Zondag 7 februari, dag 10: Bij het ontwaken denk ik er meteen weer aan. Oef, wat een geluk dat de gennaker nog heel is. Gisterenavond, terwijl we allebei meeluisteren met het informele avondnetje, blijkt de gennaker 2 keer om de voorstag te zijn geslagen toen we iets teveel voor de wind kwamen. Meteen motor gestart, grootzeil in het midden en twee rondjes gedraaid. Zo ontwikkelde de gennaker zich weer zonder problemen. Dat had ook anders kunnen aflopen. Sinds gisteren is Pieter de netcontroller van het Zuid-Atlantic netje. Dat betekent dat hij om 7.00 uur in de ochtend alle boten oproept via de ssb radio, iedereen de kans geeft zijn positie door te geven en de zaak aan elkaar praat, hartstikke leuk. Als het netje om half 8 is afgelopen, zien we een missed call op de satteliettelefoon. Het zal toch niet? Meteen het nummer teruggebeld en we krijgen een zeer vermoeide maar gelukkige Veerle aan de telefoon: hoera, hun zoon is een paar uur geleden geboren en hij heet Pim! Een zondagskind! We zijn helemaal blij en ook een beetje opgelucht: altijd fijn om te weten dat de bevalling achter de rug is en dat moeder en kind het goed maken. Meteen na het telefoontje geef ik Pieter het geboortekaartje. Hij wist niet dat Joost en Veerle me dat stiekem hadden meegegeven bij ons laatste bezoek. We zijn de eersten die het te zien krijgen, superleuk! Pim heeft meteen een plekje bij ons, en heel de dag krijgen we een grote smile als we het kaartje zien hangen. We vieren deze bijzondere gebeurtenis natuurlijk met mooie bubbels en beschuiten met muisjes. De nieuwe stamhouder van familie Lambregts is geboren! In de namiddag passeren we de Greenwich-meridiaan, vanaf nu zijn we weer op het westelijk halfrond. We leggen 137 mijl af vandaag.

Maandag 8 februari, dag 11: In de nacht wat meer wind, we hebben lekker de vaart erin. Bij het eerste ochtendlicht zien we donkere wolken, soms valt er wat regen uit en er staat ook een hinderlijke deining die de boot flink laat rollen. Bij het ochtendnet vertelt Pieter over de geboorte van Pim en alle boten die met ons onderweg zijn feliciteren ons. Leuk om het nieuws met anderen te delen. De gennaker blijft vandaag onderdeks. In de middag klaart het weer op. We lezen weer heel wat tijdschriften uit en discussieren samen over de onderwerpen. Aan het eind van de dag weer 137 mijl dichter bij ons doel. De ETA passen we aan naar de nacht van woensdag op donderdag.

Dinsdag 9 februari, dag 12: Helaas vannacht wat minder wind dan de gribs hadden voorspeld. De vislijn gaat weer uit. Pieter leidt het netje weer, er melden zich wel 12 andere boten. Allemaal op weg naar St Helena en allemaal na ons vertrokken uit Kaapstad of Namibie. Het is een bewolkte dag. Een keer komt er een flink front over wat wat extra wind en een regenbui, de Deesse is weer schoongespoeld. We gijpen vandaag 2 keer. Als middageten hebben we Indiase vistandoori compleet met een limoenchutney en raita en ‘s avonds eten we een clubsandwich die een negen krijgt! Helaas geen visalarm vandaag. Wel weer 138 mijl afgelegd.

Woensdag 10 februari, dag 13: Prima nacht gehad, voor het eerst sinds 11 dagen zien we weer een lichtje aan de horizon, een ander zeilschip. Pieter doet voor de laatste keer het netje en draagt zijn taak over aan een andere zeiler, morgen rond deze tijd liggen wij nog lekker te slapen, vastgebonden aan een boei! Om half elf visalarm, dat klinkt serieus. De lijn loopt zeker 100 meter uit. Terwijl ik hem moeizaam binnenhaal, laat Pieter zelfs het grootzeil zakken om zoveel mogelijk vaart te minderen. Dat scheelt! Aanvankelijk verzet de vis zich flink, maar dan wordt hij moe en halen we hem binnen tot vlak bij de boot. Wauw, een zwaardvis van zo?n anderhalve meter. Ik twijfel te lang of we het wel moeten doen, zo’n grote en mooie vis proberen aan dek te hijsen en dan schiet de haak los uit zijn zwaard, door verandering van hoek en geen spanning meer op de lijn. Helaas! We hadden heel veel vrienden gemaakt als we marlin-steaks hadden uitgedeeld op de ankerplek. Volgende keer beter. We gaan als een speer op ons doel af, dankzij meer wind dan gedacht en dankzij de stroom mee. Sinds vertrek hebben we al meer dan 200 mijl cadeau gekregen dankzij de stroom. En om 15 uur roept Pieter: land in zicht! Op 24 mijl afstand zien we de vage contouren van St Helena. Staan de bubbels eigenlijk al koud? Hmmm, antwoord ik, is aankomst op St Helena een fles bubbels waard? Hallo, zegt Pieter, we hebben bijna 1800 mijl afgelegd, dat is bijna net zoveel als onze eerste oversteek van de Noord Atlantic! Op dit soort momenten realiseren we ons dat we als zeelui inmiddels al aardig gepokt en gemazeld zijn. Hoe spannend vonden we onze eerste Atlantische oversteek en hoe relaxed zijn we nu. Ik herinner me nog goed hoe we met tassen en lange boodschappenlijst op de Kaap Verden op pad gingen om te foerageren voor die eerste oversteek. Zou het wel genoeg zijn? Wat een verschil met deze tocht! De laatste dag in Capetown namen we de taxi naar de supermarkt, deden in een half uurtje onze inkopen een beetje uit de losse pols. En tot op de dag van vandaag eten we elke dag superlekker en supervers, er zijn nog steeds volop verse groenten en fruit aan boord. Leuk om te ervaren hoe relaxed we zijn geworden en echt in dit zeilende bestaan zijn gegroeid.
Om 18 uur, ons ijkpunt, hebben we 143 mijl afgelegd en zijn nog 12 mijl van de ankerplek verwijderd, we varen nu langs de rotsen van St Helena.
We willen dit verslag eindigen met het citaat van de week:
Toen we Joost vroegen hoe de eerste nacht met de baby erbij was geweest, antwoordde hij: eigenlijk prima, ik heb de hele nacht doorgeslapen

En wie zin heeft alsnog wat foto’s van de vakantie samen met onze moeders te zien, klik dan hier.