Nee, we zijn nog niet onderweg naar Madeira, we liggen weer voor anker op de Guadiana, de grensrivier tussen Spanje en Portugal. Je kunt plannen maken, maar uiteindelijk bepaalt de wind je mogelijkheden en naar Madeira varen zit er voorlopig niet in.
Op vrijdagochtend, ruim een week geleden, voeren we de haven van Ayamonte in. Daar zouden we de boot een weekje laten liggen om naar onze vrienden in de buurt van Marbella te rijden. Het is laag water, maar volgens de pilot is het dan minstens 3 meter diep. Nou, dat klopt niet meer, midden in de haveningang lopen we vast. Er kan geen schip meer langs. Op hetzelfde moment gaat de telefoon. Het autoverhuurbedrijf meldt dat ze er NU zijn om de auto bij de haven af te leveren. De man spreekt geen woord Engels, maar Monique kan hem duidelijk maken dat hij even ongelegen belt en dat we zo weer contact opnemen. Zij is duidelijk al verder in de cursus Spaans dan ik. Via de marifoon roepen we het havenkantoor op. De behulpzame dame vertelt dat het over 6 uur hoog water is en dat het dan wel zal moeten lukken. Gelukkig is er al na een half uur genoeg water om ons door de blubber naar de dichtstbijzijnde steiger te manoeuvreren. Na wat heen en weer gebel wordt de huurauto afgeleverd. We maken de boot klaar voor een weekje zonder ons, zetten de golftassen, 2 tassen vuile was en wat schone kleding in de huurauto en gaan op pad. Eerst willen we graag onze lege gasfles laten vullen. In Portugal was dat verboden en het schijnt in Spanje wel te kunnen. Op advies van de plaatselijke chandler rijden we naar een industrieterrein en binnen een half uur is de gasfles gevuld. Dat is een meevaller.
De tocht naar Las Chapas (bij Marbella) duurt ongeveer 5 uur en voert ons langs Sevilla en Ronda. We stappen uit in Ronda. Het duurt even voor we de beroemde kloof gevonden hebben, maar het is het zoeken waard. We eten wat tapas en uiteindelijk arriveren we ’s avonds in Casa Amarilla, het huis van Kees en Renée. Renée is een van mijn bridgemaatjes, een clubje van 7 oudere jongeren, die in wisselende samenstelling op maandagavond bij elkaar komen voor koffie, wijn, bijpraten en bridge (in afnemende mate van belangrijkheid). Een bijzonder bijkomstigheid is dat al deze mensen (en de drie niet-bridgende partners, waaronder Monique) allemaal ook houden van golf, zeilen en skiën. Dat heeft dit jaar voor het eerst geleid tot een gezamenlijk lang skiweekend in het huis van Henriette en Piet-Jan in Zwitserland en dit jaar gaan we dus voor de vijfde keer golfen in Spanje. Een heus lustrum! Een uurtje na ons arriveren ook Rob en Erica en Henriette en Piet-Jan. Zij hebben gelukkig de onderdelen voor onze watermaker zonder problemen door de douane gekregen, al leek een onderdeel verdacht veel op een bom.
Het gezelschap is nu compleet. Voor de meesten van ons is golf ongeveer even belangrijk als bridge en zo bleek dat alleen Kees en Renée sinds vorig jaar nog gespeeld hadden. Alleen Rob had een goed excuus, hij was sinds maart geïnvalideerd door een rughernia.
De golfcompetitie van de week is altijd zeer serieus. We spelen vrijwel elke dag, Kees kiest de baan, de spelvorm, de samenstelling van de flights en hij houdt alles keurig bij. Ter ere van het lustrum hadden Erica en Henriette een wisseltrofee gemaakt, een prachtige zilveren pitchvork met bridge embleem.
Tussen het golfen door genieten we van de gastvrijheid van Kees en Renée, van hun geweldige huis, luieren op terras en bij het zwembad, we lezen en doen ’s avonds boerenbridge (want bridgen is voor enkelen nog te hoog gegrepen). Wij maken van de gelegenheid gebruik, als waren we studenten, om onze was te doen. We koken om de beurt, op speciaal verzoek verzorgen wij weer een BBQ en op zondagavond trakteren de gasten Kees en Renée op een etentje op een bijzondere plek in Marbella.
Golfen gaat, zoals altijd, wisselend. Rob heeft opvallend weinig last van zijn hernia en ik vrees dat hij de huishoudelijke taken thuis nu niet meer kan ontlopen. Ook de andere oudjes houden het goed vol, al heb ik na 5 dagen een duidelijk overbelaste rechter onderarm. De sfeer in de buggies is uitstekend, waarschijnlijk ook omdat Kees de echtparen tot aan de laatste dag gescheiden laat spelen. Op woensdagavond blijkt dat Monique de wisseltrofee in de wacht heeft gesleept! Ik was geen concurrent, ik ben al blij als mijn aantal Stableford punten hoger is dan het aantal kwijtgeslagen ballen.
Donderdagochtend vertrekken we weer, na 5 heerlijke luxe dagen. Het wordt tijd om het sobere bestaan weer op te pakken en als het even kan richting Madeira te varen. We rijden nog even langs Fuengirola, omdat daar de XIU net is aangekomen, de boot van Hannelore en Igor met hun 2 kinderen. Het was een hartelijk weerzien en helaas meteen een afscheid voor lange tijd.
Na opnieuw een lange autorit doen we nog uitgebreid boodschappen en komen we net voor sluitingstijd aan bij het havenkantoor, waar we ook de huurauto achterlaten. Het is nog net niet donker als we de haven uitvaren en daarbuiten op de rivier voor anker gaan. Na de gezellige drukte met de golfvrienden is het ook weer heerlijk om met z’n tweeën te zijn, in ons knusse huis, in ons heerlijke bed. We genieten na van de bijzondere week met onze vrienden en we realiseren ons dat dit de dingen zijn die we de komende tijd het meest zullen missen, het samenzijn met familie en vrienden.
Ons plan was eigenlijk om de volgende dag, vrijdag, richting Madeira te gaan, een oversteek van 500 mijl, 5 dagen varen. Maar het zit even tegen, er waait al een week een zuidwesten wind en het ziet er naar uit dat dit nog een week zo blijft. Dat is voor de tijd van het jaar zeer ongebruikelijk. Misschien moeten we Madeira zelfs laten vallen. Dat is even slikken, maar ook dit hoort bij het zeilersbestaan.
We besluiten de volgende dag de rivier op te varen, er is veel wind voorspeld en we vinden een mooie beschutte plek. We hebben gelukkig klussen genoeg om de dagen mee te vullen en we wachten de ontwikkelingen van het weer voorlopig maar eens rustig af.