Woensdag 30 april, helaas ontwaken we alweer in de baai bij San Cristobal. “Hee, maar jullie hadden toch al weg willen zijn?” Klopt! Maar onze agent Bolivar, alias Lul de Behanger, heeft het laten afweten. Hoewel het inklaren en de weg door alle formaliteiten bij aankomst soepel liep, liet hij zich in de tweede helft van deze week opvallend weinig zien. Wanneer komt de autografo, vroegen we hem meerdere keren, en telkens was het antwoord “mañana”. Zo’n autografo is een belangrijk document. Dat wordt door de agent weken voor aankomst van het schip aangevraagd bij het ministerie in Quito en daarmee krijgen we de vergunning om op meerdere plekken op de Galapagos te kunnen ankeren. Daar betalen we dan ook 350 dollar extra voor. Eergisteren lieten we hem weten dat we dinsdagavond zouden vertrekken naar Santa Cruz. Per email antwoordde hij dat hij dinsdagnamiddag om 17 uur zou komen met de zarpe, het uitklaringsbewijs. Okee gracias, maar ook met de autografo, nemen we aan? Si, natuurlijk.

Om 17 uur waren wij vaarklaar, de huiken van de zeilen afgehaald, de schoten er aan vastgemaakt. Al wachtende bij een prachtige sunset dag 22 van ons buikspierschema afgewerkt. Ja ja, dat volgen we trouw, en u gelooft het vast niet als ik schrijf wat dat betekent: 95 sit-ups, 140 crunches, 55 leg-raises en 85 seconden plank. En het lukt ons gewoon!! Door dagelijks trouw te oefenen met af en toe een vastgestelde rustdag; spieren zijn blijkbaar trainbaar mits therapietrouw, een eye-opener voor mij als revalidatiearts, hahaha!! Ik had het zelf nog nooit eerder uitgeprobeerd .

Maar goed, 18 uur verstreek, nog steeds geen teken van meneer L de B. Oproepen per marifoon zonder resultaat. Mailtje gestuurd. Om 20 uur besloten we dat hij zeker niet meer zou komen en ging de bioscoop open voor aflevering 13 en 14 van serie 24, met dank aan neef Stijn!

Vanochtend om 9 uur kwam hij eindelijk langs met de autografo. Nee, de zarpe had hij nog niet, wanneer willen jullie vertrekken? Gisteren, zegt Pieter. Okee, afwachten maar weer, aan het eind van de middag is het mogelijk wel rond en dan gaan we vannacht varen. Ach ja, Zuid-Amerikaanse mentaliteit? Voor ons gewoon een extra dagje, perfect voor het uitzoeken van de foto’s voor op de site en het schrijven van een tekst. Voila.

Inmiddels liggen we dus alweer een week in deze baai en hebben ongeveer alles gezien en gedaan wat er hier te beleven valt. Dagelijks lachen we om de gekke capriolen van de talloze zeeleeuwen, om de boot, op het strand, op de rotsen. We hebben niet 1 keer zelf gekookt, omdat je hier voor 5 dollar per persoon kunt lunchen en dan krijg je een rijke soep, een hoofdgerecht en een glas versgeperst sap, ongelooflijk! ’s Avonds een sneetje brood en een halve avocado, klaar is Kees, en het spaart gas!

 Afgelopen vrijdag zijn we meegegaan met een duikexcursie. Het was ruim een uur varen met een motorcatamaran naar Cerro Brujo, een woeste baai met mooi strand. Helaas stond er teveel swell, waardoor het zicht nihil was, hier konden we dus geen duik maken. Jammer, want er schijnen zeepaardjes te zitten, die we nog nooit zelf hebben gezien. Maar wel stonden er twee duiken op het programma bij Kicker Rock, een imposante rots die vanuit de diepte stijl omhoog rijst, met diepe spleten tussen de rotsgedeelten. We vonden de 2 duiken pittig, door koud water, veel stroming en matig zicht. Maar wat we zagen was zo de moeite waard: vele haaien om ons heen, onze eerste manta-ray, een indrukwekkende rotswand vol kleuren en talloze tropische vissen, groter dan we eerder zagen, wauw!

De dag erna zijn we met Jorge, die naturalist-guide en taxichauffeur is, het binnenland in gegaan. Hij kon enorm veel vertellen over het vruchtbare land, liet vele bloemen zien, liet ons fruit proeven en benoemde de vele vogels die we zagen. Hij nam ons mee naar het turtoise-breeding centre waar de enorme schildpadden in een semi-natural omgeving leven en waar eieren worden uitgebroed. De kleine schildpadden worden er gedurende 6 jaar grootgebracht totdat hun schild rat- en katbestendig is waarna ze in de vrije natuur worden uitgezet. Dit alles om deze diersoort te behoeden voor uitsterven. We wandelen naar Puerto Chino, een ruig strand waar we bluefooted Boobies zien. Ook lopen we later in slierten mist rond een zoetwater lagoon, gelegen in een vulkaankrater.

We lunchen met z’n drieën op een fantastische plek en komen uiteindelijk na een uur of 6 weer terug in het dorp na een heerlijke dag uit. Wat een vruchtbaar en bijzonder land!

Maandag gaan we uit lunchen samen met Jill en Bruce van de Daemon, een stel uit Nieuw Zeeland. Ze zijn samen al 7 jaar onderweg en vertellen ons over hun reis en geven talloze tips. Ohhh, ik begin nu ongeveer te begrijpen waarom de meesten zeilers tegen ons zeggen: Waarom maar drie jaar? Dat is veel te kort! Later voegen zich twee Franse zeilers bij ons. Als we ze vragen waar zij in november denken te zijn, is hun antwoord: nog ergens in Frans Polynesië. Zucht, wij zijn dan al in Nieuw Zeeland. Tja, naar zeilersbegrippen hebben wij haast.

Na de lunch maken we een fantastische wandeling langs het strand van Loberia en lopen helemaal door over het steeds woester wordende pad vol lavablokken tot Rocca Ballena. We zien zeker 100 marine iguana’s, soort leguanen die alleen maar op de Galapagos voorkomen. Ook raken we niet uitgekeken op de zeeleeuwen wat een paar mooie foto’s oplevert. Moe maar tevreden keren we huiswaarts, na eerst onze was te hebben opgehaald en wat groenten en fruit te hebben gekocht. ’s Avonds gaat de bios weer aan, even lekker ontspannen.

Tussen alle leuke uitjes door, hebben we deze week ook heel wat afgeklust aan boord. Pieter heeft de duogen gerepareerd, de motor nagekeken, het boegbeslag rechtgebogen. Ik heb de voorpunt uitgemest, alles vrij van schimmel gemaakt, het hout bewerkt met meubelwas, zodat het beter vocht- en schimmelbestendig is. We bekijken wat elektrische probleempjes en vervangen de bijna doorgeschavielde reeflijnen.

Daarnaast lezen we allebei lekker in ons boek, hebben al 14 afleveringen gekeken deze week en genieten van het relaxde leven in deze baai. Maar we zijn inmiddels wel toe aan een volgende plek. Wie weet vertrekken we vanavond? Rustig wachten we maar weer op de komst van onze agent.

Klik hier: de foto’s spreken voor zich, geniet ervan!