haven blijkt nog een forse deining te staan en Monique maakt aan de hoge wachtsteiger een angstig half uur door terwijl ik de formaliteiten afhandel. De boot schokt heftig aan de landvasten. Ook op de ligplaats kost het moeite om de boot in bedwang te houden, maar met extra lijnen en schokbrekers lukt het uiteindelijk.  Karin (vriendin van Monique) en Edwin komen langs. Met hen hebben we deze dagen twee golfafspraken. Zij komen hier al voor de vijfde keer voor golf en zonnewarmte. Na de lunch aan boord gaan we samen met hun huurauto op pad. Niet dat zij het eiland goed kennen, in die vijf jaar hebben ze nooit meer gezien dan het hotel, het zwembad en de golfbanen, maar ze laten zich gauw ompraten en met hun huurauto maken we een prachtige rit door een woest berglandschap. Karin rijdt uitstekend en we eindigen op een terras in Puerto Mogan. ’s Avonds nemen ze ons mee naar hun favoriete bar met life-muziek. Helaas heeft hun favoriete artiest net een weekje vrij en het nieuwe zangduo moet er duidelijk nog een beetje inkomen. Wij niet. Monique en Karin kletsen volop over werk, familie, het leven, nog eens werk. Edwin en ik kijken ernaar, glimlachen en genieten op onze manier.

De twee dagen erna maken we kennis met 2 golfbanen op Gran Canaria. Een ligt er direct aan de haven en loopt voor een deel langs de kust, met prachtige uitzichten op zee. De tweede is ronduit spectaculair gelegen in de bergen. De tees en fairways liggen gedrapeerd op het zwarte lavazand. De hoogteverschillen zijn enorm en de panorama’s adembenemend. We begrijpen nu de hoge greenfees wel.  Het spel gaat bij mij beter dan verwacht en ik ben in jaren niet zo weinig ballen kwijtgeraakt. Edwin is de duidelijke kampioen van deze tweedaagse. Met zijn zeer betrouwbare afslag vindt hij de meeste fairways en maakt prachtige scores. De meiden blijven ook tijdens het spel voortdurend kletsen, maar hun spel heeft er nauwelijks onder te lijden. Sterker nog: Karin speelt de sterren van de hemel na een jaar lang geen golfclub te hebben aangeraakt! De vierde dag met Karin en Edwin varen we samen langs de kust en we gaan voor anker voor borrel op het voordek (de meiden in bikini!), lunch en zwemmen.
Dit is onze derde afspraak met vrienden of familie tijdens de reis. Het zijn echte cadeautjes. Hoe mooi onze reis ook is, even onder je familie of vrienden zijn is hartverwarmend. We hopen dat in de komende jaren nog vaak mee te maken.

Ondertussen zijn we ook bezig met onze laatste voorbereidingen voor de oversteek naar de Kaap Verden. We realiseren ons terdege dat we hier op de Canarische eilanden nog van alles kunnen krijgen, maar dat dat vanaf nu niet meer vanzelfsprekend zal zijn. Nu zijn er Lidl’s, Spars en Carrefours voor alle boodschappen en watersportwinkels om bij te watertanden, en straks zijn die er helemaal niet meer. Voor etenswaren wat marktjes en voor bootjesspullen moet je het doen met wat je bij je hebt of met andere zeilers kan uitruilen. We lopen de boot na en maken lijstjes met de laatste wensen.  Een belangrijke taak is dat we moeten uitklaren. In- en uitklaren wordt vanaf nu een belangrijk ritueel bij het bezoeken van en vertrekken uit de opeenvolgende landen. Zowel de boot (douane) als de bemanning (paspoorten) hebben geldige in- en uitreisdocumenten nodig. Zonder geldige uitreisdocumenten heb je problemen in het volgende land van aankomst.
Van de havenmeester horen we dat uitklaren hier bij de politie in Playa Ingles kan. Dat is een hele opluchting, want we hebben gehoord dat er in de hoofdstad Las Palmas vaak lange rijen voor de kantoortjes staan. We huren een auto om de volgende dag de laatste boodschappen te kunnen doen en als eerste rijden we dan langs de plaatselijke politie.
Daar vertelt men ons doodleuk dat we voor uitklaren toch echt in Las Palmas moeten zijn. Een tegenvaller natuurlijk, al waren we toch al van plan daar voor nog wat laatste bootspulletjes naar de watersportwinkel te gaan.
Na een zoektocht op het enorme havencomplex vinden we het kantoortje van de nationale politie. Het uitklaren blijkt gelukkig een fluitje van een cent. Onze Spaanse cursus begint ook steeds meer vruchten af te werpen, we kunnen ons steeds beter verstaanbaar maken.
In de jachthaven van Las Palmas liggen 200 boten te wachten op vertrek naar de Carieb. Ze doen dat in groepsverband, dat heet de ARC (Atlantic Ralley for Cruisers). Niets voor ons, zo massaal en georganiseerd, maar wel een mooi gezicht al die boten bij elkaar. 10 jaar geleden was ik hier ook, aan boord bij Pim, met wie ik meevoer van Las Palmas naar Sal op de Kaap Verden. Het is een heel bijzonder gevoel om hier weer te staan.
We lunchen op een A-locatie aan de jachthaven, een heerlijk 3-gangen menu voor €11 per persoon, wijn en parkeerkaart inbegrepen, we blijven ons verbazen.
We lopen nog langs enkele watersportzaken, doen nog enkele inkopen en op de weg terug weten we nog 2 winkelwagens vol bij de Lidl en de Spar te halen. We zullen in ieder geval niet van de honger omkomen . En de kerststol voor 25 december ligt nu ook al aan boord!
’s Avonds hebben we weer met Karin en Edwin afgesproken, in dezelfde bar. Hetzelfde life-duo heeft de smaak te pakken gekregen en de sfeer zit er goed in. We hebben een heerlijke avond met zijn vieren en nemen daarna afscheid, altijd weer even een moeilijk moment. Snik, dag lieve vrienden!

De volgende dag staat het vertrek gepland. De drang om te vertrekken en de behoefte aan meer voorbereiding (nog meer het schip controleren, toch nog wat vergeten spullen aanschaffen) strijden met elkaar. Het voelt best spannend om van Europa los te gooien.
Eenmaal buitengaats hebben we niet veel tijd voor onze overpeinzingen. Er staat weer een forse acceleratie en het zeilen bij vertrek is opwindend met hoge snelheden. Als de avond valt neemt de wind sterk af en in totaal motoren we in het eerste etmaal 7 uur.

 We hebben allebei een dag nodig om weer te wennen aan de zeilmodus, het duurt even voor we er weer echt van genieten. We vinden het spannend wat ons te wachten staat. Maar dan komt de routine weer, de wachten worden verdeeld en we voelen weer hoe heerlijk het is om onderweg te zijn.

We zijn nu 3 dagen op pad, hebben al meerdere keren bezoek gehad van grote groepen speelse dolfijnen. En gisteren voelde Monique dat ze die dag een vis ging vangen. En ze had gelijk! ’s Morgens ratelde de hengel al een keer, maar wist de vis zich nog te ontworstelen. Maar ’s middags was het echt raak. Je hoorde meteen aan de snelheid van de ratel dat het een serieuze vis moest zijn. Zodra Monique begon met binnenhalen zag je een felblauwe mahi-mahi grote sprongen uit het water maken. Hij vocht voor wat hij waard was, maar dat mocht niet baten. We takelden hem samen aan boord. 80 cm, 2800 gram. Moniques dag was natuurlijk helemaal goed, ze was zo trots als een pauw. Vanmiddag hebben we deel 1 gegeten. Heerlijk.

We vullen nu de dag met varen, wisselen af en toe van zeilen. We hebben de Spaanse lessen weer opgepikt en ook onze leesboeken weer. Langzaam zitten we weer in het ritme van een oversteek, onze langste tot nu toe.

Zie deze link voor de foto’s van deze ervaring.