Op derde Pinksterdag voeren we nog voor 8 uur in de ochtend de haven van Noumea binnen en kregen een box toegewezen aan de visitors-pontoon. Voor tien uur waren we helemaal klaar met de formaliteiten, ingeschreven in de haven (alles ging nog met carbonpapier en handgeschreven papieren), langs immigration en de juffrouw van biosecurity was al aan boord gekomen. Dus erop uit om de omgeving te verkennen. Er blijkt een prachtige markt naast de haven te zitten en we kopen yellowfin tuna voor de sashimi en een prachtige entrecote. Frits en Marian van de Argonaut komen vanavond eten, dus pakken we lekker uit. Behalve het bezoek aan een levendige school is de stad niet echt interessant. We huren een autootje voor de dag erna en trekken erop uit met F&M, eerst naar het indrukwekkende Tjibaou-centrum (architect Renzo Piano), daarna rijden we naar Thio, 120 km rijden, een oud stadje waar vroeger de nikkel-mijnbouw floreerde. Onderweg stoppen we nog even op de airport om geld voor Vanuatu te krijgen. Maar helaas, het loket blijkt alleen open als er een vlucht landt, wat twee keer per dag gebeurt. In de namiddag stoppen we bij een mega-carrefour, waar we verdwalen tussen de schappen en weer met twee tassen vol lekkernijen vandaan gaan.
De volgende dag voelt als een werkdag. We zijn al vroeg op, rijden met de auto naar een soort gamma en kopen allerlei bouwmaterialen in voor Vanuatu. Inmiddels weten we via andere yachties wat de mensen daar nodig hebben en kopen gericht in voor ons goede doel van dit jaar. Terwijl Pieter het jaarlijkse motoronderhoud voor zn rekening neemt, loopt ik samen met een zeer behulpzame medewerker van ons havenkantoor wel 6 banken af met als missie aan Vatu’s te komen, het geld van Vanuatu. De moed zakt me langzaam in de schoenen, maar bij de laatste bank hebben we geluk! Helemaal blij kom ik na drie uur thuis met de biljetten: dit betekent dat we daadwerkelijk aan kunnen komen op Aneityum, het zuidelijkste eilandje van de Vanuatu archipel. Daar mag je alleen inklaren als je contant geld hebt en schriftelijke permissie. Dat laatste hadden we al binnen, het hing dus op het geld. Ongelooflijk dat je in een Westers land als Nieuw Caledonie zo moeilijk aan Vatu’s komt, terwijl het maar 400 km van Vanuatu vandaan ligt, hun buurland! Die avond sorteren we alle hulpgoederen en aan het eind staan er 6 grote tassen vol met spullen klaar op de bank: een tas vol gereedschap zoals hamers, zagen, spijkers, tape en ijzerdraad, een tas vol kleding, een tas met alleen maar touwen en lijnen, een tas met etenswaren zoals rijst, suiker en zout, een tas met medicijnen en verbandmiddelen en een tas met visgerei en duikbrillen met snorkels. Zo, dat voelt goed. En daarnaast gaan we op zoek naar een school om mn gitaar en een hele tas met schoolspullen weg te geven. Okee, het zal een druppel op een gloeiende plaat blijven, maar we hebben ieder geval ons best gedaan. Die avond drinken we moe maar voldaan een afscheidsbiertje met andere zeilers.

 
Vrijdagochtend de laatste verse spullen op de markt gehaald, we weten niet wanneer de eerstvolgende kans weer komt, in het slechtste geval pas in Indonesie! De gewassen op Vanuatu zijn door cycloon Pam verwoest en momenteel komt de eerste oogst pas weer mondjesmaat op de markt. Daar verwachten we dus niet veel van. De laatste mails, de laatste internetzaken zoals een ticket boeken naar NL vanuit Zuid Afrika. Internet is hier traag en het laatste kost ons dan ook twee uur en heel wat frustratie, maar we zijn blij dat het gelukt is; we kunnen deze keer aanwezig zijn bij de verjaardagen van ons beider moeders!! En dan varen we de drukte uit, he he, weg van de stad, van de sociale gezelligheid, van de consumptie maatschappij. Wat is het heerlijk als we een paar uur later moederziel alleen bij een prachtig klein eilandje ons anker laten vallen en genieten van een mooie sunset. Dit zal ons nooit vervelen!
Zaterdag motoren we eerst een paar uur tegen de wind in om de uitgang van de lagoon te bereiken. Met vier knopen stroom tegen varen we tergend langzaam door de Havanna-pas waar het water gelukkig wel rustig is, stroom en wind in dezelfde richting. Gelukkig maar, anders zou het een heksenketel zijn. En dan zitten we weer op zee. Helaas is de koers hoog aan de wind, dat is lang geleden! Maar de Deesse doet het zonder problemen, hoe zwaarbeladen ze ook is. We zeilen tenminste weer en hebben een prima nacht. We besluiten niet te stoppen bij een van de Loyalty-eilanden, maar gewoon lekker door te zeilen nu er nog wind is. Die gaat de dag erna helemaal wegvallen en dan zou het zomaar weer een week kunnen duren voordat er weer gezeild kan worden. Een andere reden is, dat Vanuatu gewoon lonkt. We zijn toe aan wat anders, weer een echt avontuur, een volk leren kennen, wat al tweemaal is uitgeroepen tot het gelukkigste volk ter wereld, daar waar de mensen altijd lachen, vriendelijk en behulpzaam zijn. We zijn benieuwd! Dus varen we lekker door. Zondag is een stralende zeildag, waarop we een blue marlin aan de haak krijgen. Na 15 minuten vechten springt het beest gelukkig van de haak, zo’n grote en mooie vis willen we helemaal niet aan boord halen. Er volgt weer een prima nacht, bijna helemaal beschenen door een bijna volle maan. En wat was het prachtig toen we bij dageraad aan kwamen bij het zuidelijkste eiland van de Vanuatu-archipel, Aneityum. Van verre roken we de brandlucht van kokosvuurtjes, bij het ankeren hoorden we de hanen kraaien, de schoolkinderen zingen en de klokken luiden. En dat alles is een prachtige omgeving, blauw water, een mist van stuifzee boven het rif, Mystery Island op de achtergrond. We worden overvallen door net zo’n gelukzalig gevoel als bij aankomst op de Markiezen!