Zoals Pieter in de vorige tekst al schreef, was de atol Kauehi de eerste die we bezochten. De eerste drie nachten brachten we op twee verschillende ankerplekken door, helemaal alleen met aan de ene kant de strook wit zand begroeid met palmbomen en aan de andere kant azuurblauw water waarin het fantastisch snorkelen was. Heerlijke plekken om wat rust te nemen, brood en bananencakes te bakken, ’s avonds mooie films te kijken, overdag te lezen en te slapen, tussen de snorkelmomenten door. Zaterdag 12 juli motoren we de 7 mijl naar het dorp, waar als enige schip de Windance III voor anker ligt. Ongelooflijk, ik had veel meer boten verwacht. Ook hier op de Tuamotu’s is de Heiva bezig, de festivalmaand waarin allerlei activiteiten zijn georganiseerd. Dat willen we van dichtbij gaan bekijken. Helaas weigert de buitenboordmotor dienst en Pieter besluit aan boord te blijven om die te repareren. Daarnaast voelt hij zich niet fit genoeg om naar de kant te gaan. Werner en Christina van de Windance pikken mij op. Samen wandelen we door het keurig aangelegde dorpje met een brede betonnen straat, bloemenstruiken bij elk huis, de huizen versierd met talloze schelpenkettingen en mooie doeken, die als gordijnen dienstdoen. Er staat een prachtig Anglicaans kerkje en er zijn zelfs twee supermarktjes en dat in een dorp met slechts 300 inwoners! Dit had ik totaal niet verwacht, zo’n georganiseerde samenleving op de rand van een atol, in de middle of nowhere. Die avond beginnen vanaf 19 uur de traditionele dansen op het festival terrein. Terwijl wij in een van de twee restaurantjes zitten, een paar palen met golfplaten dak en de wanden mooi versierd met doeken en gevlochten palmbladeren, met ieder een kokosnoot in de hand als dorstlesser, zitten we op de eerste rang naar de dertig dansers te kijken. De voorzitter van de Heiva-organisatie heeft zich al uitgebreid voorgesteld aan ons, hij is duidelijk blij met onze aanwezigheid. Ook komt de burgemeester ons een hand geven. Voor 5 euro bestellen we een bord steak-frites en zitten tot ’s avonds laat te kijken. De dag erna is het zondag en om 8 uur begint de kerkdienst, daar willen we bij zijn! En ook al is het vroeg, we hadden het niet willen missen. 6 volwassen misdienaren, allemaal in een witte pij, de voorganger ook in het wit. Drie gitaristen en een 15-tal mensen in het koor. Alle mensen zijn prachtig gekleed: hoeden, rokken, sierraden, leren schoenen. In totaal zijn we met zo’n 50 mensen tezamen, er wordt veel gezongen, uit volle borst en de dienst straalt iets vrolijks uit, in die witte kerk vol schelpenkettingen en lokaal paarlemoer. Het doet ons goed dat alles in de lokale taal wordt gedaan, alleen een speciaal woord van welkom aan ons gericht is in het frans. Na de dienst komen alle notabelen ons even een hand geven, we voelen ons zo welkom hier!

Vandaag is een belangrijke dag hier, het bevoorradingsschip komt namelijk binnen. Normaal komt het schip elke twee weken, maar nu, in juli en augustus maar 1x per maand. In de namiddag zien we het vrachtschip ineens verschijnen. Nog voordat het anker gevallen is, is het eerste ponton al te water geladen. Daarop worden allerlei goederen  neergelaten, inclusief een vorkheftruc, die alles op de wal gaat distribueren. Op de kade is het een drukte van belang. De mensen aan boord werken snel en efficiënt, het ponton vaart telkens heen en weer, een tocht van 500 meter. Het schip brengt voedsel, post en bouwmaterialen en neemt de lokaal geproduceerde copra weer mee. De eigenaar van de winkel legt ons het systeem uit: als de mensen hier geld willen verdienen, kunnen ze dat doen door het bereiden van copra, gedroogde kokosnoot, die later tot kokos-olie wordt verwerkt. Dat is zwaar werk, kokosnoten oogsten, openen en uit de bast halen, dan op grote gazen bedden te drogen leggen. Op alle grond van het atol staan kokospalmen, sommige stukken land zijn privébezit, maar het meeste land is van de gemeenschap. Daarop mag iedereen zijn noten oogsten. Het bevoorradingsschip is verplicht tegen een vaste prijs alle copra mee te nemen, die in grote jute zakken wordt aangeleverd. De mensen worden contant betaald. Dus als je werkt, verdien je geld en als je lui bent dus niet. Een eerlijk systeem! Tot 22 uur gaat het laden en lossen door, in het pikkedonker dus. Het anker wordt al gelicht voordat het ponton weer langszij ligt. Optakelen en wegwezen, op naar het volgende atol. Bijzonder om dit hoogtepunt voor het dorp mee te maken. Daags erna liggen de twee supermarktjes weer vol met verse spullen.

En dan breekt maandag Quatorze Juillet aan, Bastille-dag. Om half acht ’s ochtends staan we al op de kade. Er is een kort defilé van de kade tot aan het gemeentehuis. De mannen hebben een gesloten bloem achter het oor en zijn netjes gekleed, maar de vrouwen steken ze de loef af, met hun gekleurde sarongs en de bloemenkransen op het hoofd en bloemenkettingen om de nek. Eenmaal bij het gemeentehuis wordt eerst de Franse vlag gehesen tijdens het zingen van de Marseillaise, daarna de Frans-Polynesische vlag, begeleid door het lokale volkslied. Daarna is er gratis frisdrank en taart op het feestterrein. Weer voelen we ons meer dan welkom, krijgen allerlei lekkernijen toegestopt, ook om mee te nemen naar onze boot. Ineens krijg ik zo’n heerlijk geurende bloemenslinger om mijn nek gehangen, ik voel me vereerd. En als ik vraag of we op de foto mogen met al die beeldschone vrouwen, wordt de club meteen opgetrommeld, alleen maar leuk! Dat leidde tot een paar prachtige plaatjes, kijk maar eens naar bijbehorende fotogalerij. Daarna beginnen de traditionele spelen: is zes teams worden 5 kokosnoten gekraakt, geraspt en daarna wordt de rasp uitgeknepen in katoenen doeken. Het gaat erom welk team het meeste kokosmelk uitgeperst krijgt, het team met de volste fles wint. Iedereen doet mee, kinderen, mannen met haaientanden om de nek, de voorganger, de burgemeester, de danseressen. En wij westerlingen, wij zitten weer op de eerste rang te genieten van het schouwspel, met een kokosnoot met rietje in de hand. Na ons middagdutje (door onze ziekte oefenen we alvast hoe het is als we 20 jaar ouder zijn) gaan we nog eenmaal naar het dorp om afscheid te nemen. We delen de zestig rijpe bananen uit en voor de mensen die echt wat speciaals voor ons deden in die dagen, hebben we nog wat pompelmoezen om weg te geven. We krijgen kettingen van schelpen cadeau, iemand geeft ons nog 5 kokosnoten mee voor aan boord en de voorzitter komt aanlopen met twee enorme kreeften uit zijn vriezer, een voor ons en een voor Windance. Wat een hartelijk onthaal hebben we hier gehad en wat een bijzondere dagen te midden van deze gemeenschap, een ervaring met een gouden randje, dit gaan we nooit meer vergeten.

In de namiddag varen we naar de pas en laten bij het laatste avondlicht het anker vallen tussen de koraalhoofden. We zijn toch niet zo tevreden over deze plek voor de nacht, maar ankerop gaan lukt niet meer, de ketting zit vast, die is ongetwijfeld om de koraalhoofden verstrikt geraakt. Balen. Maar dat lossen we morgen maar weer op, nu eerst slapen. De volgende morgen daalt Pieter 11 meter af met ons nood-duiksetje en weet de ketting los te werken, die was inderdaad tweemaal om een ander uitsteeksel gedraaid. Wat fijn dat we dat setje bij ons hebben, zonder dat was dit al snorkelend echt niet gelukt op die diepte. Om 7 uur ’s ochtends zijn we alsnog onderweg naar het volgende atol, Fakarava, 39 mijl varen. We zeilen met halve wind en merken dat we voor het eerst weer echt genieten van een zeiltochtje, heerlijk. Om 14 uur komen we aan bij de zuidpas, precies op het goede moment, laagwater-slack. Zo’n pas doorvaren blijft spannend, je laveert tussen de ondieptes door en dit kan alleen veilig als er minimaal stroom staat en bij goed licht. Alles gaat vlekkeloos en een half uur later liggen we voor anker op azuur blauw water, samen met tien andere schepen. Die dagen doen we even rustig aan, lekker lezen en af en toe wat zwemmen rond de boot. Woensdag 16 juli is het vier weken geleden dat we ziek werden: die avond hebben we Werner en Christina bij ons uitgenodigd voor het eten. De eerste keer sinds een maand dat we gasten hebben, de eerste keer dat we weer voorzichtig een wijntje drinken en de eerste keer weer een zeedier, kreeftsalade als voorgerecht. Alcohol en vis zou na vier weken weer mogen. Het is supergezellig, maar ook fijn als ze na drie uurtjes weer weggaan, we zijn uitgeteld! De dag erna moeten we het bezuren, vooral onze lijven voelen compleet uitgewoond, wat is het toch een vervelende ziekte, ciguetera. Die dag doe we dus niets, behalve een verfrissend ochtendzwemmetje. Als later de Daemon binnenvaart en vlakbij ankert gaan we even gedag zeggen en drinken we gezamenlijk een kop thee. Altijd fijn om lieve mensen na wat weken weer terug te zien. Die nacht slaap ik voor het eerst weer eens 8 uur non-stop, sinds deze week gaat het slapen bij mij gelukkig weer steeds beter. Pieter loopt qua herstel jammer genoeg echt wat achter op mij, maar ook vannacht had hij voor het eerst een redelijke nacht. En dan horen we via tante Ria het vreselijke nieuws van de vliegramp, we krijgen er kippenvel van. Extra nog, omdat we net twee weken geleden onze vlucht in november naar NL en terug naar Auckland hebben geboekt, deels ook met Maleysian airlines. Fijn om wat mensen te kunnen mailen via de korte golf radio, we willen natuurlijk weten of er bekende collega’s of kennissen betrokken waren. Bedankt, Ria, dat je ons weer zo snel hebt geïnformeerd. Wat zouden we moeten zonder onze nieuwskoerier!

Vrijdagochtend gaan we samen met de dinghy van de Daemon naar de pas, waar het op dat moment hoogwater-slack is. We varen naar buiten, laten ons in het water zakken en snorkelen naar binnen, de bijboot sleept Bruce achter zich aan. We zien het mooiste snorkelgebied wat we tot nu toe zagen. Prachtig koraal in allerlei kleuren wat langs een steile wand afloopt, ontelbare tropische vissen in alle maten, daartussen door zwemmen blacktip en whitetip haaien en een paar eagleray’s. We vinden het fantastisch mooi! Het zicht is er zo goed, dat duiken nauwelijks meerwaarde heeft boven snorkelen. Dat verzacht de pijn wat, omdat we er naar uit hadden gekeken, juist op deze plek te gaan duiken. ’s Middags gaan we nog een keer, nu naar de baai in het rif, waar in ondiep water zeven haaien rond onze voeten zwemmen, even wennen, hoor. Gelukkig krijgen ze ’s avonds pas honger, en daarnaast vallen ze meer op vis dan op mens. Zaterdag gaan we nog even naar een van de stranden vlakbij, we waden door kristalhelder water, waarin de roggen zwemmen. Op de foto’s zie je dat dit echt het paradijs is, wat is de natuur hier mooi. Die avond komen Bruce en Jill bij ons eten. Met een glaasje rosé proosten we op de verjaardag van Merel. De dag erna anker op, op het juiste moment de pas weer door en dan met een relaxed achterlijk windje op naar Tahiti, twee dagen varen. Leuk om daar eindelijk Thomas en Annette van de Anke-Sophie weer te gaan ontmoeten en ons hart op te halen in de Carrefour. En eindelijk weer eens internet na 23 dagen zonder. Wat zijn we toch blij dat we een ssb-radio hebben, zodat we op die manier toch in contact kunnen blijven met de rest van de wereld.

Nu heb je vast zin om meer foto’s te zien van deze prachtige atollen. Klik hier maar.

En als je alsnog de laatste mooie foto’s wil zien die we op Nuku Hiva maakten, klik dan hier.