Om mee te beginnen: Joost, gefeliciteerd, we proosten zometeen op jouw verjaardag!!

We zijn al weer 3 weken “thuis”, we zijn weer op ons schip. De rondreis door Nieuw Zeeland is dus ten einde, de tent en het luchtbed zijn ingepakt. Maar voordat het zover was hebben we nog wel het een en ander in Nieuw Zeeland beleefd.

Vanuit het geothermische gebied rond Rotorua reisden we eerst naar het schiereiland Coromandel, vroeger vooral bekend vanwege de goudvondsten en het kappen van de Kauribossen, nu een toevluchtsoord voor kunstenaars en oudere jongeren. De hasjconsumptie is hier het hoogst van Nieuw Zeeland. Op Coromandel kamperen we ver weg in het bos, op een zeer afgelegen camping zonder faciliteiten. ‘s Nachts horen we, zittend voor de tent, dieren om ons heen. Het zijn possums, op zich hele mooie buideldieren, maar hier worden ze als ongedierte gezien omdat ze de eieren van de zeldzame loopvogels uit hun nesten roven. Een zit er op onze auto; het afvalzakje dat we op het dak hadden gezet blijkt zelfs daar niet veilig.

De volgende dag maken we een prachtige 7 uur lange wandeling naar de Pinnacles, een ruige rotsformatie, en naar een gerestaureerde Kauridam: in het begin van de vorige eeuw waren de kauribomen (enorme bomen met diameters tot 6 meter) een belangrijk exportproduct. Het was zeer geschikt voor de bouw, voor meubels en voor scheepsbouw. De bomen werden op de heuvels en in de bergen gekapt, maar dan moesten ze nog vervoerd worden. Soms deed men dat door houten dammen in de bergrivier te maken. Alle gekapte bomen kwamen in het kunstmatige meer terecht. Als de dam dan werd geopend stroomden honderden bomen in één keer met grof geweld door de rivierkloof naar beneden. Er ontstond daarbij behoorlijk wat schade aan de bomen, maar dat nam men voor lief.

Terug in de beschaving bezoeken we de markt van het plaatsje Thames. We vinden er nog een mooie stevige hengel en Monique krijgt op straat een lekkere massage.

De kustweg van Coromandel is prachtig. Men zegt dat je bij hoog water vanuit de auto de zee kunt aanraken. We kunnen dat niet controleren, het is laag water, maar dat geeft ons de kans een mooi maaltje groenlip-mosselen bij elkaar te scharrelen.

En natuurlijk maken we ook even een stop om de befaamde oesters van dit schiereiland te proeven.

Na een paar dagen rijden we naar Auckland en ‘s avonds worden we verwacht bij Harry en Jacintha. Harry is een oude vriend van Ruud (Monique’s vader), die 30 jaar geleden naar Christchurch in Nieuw Zeeland is verhuisd met zijn gezin. Na een carriere als muziekleraar en later als bariton is hij naar een prachtige plek ten westen van Auckland verhuisd. We worden enorm hartelijk onthaald en mogen in hun tuinhuis blijven slapen. De volgende dag maken we vlakbij een wandeling die uitkijkt over de Tasmanzee. Later die dag staat alweer een bezoek op het programma, ditmaal bij Michael en Carmen, het Duitse koppel dat we eerder op Waiheke Island hadden ontmoet. Ze hebben inmiddels hun huis verkocht, staan op het punt naar Europa af te reizen, maar zittend op de laatste overgebleven meubels konden we er nog een avond van het mooie uitzicht en de zelfgemaakte pizza genieten. En ook hier worden we uitgenodigd om te blijven slapen, heerlijk om de tent in zijn zak te laten.

De volgende dag ga ik er met een plaatselijke instructeur op uit om nog een dag te parapenten. Ik wil graag nog wat meer ervaring opdoen op een nieuwe vliegstek. Na een paar korte vluchten (en een lange wandeling terug omhoog) gaat het bij de laatste vlucht van de dag ineens helemaal lekker. Ik kan lang hoogte houden, zweef misschien wel 3 kwartier langs de helling op en neer zonder hoogte te verliezen. En dan gaat het mis, ik kom aan de verkeerde kant van de helling terecht, probeer te corrigeren en maak een veel te harde landing op mijn zitvlak. De airbag vangt een deel van de klap op, maar het doet toch flink pijn in mijn rug. Ik constateer meteen dat alles neurologisch gelukkig in orde is, ik kan mijn benen bewegen en even later sta ik weer op. Het leek gelukkig mee te vallen. Als het een paar dagen nog steeds pijn doet laat ik er toch maar naar kijken. Eén ruggenwervel is er toch niet onbeschadigd uitgekomen. Dat betekent een aantal weken met een corset door het leven en de wervel kans geven weer vast te groeien. Dat is natuurlijk een forse tegenvaller en we zullen ons vertrek uit Nieuw Zeeland daardoor iets moeten uitstellen.

We passen ons programma aan de nieuwe omstandigheden aan. Het is sowieso heerlijk om weer terug op de boot te zijn. Het is ook heerlijk onze vrienden van de Daemon en de Anke-Sophie weer te zien en we vieren dat met meerdere gezamenlijke maaltijden. Helaas hebben de werkzaamheden aan de boot wat vertraging opgelopen en daardoor kan ze nog niet het water in. De eerste 2 weken klauterden we daarom steeds het laddertje op en af, maar afgelopen maandag was het dan eindelijk zover, de Déesse mocht weer het water in, heerlijk!  We voelen ons echt weer thuis op onze boot en in Whangarei. We beginnen  aan de voorbereidingen voor de terugtocht naar de tropen. We doen de laatste klussen aan de boot, we volgen het weer met extra aandacht, we maken lijsten voor de foeragering, we brengen de kaarten op orde en we oriënteren ons op de medische uitdagingen (malaria etc) voor de komende tijd. Het begint te kriebelen en de tijd dringt. De Anke-Sophie is inmiddels al vertrokken richting Nieuw Caledonië, dat is ook ons eerstvolgende doel.

In Nieuw Zeeland is de herfst begonnen. Het is al duidelijk kouder en natter. We moeten weg zijn voor de winterstormen het onmogelijk maken. In Nederland is het nu volop lente. De tulpen komen uit en de temperatuur loopt op. De zwangerschap van Merel is in de laatste fase. Binnenkort wordt zij moeder en ik opa. Mijn kleindochter begint aan haar levenspad, en wij beginnen aan onze reis terug.

Voor liefhebbers die zin hebben in een foto-impressie van NZ, klik op deze link.