Eerst moeten we aan de slag, serieus klussen aan de boot voordat we op vakantie kunnen gaan. Op zaterdag 10 januari beginnen we ermee.  De zeilen gaan er weer af, de ankerketting wordt geschrobt, de boot afgespoten. Alle lijnen worden weer gespoeld zodat ze zoutvrij opgeborgen kunnen worden. De bijboot wordt weer schoongemaakt en in de bakskist gestopt, nadat deze opnieuw is ingericht. De gasbun wordt gespoeld en ingeruimd. Al het canvas wordt geweekt, geschrobt en gedroogd, waarna het wordt weggebracht naar onze canvasman voor reparaties. De verweerde stagbeschermers gaan eraf. De zwemtrap moet eraf voor reparatie. Het visgerei wordt uitgezocht. De neerhouderlijn wordt ingekort, de lijn van de put wordt eraan gesplitst. Pieter doet het onderhoud van de buitenboordmotor. De auto wordt weggebracht voor een kleine reparatie en we laten de visreels servicen. Zo opsommend gaat het snel, maar we zijn er twee en halve dag mee bezig, alles kost tijd en niet alles zit even goed mee. Dan gaat de boot op de kant, leuk om het eens zelf te zien, hoe ze langzaam in de banden hangend uit het water komt. Karl, onze werfman doet het vaardig en nauwkeurig. Onze Déesse komt in een craddle te staan, met twee extra steunen. Ze staat als een huis en het voelt prima om aan boord te leven, zo op het droge. Elke avond hebben we gezelligheid met andere zeilers, maar vanavond zijn Thomas en Annette er weer en we vieren dat met een ouderwets etentje met ons vertrouwde zestal, eten de vis die Thomas heeft gevangen onderweg naar de haven. Pieter maakte de mousse au chocolat volgens het recept van z’n moeder! Dinsdag weer verder met de kluslijst. De coppercoat heeft op roer en kiel minder goed gehouden dan gedacht, dus daarover moet worden overlegd. Pieter is dagen lang bezig met de ankerlier die van binnen fors verroest is. Ik maak een hoes voor de hydrovane, poets het rvs en maak 5 lieren schoon. Hartstikke leuk om te doen, volledig ontmantelen, alle onderdelen schoonmaken, opnieuw invetten en daarna draaien ze weer als een zonnetje. We hebben er lol in, zo leuk om goed voor de boot te zorgen. Pieter plaatst een nieuwe huiddoorvoer voor het toilet. Samen plaatsen we met wat gedoe de zwemtrap weer terug. We maken de dekluiken weer waterdicht. Pieter bijt zich nog steeds stuk op de ankerlier, maar ook die klus is dan zo goed als af. Het wordt tijd om ons klaar te maken voor onze kampeervakantie. Dus boot schoongemaakt, auto ingepakt. Enkele klussen dragen we over aan Bruce, die er zijn werk van gaat maken andere zeilers te helpen met hun bootonderhoud. Op zaterdag 17 januari ronden we alles af en net na het middaguur rijden we weg, een nieuw avontuur tegemoet.

Na een uurtje stoppen we al voor een picknick. We zitten aan zo’n robuuste picknicktafel die hier overal staan, we hebben uitzicht over de zee en vele eilanden, het zonnetje schijnt. We pakken de koelbox erbij, smeren onze boterhammen en hebben het goed. We realiseren ons dat de komende maanden heel anders zullen zijn. Die dag rijden we Auckland voorbij en stoppen in Hamilton waar we de botanische tuinen bezoeken. Deze tuinen zijn in 2014 bekroond als de mooiste tuinen van de wereld en inderdaad, prachtig! We vallen van de ene in de andere verbazing. Wat een creativiteit! En we hebben nog nooit zo’n mooie, uitgebreide en grote rozentuin gezien. Gaaf! We komen aan op een camping en omdat het in de namiddag regende, nemen we een cabin, een klein soort stacaravan met een bed, tafeltje en 2 stoelen. Perfect, even rustig aan beginnen. In de algemene keuken stoppen we de etenswaren in de koelkast en de icepacks in de vriezer. Prima geregeld hier. De volgende dag rijden we naar Waitomo, waar we de gloeiwormgrotten gaan zien. We boeken de minst toeristische toer en dat blijkt een succes. Een enthousiaste gids leidt ons ruim drie uur in een klein groepje door twee grotten, we maken een boottocht van een half uur in een grot die enigszins verlicht wordt door de duizenden gloeiwormen op het plafond, het is een bijzondere ervaring. In de namiddag gaan we ook nog naar een kiwi-park waar talloze NZ-vogelsoorten te bewonderen zijn met als hoogtepunt het zien van kiwi’s die in soort nachtverblijven wonen. Wat een gave beestjes!

Dan moet ook Pieter eraan geloven: we gaan echt kamperen. En het valt niet tegen: in 25 minuten zijn we gesetteld. Tent staat, bed opgeblazen en opgemaakt, stoelen, tafel erbij, en dan koken we ons eerste maaltje op ons nieuwe gasstel. Superleuk, al jaren heb ik het erover dat ik samen wil kamperen en de komende maanden gaan we dat dus doen!

Volgende ochtend vroeg op na een koude nacht. We rijden naar Tongoriro national park, Whakapapa. We zetten de tent op op een mooie camping en volgen het advies op van de gids in het visitorscentrum: we rijden omhoog naar de basis van de besneeuwde Ruapehu, nemen daar de skilift tot 2000 meter en wandelen een lastig pad over de vulkaan tot 2300 meter. Een goede oefening voor de dag erna. Op 20 januari gaan we namelijk de Tongoriro Crossing doen, blijkbaar dé mooiste dagwandeltocht van NZ, 19,5 km lang, ongeveer 1000 meter hoogteverschil. Om 6 uur staan we op, om 7 uur vertrekt de bus die ons naar het startpunt brengt. We zijn niet de enigen vandaag, op dat tijdstip staan er wel 100 mensen op de parkeerplaats. Om half 8 beginnen we te lopen, de groep verspreidt zich snel. De natuur is inderdaad indrukwekkend mooi. We lopen door een vulkanisch-actief gebied, langs de toppen van de Tongariro en de Ngauruhoe (Mount Doom!), waar veel opnames zijn gemaakt voor de films van Lord of the Rings. De verschillende kleuren mineralen, de grillige vormen van het landschap, de stoomwolken die ontsnappen tussen de rotsen, de geur van rotte eieren, het maakt de dag tot een hele bijzondere! De zwaarte van de tocht viel ons alleszins mee, blij dat we dit soort inspanningen blijkbaar weer gewoon kunnen doen! Om half drie staat de bus  klaar bij het eindpunt en als we om half vier thuiskomen, merken we pas hoe moe we zijn. Een warm bad (een uitzondering op een camping!!!) doet wonderen. ’s Avond koken we weer in de gezamenlijke keuken. Iedereen doet dat en het geeft een leuke sfeer. Er zijn opvallend veel Nederlanders. En wat een toeval als ik naast een Vlaamse collega revalidatiearts kom te zitten, die enkele van m’n oud-collega’s kent. Wat is de wereld toch klein!

    

Woensdag rijden we in vijf uur naar het zuiden, naar Upper Hutt, vlak boven de hoofdstad Wellington. Onderweg stoppen we in een klein gehucht bij The Dutch Market, een winkeltje. Een aardige man van Nederlandse afkomst ontvangt ons en we kunnen er talloze oer-Hollandse producten kopen. We halen er twee kazen, wat worstjes. De gevulde speculaas, Haagse hopjes en krijtjes kunnen we niet laten liggen. Leuk om ook wat Nederlandse producten te hebben voor de verjaardag van Annette volgende week. We verwennen ons maar weer eens met een cabin en ’s middags wordt de NZ-golf-competitie geopend met 9 holes golf op een mooi gelegen baan. Heerlijk om te doen! De scores zullen naar onze onpartijdige scheidsrechter Harry worden gestuurd ter controle.

Die avond grillen we onze worstjes en lamskoteletjes op een kleine wegwerp-bbq, iets wat eigenlijk niet mag op de camping. Maar we genieten er des te meer van en ruiken lekker naar rook. Wat hebben we toch al weer veel meegemaakt deze dagen. Donderdagochtend rijden we naar Wellington waar we het bekende Te Papa museum bezoeken, een lust voor het oog. Dan nemen we de ferry en drie en half uur later komen we aan op het Zuider Eiland, in het dorpje Picton. We vinden een prachtig gelegen camping, maken een avondwandeling langs de baai, zien drie pijlstaartroggen zwemmen, vele vogels overal, alles in volle bloei. Het zonnetje schijnt en de weersverwachting voor de komende week belooft alleen maar goeds. Morgen gaan we een hapje eten met andere Nederlandse avonturiers die we toevallig ontmoetten onderweg en overmorgen zijn we uitgenodigd voor een Wine&Dine avond op een wijngaard ter ere van de verjaardag van Annette. Het Noorder Eiland vonden we al prachtig, maar het Zuider Eiland belooft nu al heel wat!