Dag 15, donderdag 10 maart: een grijze saaie dag. Het waait 15 knopen uit het NO en we varen zo’n 70 graden aan de wind. Inmiddels zijn we de 4 graden noorderbreedte gepasseerd, maar nog steeds dikke bewolking en dat zal nog wel even zo blijven. Lunchgerecht van zuurkool met spek en rookworst past wel enigszins bij de omstandigheden. Een kleine mahimahi weet zich te bevrijden. Snel daarna vangen we een kleine vis, geen idee wat het is, maar hij smaakt heerlijk, in de boter gebakken. Er drijven grote plakken met zeewier op het water. Als we even minder bestuurbaar zijn, komt dat omdat er een enorme bos wier aan het roer van de windvaan hangt, en misschien ook wel aan het grote roer en de propeller? We gaan even bijliggen voor inspectie, maar als Pieter met snorkel op het water in gaat, is er niets meer te zien. Later op de dag weer visalarm. We vechten een half uur en blijken weer een soort zwaardvis aan de haak te hebben. Ohhhh, wat jammer als de lijn in het roerblad verstrikt raakt waardoor hij wordt onthaakt. Fijn voor de vis! We leggen weer 132 mijl af.

Dag 16, vrijdag 11 maart: Vandaag lekker varen. De wind is geruimd en komt nu op 100 graden in, mooie halfwindse koers dus. Wel een bonkige zee met swell uit meerdere richtingen en 20 knopen wind. We krijgen eindelijk wat stroom mee. De hemel is nog steeds grijs en steeds is er wat regen dreiging. Beetje spierpijn van het vissen van gisteren, echt wel een sport! De mensen die denken dat dit leven aan boord alleen maar leuk is, die moet ik teleurstellen. Zeker bij een koers zoals die van de afgelopen dagen, dan ben ik altijd een beetje katterig, kom tot niet veel meer dan het maken van de maaltijden en het liefste slaap ik zoveel mogelijk. Je moet je constant goed vasthouden om niet ergens tegenaan gesmeten te worden, Pieter heeft al meer blauwe plekken dan ik. De sombere luchten helpen ook niet erg mee en heel de boot is zilt, zowel buiten als binnen. Binnen in de kajuit is het klamvochtig, zeker nu we niet kunnen ventileren bij deze koers, overal zien we schimmel op het hout ontstaan, een typisch fenomeen rond deze breedtegraden. Het is een verademing om buiten in de kuip te zitten en de wind langs onze huid te voelen. Wat zijn we dan toch blij met onze watermaker, dat we dagelijks even dat klamme zweet van die zoute huid kunnen spoelen en zo vaak we willen onze handen kunnen wassen. Er zijn mensen die deze etappe met 300 liter water in totaal moeten zien te overbruggen! Dagafstand is 143 mijl.

Dag 17, zaterdag 12 maart: Een nacht met flinke wind en goede voortgang. De ochtendlucht lijkt wat lieflijker, de zee wat kalmer, een goed moment om de kussens in de kuip even te wassen om het meeste zout eraf te spoelen, de hoesjes ervan te wassen evenals de kussenslopen en lakens. Al gauw hangt alles te drogen aan lijnen dwars door de kuip. We ventileren de zaak binnen een beetje door de ramen open te zetten. De was droogt snel en verdwijnt onderdeks. Tevreden over gedane arbeid zitten we lekker in de kuip, als ineens met een enorme klap een grote golf tegen de zijkant van de boot slaat, over het dek verder rolt, grotendeels in de kuip terecht komt op de net gewassen kussens, maar veel erger, met tientallen liters tegelijk door het openstaande luik in de kajuit verdwijnt om vervolgens vooral op de bakboordbank terecht te komen, precies daar waar het gewassen beddengoed lag. Pieter gebruikt de lakens meteen om zoveel mogelijk water te absorberen en zet het matras rechtop, waar nog steeds het water vanaf stroomt. Door en door zout! Ja, dat kon er nog wel even bij. Mij lukt het dan iets minder goed dan Pieter om het zonnetje in huis te blijven . Aan de slag dus. Heel de middag bezig geweest de spullen een voor een te spoelen, uit te knijpen, zo goed als mogelijk te laten drogen onder de inmiddels weer grijze hemel. Pieter dweilt de kajuit wel drie keer en nog steeds voelt alles zout. Maar ach, het houdt ons weer bezig en het had veel erger kunnen zijn! De bibliotheken zijn nog droog evenals de computertafel, stel je voor! Zo blijven we leren, de luiken vanaf nu dus weer dicht tot we weer voor de wind zeilen. Harde arbeid moet worden beloond, dus vieren we de avond met een vers gebakken stokbrood, kaasplateau met drie kazen en rode wijn. Tja, we kunnen toch niet op Frans Martinique aankomen met nog steeds Zuid-Afrikaanse kaas in de koelkast. Ondanks alles toch 159 mijl gevaren.

Dag 18, zondag 13 maart: Er volgt een pittige nacht met veel wind bij halfwindse koers, we gaan soms 7 knopen door het water en er beukt regelmatig een flinke golf tegen het schip. Toch slapen we allebei redelijk goed ondanks het geweld. En weer volgt er een grijze dag, we beginnen de zon te missen. Ondanks dat het zondag is, ontbijten we gewoon met muesli en fruit. Scrambled eggs durven we niet meer, nadat meerdere eieren rot bleken te zijn, oeuf, wat een lucht! Een zondagse blueberry-cake met nog een paar goede eieren lukt dan nog wel. De wind ruimt verder en we kunnen een deel van de dag uitgeboomd varen. Nu gaat het middenluik meteen open om alles verder te laten drogen. Om 22 uur gaan we weer halve wind varen bij het licht van een wassend maantje. Vandaag 154 mijl dichter bij het doel.

Dag 19, maandag 14 maart: Hoera, vandaag eindelijk weer eens wat blauw in de lucht. Op de tegenstroom na is alles goed aan boord. De wind komt schijnbaar op 100 graden in, we zeilen ontspannen over een rustige zee. De vislijn gaat dus weer eens uit en binnen no-time landen we een mahimahi, goed voor vier maaltijden. Weinig nieuwtjes, weinig voortgang, maar toch tevreden met de 124 mijl dichter bij Martinique.

Dag 20, dinsdag 15 maart: ‘s Nachts een prachtige sterrenhemel! We varen op 250 mijl van de kust van Suriname vandaan, en toch moeten we regelmatig oppassen voor vissersboten op zee. Vandaag zonneschijn en tradewind-wolkjes. De temperatuur is geleidelijk steeds beter geworden, in de zin van minder warm en vooral minder vochtig. Lekker tropisch weer. Nog maar 360 mijl tot Martinique, we verwachten daar vrijdag 18 maart aan te gaan komen. Om alvast in Caribische sfeer te komen, drinken we onze eerste rum-punch sinds tijden. Heerlijk bij sunset terwijl er wel honderd grote dolfijnen in de omgeving van de boot ronddartelen. Life is good again! 138 mijl afgelegd.