Na vier dagen luilekkerland aan boord met af en toe een uitstapje naar het dorpje Combarro, vinden we het weer tijd om eens iets cultureels te gaan ondernemen. Pieter haalt de fietsjes uit de bakskist naar boven en we roeien naar de kant, zo tegen een uur of zeven in de avond. We fietsen 7 kilometer naar Pontevedra, de hoofdstad van de provincie. Daar is de hele week een festival aan de gang ter ere van Santa Peregrina en deze zondagavond zou er een processie worden gehouden. Dat wilden we zien! De dag ervoor genoten we vanaf de boot al van een enorm uitgebreide vuurwerkshow vanuit Pontevedra, waarbij kosten noch moeite werden gespaard. Na aankomst dwaalden we over een grote levendige kermis, overal eet- en drinkgelegenheden tussen de bomen van een park en overal mensen. Ook waren er veel jongeren op straat, die deze hele week feest vierden. Ieder groepje had een eigen T-shirt ontworpen, en de drank vloeide rijkelijk, het leek wel introductieweek voor studenten. Maar bij navraag was dit toch echt ter ere van het festival. We liepen wat door de sfeervolle straatjes van de binnenstad, die heel ruimtelijk was opgezet, bijzonder om te zien. Rondom het plein waar de processie zou starten werd het steeds drukker. Het kerkje van Santa Peregrina was open en ze stond al klaar, haar beeld op een kar gehesen en overal verse bloemen en mensen die de zoom van haar jurk eerbiedig kusten. Er kwamen steeds meer mensen in klederdracht het plein op, er liepen reusachtige poppen door de menigte, er verschenen meerdere muziekkorpsen, ook het leger was present. De notabelen en de priesters kwamen erbij, en uiteindelijk zette de stoet zich in beweging. Echte Spaanse folklore, we keken onze ogen uit. Daarna nog wat pulpo gegeten bij een tentje, de inktvis die ze op speciale houten bordjes serveren en dan hebben we het gevoel dat we ons helemaal hebben ondergedompeld in de lokale folklore.

Maandag (12 augustus) vinden we het welletjes en halen we het anker op. Eerst een uurtje op de motor, maar dan steekt de wind wat op en kruisen we langzaam de baai uit, in dikke mist. Als de mist na een paar uur ineens verdwijnt, verschijnt Isla Cies prachtig in beeld op 3 mijltjes voor ons. Dit keer was het regelen van de ankerpermissie een fluitje van een cent en we laten in de baai ons anker weer vallen. Isla Cies schijnt volgens sommige bronnen een van de mooiste stranden van de wereld te hebben. Het ligt er inderdaad prachtig bij; een grote halfronde baai met overal zandstrand, mooi beschut door het hoge rotsachtige eiland met heel fijn wit zand. Het ligt dan ook volgepakt met dagjesmensen, die met grote ferries worden gebracht en gehaald. Omdat het 20 knopen waait gaan we die avond niet van boord. De wind neemt iets af en we slapen prima achter ons anker. De volgende ochtend gaan we met de bijboot aan wal, nog voor de eerste toeristen er zijn en maken een prachtige wandeling door eucalyptus- en naaldbos en over rotsachtig terrein.

In de middag verlaten we dit paradijsje en varen naar Vigo, een grote stad op 5 mijl afstand. We leggen aan in Davila Sport haven, omdat we daar een afspraak hebben om ons buitenboordmotortje na te laten kijken. Maar desondanks wachten we heel de middag tevergeefs op de monteur en het is er hot hot, zonder een zuchtje wind. De buitenboordmotor loopt niet lekker soepel en moet goed worden nagekeken, maar dat is niet ons grootste probleem. Veel vervelender is, dat we een storing met de marifoon-ontvangst hebben en ook AIS-ontvangst is duidelijk minder goed dan we gewend zijn. Dus moest Pieter die middag de mast in worden gehesen. Niet Monique’s grootste hobby om te doen, maar dankzij de elektrische lierhandel en morele support van de Nederlandse buurman is het toch gelukt, weer een hobbel genomen! Het probleem was niet eenvoudig op te lossen en er moest toch een elektricien bijkomen. Mañana dus.

Als zeer welkome onderbreking hadden we die avond een afspraak met de Xiu om een borrel te drinken. Hannelore (die ook revalidatiearts is) en Igor hadden we al eerder ontmoet bij een vertrekkersbijeenkomst en we hielden elkaars plannen al wat langer in de gaten. Die dag zouden we allemaal in Vigo liggen, zij in een veel gezelligere haven, dus ideaal voor een ontmoeting. Leuk om van andere vertrekkers te horen hoe het hun is vergaan tot nu toe. We gaan elkaar vast nog een keer zien op weg naar het zuiden, voor zij afslaan richting Middellandse zee.

Mañana werd hoy, de werklui zouden rond negen uur verschijnen, maar om tien uur: nada, niemand. We hadden er weinig geloof in, en hadden niet verwacht dat die avond alles geregeld zou zijn! Maar: de motor werd plots opgehaald en stond om 18 uur weer naast de boot, draaiend als een zonnetje. De elektricien kwam, mat alles door en maakte z’n analyse (dezelfde als die Pieter al had gemaakt…). Die middag, na de siësta, kwam hij terug met een andere man, die werd de mast in getakeld, er werd wat heen en weer geschreeuwd en nogmaals gemeten. Conclusie: de antenne was defect. Nieuwe antenne erop gezet, en alles deed het weer perfect! Een opluchting dat het niet de nieuwe antennedraad was die defect was, die met moeite deze winter door de mast was getrokken door onze eigen werf. Dat zou een enorme klus zijn geweest, als die vervangen had moeten worden. Tja…. als alles dan klaar en gerepareerd was, waarom dan nog langer blijven? We konden meteen alles afrekenen in het kantoor en een dik uur later lagen we voor anker in de baai tegenover. Heerlijk om weer even een frisse duik te nemen. Vigo was zo’n grote, drukke, industriële stad, dat we helemaal geen zin hadden om deze te gaan verkennen. We waren alleen van de ene naar de andere haven gefietst en hadden al genoeg gezien van het drukke verkeer. Prima om verder te gaan.

De volgende dag zijn we de baai van Vigo helemaal ingevaren tot bij San Simon, onder de grote brug door, waarna de omgeving heel landelijk werd. Daar hebben we een heerlijk rustig nachtje doorgebracht. De volgende ochtend zijn we op tijd vertrokken, hebben eens goed gekeken naar de werklui die bezig waren met mossels oogsten op de viveros, de drijvende mosseleilanden, die hier overal liggen. De wind stak weer wat op, en we genoten van een heerlijke zeiltocht naar Baiona, ongeveer 18 mijl. Grappig, bij San Simon waren we de enige boot, bij Baiona liggen er wel vijftien voor anker. Baiona is een heel sfeervol stadje, klein en overzichtelijk, prachtig gelegen, deels aan de baai en deels direct aan de Atlantische oceaan. We wandelen het schiereiland rond en genieten van de levendigheid op straat. Het schepijs is er goddelijk! ’s Avonds bbq aan boord en ter ere van de verjaardag van Mieke gaat de fles bubbels open, die we van Rick en Dylan kregen, voor in de Spaanse ria’s. Tja, en omdat we morgen de ria’s gaan verruilen voor de Portugese kust, was dit een perfect moment!

Zojuist hebben we nog even genoten van Spaanse vis-tapas op een terras na een steile wandeling naar de Virgen de las Rocas, en op deze manier hebben we tijdelijk afscheid genomen van dit heerlijke land.

Tevoren hadden we ons geen goede voorstelling gemaakt van de Spaanse ria’s, maar het blijkt een fantastisch zeilparadijs te zijn, overal kun je voor anker gaan, het leven op de kant is lekker en goedkoop en het klimaat is er heerlijk. Een plek waar we graag nog een keer terugkomen. Morgen anker op, en zuidwaarts; Portugal, we komen eraan!

Voor de foto’s die bij deze etappe horen, klik hier!