“Visalarm!!!…..” roep ik in de doorgang naar de kajuit, waar Monique even ligt te dutten. We zijn al vanaf 5.30 op weg van Tanna naar Erromango, het derde eiland dat we op Vanuatu willen aandoen. Het is inmiddels 9 uur ‘s morgens en er zit duidelijk een grote vis aan de haak. We pakken meteen onze routine op. Ik rol de genua weg, loef op en haal de snelheid uit de boot, Monique gaat naar de hengel en begint aan de strijd met de vis. Je put de vis uit door hem afwisselend binnen te halen en, tegen de weerstand van de molen in, weg te laten zwemmen. Het voelt inderdaad als een grote. Maar dan ineens is een groot deel van de weerstand weg. Monique haalt de lijn in en uiteindelijk hangt alleen de kop van een grote tonijn aan de haak. De rest is er blijkbaar door een opportunistische haai afgehapt. Er zit geen onsje bruikbaar vlees meer voor ons aan. Niet getreurd, de lijn gaat weer overboord en nog tijdens het uitbrengen hebben we al weer beet. Deze weet zich echter na een minuut of 10 van de haak te bevrijden. De lijn gaat voor de derde keer in een half uur uit en als de boot goed en wel weer op koers ligt is het alweer raak. En driemaal is dit keer ook echt scheepsrecht, we brengen een prachtige geelvintonijn van 8 kg binnen. Goed voor ten minste 4 dagen smullen en dan kunnen we ook nog een flink stuk weggeven.
5 dagen eerder kwamen we aan op Aneithyum, het meest zuidelijke eiland van Vanuatu. Omdat er net een cruiseschip had gelegen waren alle officials nog aanwezig, dus in plaats van een tijdelijke inklaring konden we alle formaliteiten (immigration, customs en biosecurity) meteen afhandelen. Na het invullen van vele formulieren en het betalen van de nodige Vatu (een van de duurste landen tot nu toe) krijgen we de stempels in ons paspoort, de goedkeuring om schip en volledige inventaris tijdelijk in te voeren en een verzegelde cruising permit. We moeten plechtig beloven geen afval, voedsel of goederen aan land te brengen. We knikken beleefd, maar we weten dat onze voorpunt vol ligt met zelf gekochte en door andere zeilers gedoneerde goederen, om uit te delen in de gebieden die het zwaarst getroffen zijn door de orkaan Pam.
Pam heeft vooral in de 3 zuidelijke eilanden enorme schade toegebracht, maar het dorp bij onze eerste ankerplaats op Aneithyum is er toch redelijk doorheen gekomen. De spullen blijven dus aan boord en we verkennen de omgeving. We bezoeken Mystery Island dat voor de kust ligt. Eens per zoveel weken de uitlaatplek voor de paar duizend gasten van een cruiseschip, maar nu hebben we het hele eiland voor ons alleen. Palmbomen, witte stranden en prachtig snorkelen.

Voor we oversteken naar Tanna, het volgende eiland, maken we nog een tussenstop in een baai aan de noordkant van Aneithyum. We liggen er helemaal alleen en snorkelen wel een uur langs het rif. We zien 3 grote zeeschildpadden, ontelbare vissen in alle kleuren en formaten en prachtig koraal. De volgende dag maken we een lange dagtocht naar Tanna. Nog diezelfde avond bezoeken we er de beroemde actieve vulkaan, mount Yasur. Na een tocht van bijna een uur met een 4WD en een korte wandeling bevinden we ons op de rand van de krater. Inmiddels is het pikkedonker. Maar boven de krater hangt een rode gloed van door de lava beschenen stoom en as en herhaaldelijk spuiten er vonkenregens omhoog. Dat alles wordt begeleid door een oorverdovend geraas van het natuurgeweld onder ons. “Op dit moment is hij slechts categorie 1″, zo worden wij gerustgesteld, maar wij vinden het spannend genoeg.
Overdag worden de boten die voor anker liggen in de baai (die door captain Cook Port Resolution is genoemd, naar een van zijn schepen) omringd door kleine houten outrigger kano’s met daarin een of twee plaatselijke vissers. De kano’s zijn gemaakt van een uitgeholde boomstam, met aan een kant een kleine drijver die door 2 uithouders op zijn plaats wordt gehouden. Ze zijn veel eenvoudiger dan de exemplaren die we eerder in de pacific hebben gezien. Aan de kant maken we kennis met de plaatsvervangend chief (de echte, zijn vader, is overleden) en na de formele kennismaking bieden we via hem aan het dorp een deel van onze meegebrachte goederen aan. Bouwmaterialen zoals een zaag, hamer en spijkers, schriften en pennen voor de school, visgerei, rijst, suiker en pompoenen. Stanley zegt ons toe dat alle giften van de cruisers over de 4 dorpen van de regio verdeeld zullen worden. Helemaal geloven doen we dat niet, want bij het zien van de spijkers zegt hij meteen dat hij daar zijn eigen huis mee zal kunnen afbouwen.
We worden uitgebreid rondgeleid door het dorp. We zien de school, de hutten van de dorpelingen en de open plek, waar na 3 uur ‘s middags alleen mannen mogen komen; er wordt dan vergaderd en cava gedronken. We zijn vooral van 2 dingen erg onder de indruk, niet alleen hier in Port Resolution, maar ook in de andere dorpen die we inmiddels op 3 eilanden hebben bezocht. Op de eerste plaats zijn de mensen enorm vriendelijk en vrolijk. De warmte en blijmoedigheid stralen van hun af. Je wordt door iedereen benaderd, mensen stellen zich voor en vragen wie wij zijn en ze nemen meteen uitgebreid de tijd voor een praatje. Het verbaast ons niet dat het volk van Vanuatu al tot tweemaal toe als het gelukkigste volk ter wereld is bestempeld. Het tweede wat ons opvalt is de snelheid en voortvarendheid waarmee de plaatselijke gemeenschappen het herstel in eigen hand hebben genomen. Op Tanna waren alle dorpen volledig met de grond gelijk gemaakt. Maar vrijwel alle hutten zijn weer herbouwd met materialen uit de natuur. Het skelet van boomstammetjes, de dakbedekking van palmboombladeren en de wanden van gevlochten pandanus. En overal zijn al weer tuintjes aangelegd. De voedselvoorziening voor de komende maanden is nog het grootste probleem. Het zal een half jaar duren voor er weer groenten en fruit geoogst kunnen worden en door de verwachte droogte (el Nino) is die oogst erg onzeker. Maar ondanks dat zijn de mensen vrolijk en zeer behulpzaam.
Omdat onze ankerbaai door verwachte noordoosten wind onhoudbaar zou worden, verlaten we Port Resolution wat eerder dan we wilden. Maar dat hoort bij het cruisersbestaan.
Zodoende zijn we nu op Erromango, in Dillon’s Bay. Ook Erromango is door Pam zeer zwaar getroffen. Aan de kant ontmoeten we chief Jason die ons een paar uur later officieel welkom heet in het gemeenschapshuis. Hij is zeer gelukkig met de goederen die we hem aanbieden. We mogen gaan en staan waar we willen in het dorp. David, die eigenhandig een “yachtclub” uit de grond probeert te stampen, geeft ons een rondleiding en wil ons de volgende dag begeleiden naar een grot met skeletten en kleuterjuf Lotta en haar man Donald nodigen ons uit om de volgende avond bij hen te komen eten. Zomaar na slechts een ontmoeting in het dorp.
Helaas staat er de volgende nacht en dag een zeer hinderlijke deining uit het westen. We rollen als een gek en slapen slecht. Overdag breken de golven bij de monding van de rivier zodat we niet aan land kunnen. We verleggen de boot en proberen met behulp van een hekanker (een anker vanaf de achterzijde van de boot) de neus op de golven te krijgen. Vertrekken is niet echt een optie, er wordt zeer harde wind voorspeld, en we willen de grotten en het etentje ook niet missen. We bereiden ons voor op een hopelijk iets betere nacht en hopen dat we morgen wel aan land kunnen.

Zin om meer te zien van Vanuatu? Klik dan hier.