In het plaatsje Oeiras sta ik in het postkantoor. Het duurde even voor ik doorhad dat ik zo’n papieren nummertje moest trekken. Samen met mij staat en nog een tiental mensen te wachten tussen de schappen met schrijfgerei enzo. 2 loketten zijn geopend. Elke keer als er iemand aan de beurt is, worden er wat woorden gewisseld, waarna de beambte opstaat en naar achteren loopt. Mensen leveren er briefjes in, de dame haalt achter een nieuw briefje, overhandigt dit, men zet zijn handtekening erop, krijgt een stempel erbij en klaar. Volgende. Deze meneer levert een pakje af. Heen en weer geloop van de dame voor een briefje, stempel erop, heen en weer geloop voor wisselgeld, nee, helaas, pinnen kan hier niet. En als de meneer weggaat, loopt de dame heen en weer om het pakje achter weg te zetten. Dat kan efficiënter, denk ik. Dan ben ik aan de beurt. Ik wil 11 postzegels voor Europa. En ja hoor, ze staat op, loopt naar achter en komt terug met een grote map met talloze tabbladen. Na even bladeren vindt ze wat ze zoekt, de velletjes zegels voor Europa. 2 zegels per velletje. Ze zoekt keurig allemaal verschillende velletjes voor me uit, staat op, loopt naar achter om de map weg te leggen. Daarna gaat ze heel geduldig een voor een de postzegels afscheuren, alle ribbelrandjes haalt ze eraf. Als ik opper dat ik dat ook zelf kan doen, zegt ze: this is my job! Betalen, naar achter voor wisselgeld, obrigada, adeus. Met een glimlach loop ik tussen de wachtenden naar buiten, de tijd heeft hier stilgestaan.

Onze indruk van Portugal is heel positief. De mensen zijn over het algemeen vriendelijk, spreken redelijk Engels en hebben een positieve houding. We zien vooral opgewekte gezichten. In tegenstelling tot wat we ervan weten, lijkt het helemaal niet zo slecht te gaan met dit land. De restaurants zitten vol met locals, overal wordt gebouwd, mensen zien er verzorgd uit. OV is perfect geregeld. We genieten van de lage prijzen. Het is zo heerlijk om uit eten te gaan, een broodje met lekkers vooraf te eten, verse vis als hoofdgerecht, flesje wijn erbij en dan 30 euro te moeten betalen. In Lissabon zijn de prijzen overigens weer wel normaal, volgens onze maatstaven. De mensen worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid  om de omgeving schoon te houden. Ze zijn er trots op dat ze de mooiste stranden hebben, die zijn dan ook maagdelijk schoon, ieder neemt zijn eigen afval weer mee naar huis. Wat waren we verbaasd toen we zagen dat bij elke strandopgang een plateau staat, waar strand-asbakken in staan die je kan lenen. Zo voorkomt men dat er peuken op het strand liggen. We hebben het gecheckt: nergens een te vinden!! Geweldig toch!

1 september vandaag; tijd om de maandelijkse balans weer op te maken. Augustus was een dure maand, meer dan 2000 euro uitgegeven, waarvan 200 euro aan diesel, 600 euro aan bootonderhoud en 300 euro aan havengeld. We zijn 11 keer uit eten geweest, lunch of diner (51 keer dus niet ). We hebben 6 grote steden bezocht (Santiago de Compostella, Pontevedra, Vigo, Porto, Coimbra en Lissabon). 11 keer in een haven gelegen, 20 keer voor anker. We houden dit per maand bij, om achteraf een goed overzicht te krijgen van de uitgaven en andere feiten, wellicht dat andere zeilers er wat aan hebben bij hun berekeningen voorafgaand aan zo’n reis.

Bij de balans opmaken, denken we ook aan andere dingen. We merken dat er iets begint te veranderen. In het begin van de reis voelde het vooral onwerkelijk, dat we voorlopig niet meer zouden hoeven werken. Na een paar weken werd het gevoel meer werkelijkheid en genoten we enorm van de vrijheid, niets hoeven, geen wekker zetten, het leven nemen zoals het komt en door de natuur bepaald wordt.  Maar de euforie van de vrijheid begint wat weg te ebben en we merken dat we lui worden. Kleine klusjes blijven dagen liggen, grotere klussen stellen we uit. Dat naadje moest al weken geleden gestikt worden, die lijntjes zouden we allang aan de fenders hebben moeten splitsen. Maar ja…. mañana kan ook. De ijver waarmee we de cursus Spaans begonnen is wat aan het tanen. Sporten schiet erbij in. Toen laatst een sluiting van het grootzeil kapot sprong, realiseerden we ons dat we het tuig al langere tijd niet meer hadden gecheckt. Kortom, het is tijd om onszelf wat tot de orde te gaan roepen en ons deze nieuwe manier van leven eigen te gaan maken, met z’n eigen discipline. Dus vanaf nu wat vroeger uit de veren, wekelijks een dag bootonderhoud inplannen, de teugels weer wat strakker aan. Ik denk dat we ons daar beter bij gaan voelen.

Maar het Grote Genieten, dat blijft onverminderd doorgaan. Na een paar dagen verwaaid te hebben gelegen in het saaie stadje Figueira da Foz zijn we verdergegaan naar Peniche, 120 km zuidelijker. Weinig wind, maar zeer heftige deining die we hadden onderschat, Monique dus zeeziek en Pieter pijn in zijn buik bij het horen van het klapperen van de zeilen. Echt een maandag, maar wel onze eerste! Daarna werd het beter. Leuk om ’s avonds, liggend aan een mooring, onverwachts door de bijboot van de Xiu te worden opgehaald voor een kop thee (we worden wel thuisgebracht, hè?) Dan zeilend naar Cascais, onderweg brood en scones gebakken. Op 29 augustus in alle vroegte naar Oeiras gemotord, het plaatsje waar Pieters ouders een jaar of vier hebben gewoond, extra leuk om daar een nacht door te brengen. Supervriendelijke ontvangst. Na een lekkere douche de trein genomen naar Lissabon, waar we het monument van de zeevaarders op zijn gegaan, de stad per hop-on-hop-off bus hebben doorkruist, gewandeld door het steile oude gedeelte, prachtige uitkijkjes over de Taag hebben gehad. Pieter is de dag erna nog een keer teruggegaan om naar het Jeronimos Monasterium te gaan en het indrukwekkende scheepvaartmuseum te bezoeken, de Portugezen hebben natuurlijk een enorme bijdrage geleverd aan de ontdekkingsreizen van weleer. ’s Avonds weer terug naar de baai van Cascais; voor anker liggen blijft zoveel leuker dan in een haven zijn. De vrijheid om je heen, lekker barbecueën, genieten van de lichtjes van de stad als het donker wordt, het deinen van de boot op de golfjes die de baai binnen spoelen, we genieten daar enorm van.

En nu, nu willen we zuidwaarts, tijd om naar de Algarve te gaan. Gisteren hebben we een heerlijke lange zeildag gehad, 110 kilometer afgelegd, grotendeels met spinnaker of uitgeboomde fok. In het donker het anker laten vallen in de baai van Sines. Komende dagen weinig wind, maar in de middag steeds een knoop of tien uit het noordwesten, mooi om dag-etappes van 40 mijl af te kunnen leggen. Nog 2 van die etappes te gaan, en dan gaan we ontdekken wat de Algarve ons zeilers te bieden heeft. Ieder geval een andere heersende wind en andere richting van de golven, veroorzaakt door de Levante die door de straat van Gibraltar blaast.

Foto’s van deze etappe vind je hier.