Uitgezwaaid in Opua door de lieve crew van de Sirena!

Een dag eerder dan verwacht kwamen we aan in New Caledonie. Omdat we in een mail van de havenautoriteiten lazen dat alles gesloten zou zijn tot dinsdag 26 mei, hadden we geen haast om meteen naar de hoofdstad Noumea te varen. Daarom keken we nog een goed naar de zeekaart en zagen ergens een opening in het rif waarbij stond “passe Kouare”. Drie mijl verderop lag het eilandje Kouare, waarbij het prima ankeren zou zijn, volgens de interactieve pilot die we van een andere zeiler hadden gekregen. De foto erbij, gaf de doorslag: azuurblauw water, wit zandstrand, perfect! De passage door de nauwe pas van nog geen 200 meter breed, was wel even spannend. Nergens stond beschreven dat deze pas daadwerkelijk doorgankelijk was. Beetje hoogmoedig van ons wellicht, maar, zegt Pieter, laten we maar eens van dichtbij kijken hoe het eruit ziet en dan beslissen we op het laatste moment wel….  We kwamen vrijdagmiddag tegen 4 uur bij de pas aan, zonnetje van achteren, zodat we het rif en de doorgang goed konden onderscheiden. We vonden het alleen raar dat de stroom mee naar binnen stond, terwijl we uitgaande stroom hadden verwacht bij dalend water in de lagoon. Mede hierdoor was het begin makkelijk, maar halverwege de pas, toen omkeren geen optie meer was, we werden namelijk met ruim twee knopen stroom mee naar binnen gesleurd, werden de golven ineens koppig en steil, kwamen we op de motor nauwelijks meer vooruit. Maar alles kwam goed en een half uur later lieten we ons anker zakken in prachtig helder blauw water van 6 meter diepte. Wauw! Tropische warmte, een fantastisch uitzicht en wij helemaal alleen daar voor anker. De foto in de pilot klopte helemaal! We hadden gedacht meteen te gaan zwemmen na aankomst, in water van 25 graden. Maar iets weerhield ons daarvan, namelijk de twee grote haaien van wel anderhalve meter lengte en vijf kleine blacktips die rond de boot zwommen. Toen één van de twee grote haaien geagiteerd met zn straat zwiepte en in een prachtige schroef boven het water uitsprong, waren we overtuigd: geen avondzwemmetje voor ons.

De dag erna waren ze niet meer te zien en hebben we heerlijk gesnorkeld in een van de mooiere koraaltuinen die we ooit zagen. Ontelbaar veel felgekleurde vissen en de mooiste koraalformaties. Zo, dat hadden we gemist! We zijn uiteindelijk drie dagen bij dit eilandje blijven liggen, elke dag op een andere plek, door het draaien van de wind. Elke dag gezwommen, lekker uitgerust, beetje kleurtje opgedaan in het zonnetje. De bijboot opgeblazen en naar het strand gepeddeld. Rondje over het eiland gelopen, prachtig wit zandstrand vol met de sporen van schildpadden. Ook heerlijk om rustig voor anker in de keuken te rommelen en er een zelfgebakken brood en twee cakes uit te toveren en te variëren met de mahimahi, waar we uiteindelijk zes dagen van eten.

Op maandag, tweede pinksterdag, varen we de 40 mijl richting Noumea, dwars door de lagoon, die gemiddeld 25 meter diep is, maar waarbij je goed moet opletten voor koraalriffen. Als we een paar uur onderweg zijn worden we opgeroepen door de kustwacht: Déesse, Déesse, Déesse, MRCC ici, vous me recevez? Hè hè, dat is het fijne van weer in Frankrijk zijn, hier kunnen ze de naam van ons schip tenminste fatsoenlijk uitspreken. Ik zal de verschillende varianten maar niet opnoemen, zoals we al zijn aangesproken in de afgelopen jaren, maar “Dèzie” en “Diezie” zijn de meeste voorkomende…. De kustwacht heeft een melding binnengekregen van de losgeslagen rode dinghy ergens bij een eilandje waar wij vrij dicht bij in de buurt zijn, zo’n vijf mijl tegen de wind in. Ze zijn het contact kwijtgeraakt met de melder en willen dat wij erheen gaan om poolshoogte te nemen. Als we kijken in de richting van ilôt Mato, waarbij het incident zich afspeelt, zien we meer dan tien boten voor anker liggen in de verte. Zucht, en nou moeten wij erheen, hoog aan de wind, terwijl daar zoveel mensen zijn? Maar ach, ook wel weer leuk. Omdat we ongeveer de enigen hier zijn die een AIS-signaal uitzenden, konden ze ons gericht oproepen. De andere weekendgasten zullen hun marifoon wel niet aan hebben staan. Dus gijpen, boom uit de fok, boot op koers en hakken tegen wind en golven in, allemaal voor de goede zaak. Als we een paar mijl dichterbij zijn gekomen, lukt het ons via de marifoon contact te leggen met de melder van de losgeslagen bijboot. Deze kan ons de exacte positie geven van de dinghy en vertelt dat het bootje op het rif is gestrand. Zodra het tij opgaand is, zullen de de bijboot eraf trekken.Dit geven wij weer door aan de kustwacht. Ze zijn blij met de info, zien ook in dat wij als zeilboot niets meer kunnen bijdragen verder en “ontheffen” ons van onze taak, nous pouvons vous liberer de votre tache, merci bien et nous vous souhaitons une bonne journée. Keren dus en weer op weg, al met al een uurtje mee bezig geweest. In de namiddag varen we de drukte rond Noumea binnen. Rond een klein eiland zijn er wel 40 mensen aan het kitesurfen, een mooi gezicht. We worden opgeroepen door de crew van Rokalo, leuke Fransen die we sinds de Markiezen kennen en die ons spotten op de AIS. Salut Déesse (alwéér goed!!), bienvenue en France, roepen ze enthousiast in de marifoon. We zijn zeker anderhalf uur bezig om in de drukke havenkom een geschikte ankerplek te vinden, vooral lastig omdat de meeste boten hier aan een mooring liggen en dus een kleine draaicirkel hebben. En er wordt vannacht veel wind verwacht. (zie het kaartje van Marinetraffic voor onze zoektocht in de haven, we zijn eindelijk weer gespot door een walstation!) Maar het lukt en net als de zon is ondergegaan zitten wij aan de eerste gin-tonic van dit vaarseizoen en denken daarbij natuurlijk aan het bezoek van Marten destijds, aangezien hij degene is die ons dit drankje leerde drinken. Proost, Marten!

De dag erna varen we ‘s ochtends vroeg de marina binnen, krijgen een prachtplek aan de steiger. Binnen het uur zijn we ingeklaard en de formaliteiten afgehandeld. Resterende groenten en fruit moesten we inleveren, maar de markt ligt op steenworp afstand. Geld gepind, boodschapjes gedaan, vanavond komen Frits en Marian van de Argonaut eten. Voor die gelegenheid hebben we een stukje geelvin tonijn gekocht voor de sashimi en daarna gaat er een mooie entrecôte op de barbecue. Waarschijnlijk gaan we het glas er dan maar weer eens op heffen en zeggen dan, maar nu positief: Vive la France!