Dag 11, zaterdag 12 september: Gisteren zagen we een groep zwarte dolfijnen, maar bij opzoeken ervan komen we erachter dat het geen dolfijnen maar walvissen waren, wrsch melon-headed whales die 2-3 meter lang worden. Pieter vond al dat ze zich anders gedroegen dan dolfijnen en ze hadden geen spitse snuit. Vandaag een spannende ochtend. Omdat de sleepgenerator kapot is, moet de motor even aan om stroom te maken. Na 45 minuten ineens weer het temperatuur alarm, oh jee! Motor meteen uit. Pieter duikt het motorruim in, waar het bloedheet is. De tijdelijk gemonteerde pomp functioneerde blijkbaar niet, had lucht aangezogen ipv water. Na het testen van de pomp wil de motor niet meer starten, een heel naar ratelend geluid klinkt er, we krijgen er kippenvel van. Oh nee, he… zeewater in de cilinders?? Uiteindelijk blijkt de startaccu het te hebben opgegeven, wat een bizarre samenloop van omstandigheden. Dat had niets met die oververhitting te maken. Gelukkig hebben we startkabels paraat en even later draait de motor weer en doet de pomp wat hij eerder ook al had moeten doen, koelen! Poeh, dat had ook anders kunnen aflopen. Zodra we in Rodrigues zijn, meteen maar de nieuwe pomp installeren die we vanuit Nederland toegezonden kregen. Verder een goede dag gehad, weliswaar met stroom tegen en een wilde zee, maar daar zijn we nu wel wat aan gewend. Helaas schiet het me in mn rug, geen feest om geblokkeerd te zijn door de pijn op een dansend schip. C’est la vie. 165 mijl afgelegd.

Dag 12, zondag 13 september: De dag begint grijs, maar om half elf breekt de zon door. Er is iets minder wind, dus wordt de werkfok vervangen door de genua. Het lukt Pieter om de duogen te repareren. Het ding wat was afgebroken hadden we bij ons in de voorraad reserveonderdelen. Dus stroom is nu geen probleem meer. Lekkere leesdag, heerlijk als het dan even zo ontspannen zeilt. Weer 155 mijl dichter bij het doel.

Dag 13, maandag 14 september: Zonovergoten dag, 20 knopen wind, stroom iets minder hardnekkig tegen. We gaan lekker vooruit. Ik ben nog steeds enorm beperkt door rugpijn. Bij het vallen van de nacht neemt de wind flink toe. Uitgeboomd met puntje genua, werkfok en grootzeil met derde rif erin varen we het donker in. Ook vandaag 155 mijl op de teller erbij. Met 7 knopen over de grond richting Afrika.

Dag 14, dinsdag 15 september: Pittige nacht gehad door veel wind, continu zo’n 30 knopen wind. Toch hebben we allebei goed geslapen, dankzij een groot vertrouwen in ons schip, de zeil-set-up en de windvaan, die ons perfect op koers houdt. Er passeert een groot vrachtschip op 3 mijl afstand, leuk om weer eens lichtjes te zien van een andere boot. De dag begon met een flinke regenbui, maar nu is het weer zonnig. We krijgen een paar hele leuke mails! Joost en Veerle laten ons weten dat ze een zoon verwachten!! Dus over een maand of vijf zijn we grootouders van zowel een kleindochter als kleinzoon. Gaaf! En zo leuk hoe blij ze zijn met de komst van Pietje Puk, zoals wij de baby hebben genoemd, nu we weten dat het een jongen is. Dan een mail van mn broer Xander en Marina dat ze de vlucht geboekt hebben; ze komen ons een weekje opzoeken in de Carieb op Antigua samen met mn neefjes Daniel en Menno, the pirates of Breda! En ook mn vader en Cora hebben geboekt, zij vliegen in het voorjaar naar Guadeloupe en we vieren daar samen zijn verjaardag. Leuke vooruitzichten! Heel de dag ongeveer 25 knopen wind en we leggen dan ook een flinke afstand af, 164 mijl. We proosten op Pietje Puk en op de verjaardag van Renee, gefeliciteerd!

Dag 15, woensdag 16 september: Onrustige nacht met veel wisselingen qua windsterkte en een paar flinke buien. Weer een vrachtschip wat ons op 2 mijl afstand passeert. Vanaf 6 uur in de ochtend ineens weinig wind. Heel de dag maakt de wind er een spelletje van, telkens wisselend van richting en sterkte. We gijpen 2 keer, de riffen gaan er een voor een uit en later weer erin. De koers ziet er aardig zigzag uit, maar we hoeven de motor niet te starten en om 15 uur steekt er weer een stabiele wind op, we gaan weer goed vooruit. Grijze luchten werden afgewisseld door zonneschijn, witte wolken en regenbogen, soms een losse regenbui. Nee, saai was het niet vandaag. Jammer dat de mahimahi die aan de lijn zat zich op het allerlaatst weet te bevrijden. Versgebakken kaiserbrodchen en daarmee verdwijnt de laatste kaas die we hebben. Wat kijken we uit naar Reunion, Frankrijk, waar we ons kaas-tekort weer op peil gaan brengen. In heel Indonesie was geen kaas te koop, sterker nog, er was vrijwel geen zuivel te krijgen. Dit laatste blokje kaas kregen we kado van een bevriend kiwikoppel, daarmee nog wat lekkere tosti’s gemaakt onderweg. Ondanks weinig wind toch 140 mijl dichter bij gekomen.