Het is woensdagavond 6 uur. We liggen sinds ruim een dag voor anker in de baai van het eiland San Cristobal. In de baai verblijven een twintigtal jachten, wat plaatselijke vissers- en sportboten en ongeveer 3000 zeeleeuwen. Een daarvan, een middelgroot exemplaar, heeft zich genesteld op ons krappe zwemplateau. Hij mag daar even blijven liggen voor een paar foto’s, maar daarna gaan we het plateautje barricaderen  om een stinkboel te voorkomen.

Dinsdagochtend waren we nog op weg hier naar toe. Nog steeds op de motor vanwege weinig wind. Het werd goedgemaakt door een prachtige zonsopkomst. Per email lieten we onze agent weten dat we rond de middag zouden arriveren. “Zorg wel dat je met een schone romp komt”, liet hij ons nog in het Spaans weten. Wij wisten inmiddels dat je het risico loopt weggestuurd te worden als de romp teveel aangroei vertoont. Om die reden hadden we hem in Las Perlas al schoongeborsteld en voor de zekerheid legden we de boot nu midden op de oceaan stil en gingen we beiden overboord, gewapend met schuurspons en spatel, voor een laatste schoonmaaksessie. Het viel best tegen, in 8 dagen hadden weer heel veel beestjes een plekje op de romp gevonden. Na 3 kwartier vonden we het welletjes en gingen we verder op pad. Rond het middaguur bereikten we de ankerbaai en al snel zwommen de zeeleeuwen om ons heen. De agent kwam per watertaxi en legde ons de procedure uit. We konden een comité van 6-8 inspecteurs verwachten die ons en ons schip zouden komen beoordelen. Verder zou de agent voor alle immigratie- en inklaringsformaliteiten zorgen, dat scheelde ons in ieder geval een heleboel werk.

Een half uur later kwam de watertaxi, met inderdaad 6 inspecteurs, afgevaardigden van de marine, van het national park, van de milieudienst en van de havenautoriteiten. We probeerden ze gunstig te stemmen door ze een drankje en nootjes aan te bieden en tot onze verbazing kozen er 4 voor bier. We hadden er maar 3 koud staan, dus het werden kleine glaasjes. Ze gingen allemaal zitten, pakten ieder hun eigen formulieren en begonnen te schrijven. Op eentje na, die dook met zwembril en vinnen in het water om het onderwaterschip te inspecteren. Ze zijn doodsbang dat je “vreemde beestjes”  meebrengt, die het kwetsbare natuurlijk evenwicht zouden kunnen verstoren. Ze bleven een klein uur aan boord en vroegen ons het hemd van het lijf. Ze wilden alles weten over motor, dieselvoorraad, onderhoud van motor en romp, vergaande details over de veiligheidsuitrusting. Wat hadden we aan groenten en fruit bij ons? Bijna niets meer omdat we wisten dat je vrijwel niets mocht meenemen, dus wat er nog was  hadden we al eerder overboord gekieperd. Of we ons afval scheiden, of de vuilwatertank wel dicht stond. De milieuman ging onderdeks en keek, met handschoenen aan in een aantal kastjes, bevoelde het fruit dat er nog was en controleerde de administratie van het onderhoud. Uiteraard wist hij niet dat van sommige pagina’s de inkt nog maar net droog was. Hij inspecteerde de afvalscheiding en vroeg vriendelijk om een papier in de keuken op te hangen met de tekst “Verboden afval overboord te gooien”, waarna hij dit op een foto vastlegde. Eén tomaat was duidelijk een twijfelgeval, die werd apart gelegd, maar mocht uiteindelijk toch blijven. De marineman controleerde de vervaldata van de brandblussers en de vuurpijlen. Inmiddels was de duiker boven water gekomen met de mededeling dat de romp “muy limpio” was, brandschoon dus. Na het zetten van een tiental handtekeningen onder de verschillende formulieren kregen we met de uitspraak “Welcome to Galapagos” de bevestiging dat alles in orde bevonden was. Dat was een hele opluchting; dezelfde dag nog werd een ander schip weggestuurd met de opdracht om 50 mijl uit de kust zijn romp te gaan schoonmaken. Dat kost je, naast een hoop frustratie, op zijn minst 24 uur en waarschijnlijk ook een hoeveelheid diesel.

Inmiddels wisten we dat we die avond Esther (een collega van Monique) en Arend-Jan zouden ontmoeten. Zij maken een cruise  op de Galapagos (soort verlate huwelijksreis) en hadden voor ons op de kant al een bestelling achtergelaten, er van uitgaand dat een lijfelijke ontmoeting er niet in zou zitten. Maar wat bleek, hun cruiseboot zou net die dag onze baai nog een keer aandoen en ze werden ’s avonds netjes door de bemanning van hun schip bij ons afgeleverd. Dat was natuurlijk het uitgelezen moment om die ontmoeting én onze goede aankomst op de Galapagos met bubbels te vieren. Het werd erg gezellig. Een paar uurtjes later werden ze weer opgepikt, omdat hun boot die nacht nog zou wegvaren. Wat een kadootje, zo’n ontmoeting zo ver van huis!

Na een heerlijke nachtrust, voor het eerst na negen dagen weer samen in één bed, verkenden we de volgende dag Puerto Baquerizo Moreno aan wal. Een gemoedelijk plaatsje met toch wat meer voorzieningen dan we hadden verwacht. Aan de waterkant liggen vele tientallen zeeleeuwen zich te wentelen in de zon. Het stinkt wel verschrikkelijk. We brachten de was naar de plaatselijke laundry. Voor 1 $ per kg wordt het gewassen en gedroogd, zo goedkoop troffen we het nog niet. We maakten een mooie wandeling langs de kust en naar het bezoekerscentrum waar een expositie is van het ontstaan en de geschiedenis van de Galapagos eilanden. We vonden een mooi plekje om te snorkelen.

 

’s Avonds waren we voor een drankje uitgenodigd op de Tara, het enige andere Nederlandse schip in de baai. Erno en Frieda zijn al 7 jaar onderweg, de laatste 5 jaar brachten ze door in de Carieb. Zij hebben een open plan en weten maar één ding zeker: ze keren niet terug naar Nederland. Al ligt deze boot maar 100 meter verderop, de enige manier om er te komen is per watertaxi. Niemand blaast namelijk zijn dinghy op, omdat die anders binnen no time de hangplek voor een of meer zeeleeuwen wordt. Op deze prachtige avond lieten we alles lekker open voor de ventilatie. Daar hadden we spijt van toen we enkele uren en drankjes later in de stortregen terugkeerden, vooral ook omdat de watertaxi dit keer nogal lang op zich liet wachten.  De zeeleeuw op ons zwemplateau houdt blijkbaar ook niet van regen, hij was vertrokken, zodat we het plateau nu ontoegankelijk konden maken.

De komende dagen verkennen we het eiland verder per taxi, wandelend en per boot, waarbij we ook 2 duiken gaan maken.

Zin om de foto’s van de reis en de eerste indrukken te zien? Klik hier!