We vertrekken zoals gepland op zaterdagochtend vanuit onze vertrouwde marina in Whangarei. We gaan in alle vroegte, omdat we alleen bij hoog water uit onze box kunnen komen en om met afgaand tij de 15 mijl lange rivier af te varen. De meeste collega zeilers liggen nog op één oor. Maar Bruce en Jill zwaaien ons uit. We hebben alle vier tranen in de ogen, het is een hechte vriendschap geworden.
Het weer is heel rustig. De oevers van de Hatea-river glijden voorbij en eenmaal op open zee kunnen de zeilen omhoog. Het gaat niet hard, maar het is zo’n geweldig gevoel om weer zeilend te zijn!
We varen in twee dagen langs de kust noordwaarts, naar de Bay of Islands. De tweede dag hebben we heerlijke wind en we kunnen alle systemen testen. Zelfs de watermaker start zonder problemen op. We varen 2 dagen in de Bay of Islands rond en overnachten op prachtige ankerplekken. Na 4 dagen op het water hebben we het landrottenstof helemaal van ons afgeschud. Helaas ziet het weer-window voor later die week er steeds minder mooi uit. Op woensdagochtend 6 mei (in Nederland is het dan nog dinsdagavond), gaat er een definitieve streep door ons uitvaarplan. Het zal zeker nog ruim een week duren voor er weer een bruikbaar window voor de oversteek naar New Caledonia komt. Inmiddels weten we dat Merel op woensdag ingeleid gaat worden. En terwijl we nog voor anker liggen in Paradise Bay hakken we de knoop door: ik kan op kraambezoek gaan! Zowel voor Merel als voor mij een enorme verrassing. En met behulp van internet via de mobiele telefoon boeken we een vlucht voor de volgende dag, we regelen een ligplaats in de marina van Opua, een huurauto voor de 300 km naar Auckland en een huurauto voor de 3 dagen verblijf in Nederland.
De volgende ochtend, onderweg naar het vliegveld krijgen we een telefoontje van Merel en Adriaan dat Anne geboren is. Moeder en kind maken het uitstekend. Het is onverwacht snel gegaan. En via de whatsapp zie ik de eerste foto’s van mijn kleindochter. Wat een beauty! En wat kijkt ze, zo kort na de geboorte, al enorm alert uit de ogen!
Het is een hele reis, 33 uur vanaf Opua tot schiphol, maar het vliegt voorbij. Wat verheug ik me erop om Merel, Adriaan en Anne te zien. En vrijdagochtend, anderhalve dag na de geboorte van Anne, is het dan zo ver. Opa staat voor de deur en mag als een van de eersten Anne en haar trotse ouders bezoeken. Ik voel me bevoorrecht, ik kan 3 dagen twee keer per dag langskomen. Anne is prachtig. Merel en Adriaan doen het fantastisch. En op de derde dag, op moederdag, neem ik mijn moeder mee naar Leiden en zijn er 4 generaties bij elkaar. Zeer ontroerend. Het is een heel bijzonder gevoel om opa te zijn en ook om het gezin van zo dichtbij te mogen meemaken.
De dagen vliegen voorbij en op zondagavond nemen we al weer afscheid. Maar het was onvergetelijk. Ik heb Merel en mijzelf een enorm cadeau kunnen geven door tegen de verwachting in op kraambezoek te komen. Weer onderweg naar Nieuw Zeeland geniet ik nog na. Mijn buren in het vliegtuig en de stewardessen ontkomen niet aan mijn verhalen mét foto’s van mijn kleindochter. En allemaal vinden ze haar prachtig, natuurlijk! Vanaf nu is de kapitein van de Déesse dus opa. Een bijzonder gevoel, dat veel meer inhoud heeft gekregen omdat ik er bij kon zijn.
Op dinsdagochtend haalt Monique me van het vliegveld en laat in de middag zijn we weer aan boord. Het ziet er naar uit dat we dit weekend kunnen gaan vertrekken. We gaan snel aan de slag met de laatste voorbereidingen.
