Dag 9, woensdag 21 mei: Weer een mooie dag, veel zonneschijn. ‘s Ochtends lekker even in de  zon wentelen, vitamine D opdoen, maar vanaf negen uur of half tien zitten we onder de bimini, wat hadden we zonder die schaduw gemoeten! He he, vandaag is de zee veel rustiger dan gisteren, het is lekker ontspannen zeilen. We lezen veel, ik slaap af en toe een uurtje en qua koken kom ik er makkelijk vanaf; kwestie van het gerecht van een paar dagen geleden opwarmen. Rond 16 uur vangen we een bescheiden mahimahi, zo’n 1,2 kilo, genoeg om twee dagen van te eten. Dan neemt de wind snel in sterkte toe, 20 knopen, 25 knopen, we trekken het tweede rif erin en draaien de fok in tot er nog een klein puntje staat. Zo gaan we de nacht in. De wind houdt heel de nacht aan, we gaan ieder geval lekker vooruit.

Dag 10, donderdag 22 mei: ‘s Ochtends een prachtige zonsopkomst, heerlijk om in alle vroegte buiten te zitten, ernaar te kijken en weer twee cd’s van Brel te luisteren. Leuk om voor aankomst op Hiva Oa zijn hele repertoire weer eens te hebben gehoord, terwijl ik overdag steeds verder kom in zijn definitieve biografie, die vorig jaar uitkwam. De wat onfrisse geur die zich in de loop van de nacht door de kajuit verspreidde kwam van de papaya vandaan, die al wat rotte plekjes vertoonde, al is hij nog niet helemaal rijp. Vandaag in stukken gesneden en in de koelkast gezet, prima als basis voor smoothies de komende dagen. De eieren aan boord bewaren we in plastic eierdozen, die ik elke twee dagen een halve slag omdraai. Voor vertrek hadden we een heel plateau van 30 eieren gekocht. De helft ervan paste erbij in de twee eierdozen, de rest lieten we in de kartonnen eierdoos zitten. De eierboer had er ter bescherming nog zo’n zelfde kartonnen eierdeksel bovenop gezet. Nou houden we eigenlijk niet van karton aan boord, omdat we weten dat daar vaak kakkerlak-eitjes of ander ongedierte in nestelt. Maar ja, het was wel de perfecte bescherming om eieren te bewaren en uit voorzorg hadden we het geheel van karton met eieren in twee dikke plastic zipperzakken gedaan. Vanochtend was eindelijk de eerste eierdoos leeg. Toen ik de tweede plastic eierdoos opende bleken de eieren allemaal beschimmeld aan de buitenkant. Oeps, blijkbaar geen luchtgaatjes in deze net nieuw aangeschaft doos. Hop, met de boor er wat gaatjes in gemaakt, eieren schoongeveegd, klaar. Dan fase twee: de eieren uit het karton overplaatsen naar de lege eierdoos. Met vooruitziende blik deden we dit buiten. En inderdaad: er blijken talloze diertjes rond te krioelen onder het karton als we de bovenste deksel optillen, brrrrr, ik haat diertjes! Hop, karton meteen overboord, weg ermee. De eieren waren verder nog perfect en we zijn blij dat we van het karton afzijn.

Vandaag zijn ook nog eens alle bananen tegelijkertijd rijp. Aan de slag dus. Ik bak een brood en zet meteen twee bananencakes erbij in de oven, drie producten in ruil voor 30 minuten gasgebruik, goede deal! Hoewel bovenstaande makkelijk klinkt, het is een heel gedoe, op een schommelend schip. Ik loop af en toe wat blauwe plekken op door een onverwachte schuiver, er valt wel eens wat om, dan schuift er weer wat van het aanrecht in de wasbak, grrrr, er wordt af en toe wel een vloek geuit. Tja, en dan maak ik het mezelf ook niet altijd even makkelijk, door gewoon lekker te willen koken. Dus eerlijk gezegd kost het maken van een ideale caesar salade, met sausje van ansjovis, gekookte eitjes en erboven op gepaneerde reepjes gebakken mahimahi, me dan ook heel wat energie.

Zo, het was me wel een huishoudelijk dagje vol keukenactiviteiten. Eenmaal buiten voel ik me dan ook een beetje zeeziek. Dan vangen we weer een kleine mahimahi, formaat van gisteren. Fijn als Pieter aanbiedt hem te willen fileren. In de late namiddag wordt de zee enorm onrustig met golven van alle kanten, pfff, ik ben de bewegingen voor vandaag wel even zat. Voor mensen thuis is dit misschien wat lastig voor te stellen, maar we leven constant in een omgeving die beweegt. Oh, wat hebben we er zin in straks weer eens lekker rustig achter ons anker te slapen, met slechts een licht wiegende deining. Gelukkig wordt de zee weer wat kalmer en hebben we eigenlijk een prima nacht waarin we allebei goed en veel kunnen slapen.

Dag 11, vrijdag 23 mei: En weer een stralende dag voor de boeg, een strakblauwe lucht met wat lieflijke witte wolkjes. Om half acht ‘s ochtends passeren we de magische 1500 mijl, we zijn op de helft!! We ontbijten met gebakken eieren met spek, heerlijk op vers gebakken brood. De gennaker gaat 2 uurtjes omhoog, maar moet door toenemende wind weer onderdeks. Ineens zie ik een vin uit het water steken, helaas krijgen we het bijbehorende dier niet te zien. Nog steeds geen walvis gespot trouwens. Verder hebben we vandaag een echt ontspannen zeildag, hebben geen zeilwisseling meer gehad na weghalen van de gennaker. De zee is kalm, de wind steady, ideaal om weg te dromen in je boek.

Een leuke dagelijkse onderbreking, is het binnenhalen van de mail. Soms een bericht van iemand van het thuisfront, soms nieuwtjes van andere zeilers die met ons onderweg zijn. Leuk om te vermelden is, hoezeer we genieten van de mailtjes van onze nieuwscorrespondent, mijn tante Ria. Al sinds ons vertrek uit Nederland, stuurt ze ons trouw ongeveer elke twee weken een update van alle nieuwsitems. Alles komt aan bod, bijzondere sportprestaties, economische ontwikkelingen, bijzonderheden rondom het koningshuis. Opmerkelijke uitspraken van deze of gene, politiek gekonkel.  De mails van Ria zijn vaak onze enige nieuwsbron, zo weten we nu ook van de mijnramp in Turkije, de aardverschuivingen in Bosni‘ en Kroati‘ en het feit dat Wubbo Ockels is overleden. Dit soort feiten krijgen we verder van niemand anders te horen. Het enige wat we wel via meer mailtjes meekregen, is dat Nederland tweede werd op het Europees songfestival! Lieve Ria, bij deze namens de crew van de Déesse: enorm bedankt!!

Oh, we horen net via het dagelijks avondnetje met zes andere schepen, dat er twee wel een walvis hebben gespot. Een Amerikaan zei: jee, z’n staart was net zo groot als mijn schip (53 voeter). We gaan maar weer wat beter uitkijken over die onmetelijke vlakte, het lijkt me fantastisch om die beesten te zien, zolang ze maar 100 meter van ons vandaan blijven .

Dag 12, zaterdag 24 mei: interview met de kapitein.

- Kapitein, hoe kijkt u terug op de dag van vandaag?
Beetje rommelige dag, een aantal buien gehad, wisselende omstandigheden, wisselende windsterkte, veel bezig geweest met zeilgarderobe. Wel wat zorgen gehad over de energievoorziening. Verder heb ik lekker mijn boek over Ken Saro-wiwa uitgelezen, dat boek bewaar ik voor mijn zoon. De laatste uren zijn we heerlijk aan het zeilen bij betere weersomstandigheden.

- Kapitein, waar bent u het meest tevreden over?
Op microniveau dat ik het probleem van de duogen heb weten te identificeren en opgelost. Op macroniveau vind ik het ongelooflijk en fantastisch dat we hier midden op de Pacific, duizenden kilometers van het dichtsbijzijnde eiland, deze reis mogen beleven.

- Kapitein, wat hebt u vandaag gegeten?
Als ontbijt kreeg ik een bakje muesli, met daarover wat melk en zelfgemaakte yoghurt en bovenop een banaan is schijfjes en passievrucht erover heen gedruppeld. Bij de koffie een dikke plak zelfgebakken bananencake, of waren het twee plakken? Als lunch kookte mijn stuurvrouw en ze maakte een couscous gerecht met een tajine van in chermoula gemarineerde zelfgevangen mahimahi met zelfingelegde citroen en munt, goddelijk! Bij de middagthee natuurlijk weer wat bananencake en als avondeten twee sneetjes zelfgebakken brood met een hardgekookt eitje en kruidenkaas, oh ja, en een smoothie van papaya, banaan, limoen en ananas. Enne, had ik de sundowner al genoemd? Een glaasje tawny port, nog uit Porto, met wat toastjes oude, onwelriekende maar meer dan lekkere, op de Galapagos gemaakte kaas. Nee, de zeven magere jaren zijn nog niet begonnen aan boord van de Déesse.

- Kapitein, hebt u op dit moment nog wat te wensen?
Een echte tonijn aan de haak zou leuk zijn na al die mahimahi’s. En een rustige zee vannacht. Vandaag weer 158 mijlen afgelegd, we zijn al aan het aftellen!