Nadat we uit Nederland zijn teruggekomen en eerst eens flink hebben bijgeslapen, komen we in een tweestrijd: gaan we zo snel mogelijk kamperend het land door, of gaan we eerst nog een week of drie varen? We kiezen voor het laatste. Rond kerst en heel januari heeft iedereen zomervakantie, is het druk op alle campings en zijn de prijzen hoger dan normaal. De keus was best lastig, vooral omdat we mentaal het zeilseizoen al hadden afgesloten, maar ook omdat we al vele spullen definitief hadden opgeborgen. De zeilen waren eraf gehaald,  de bijboot lag schoon en droog in de bakskist, de lijnen waren gewassen, de buitenboordmotor met zoet water gespoeld. Maar nu, alweer twee weken zeilend onderweg, zijn we zo blij dat we hiervoor hebben gekozen!

De dag van vertrek uit Whangarei betaalden we ons havengeld, deden de laatste inkopen en kochten nog een SUP-board, een vervroegd verjaarskado voor Monique dr 40^ste verjaardag. Gaaf! Toen gooiden we de lijnen los, de Maori-brug werd voor ons geopend en met twee knopen stroom mee en het fokje uit voeren we de rivier af. Die avond voor anker gegaan in Urquhartsbay, zo heerlijk, zo verstild, dobberend achter ons anker. Een zucht van verlichting, wat vinden we dit fijn! Die rust op het water, geen buren hebben, de natuur op je in laten werken, heerlijk. De volgende dag zijn we naar Great Barrier Island gevaren, een mooie zonnige dag maar met weinig wind. We hebben het in ieder geval echt geprobeerd, tot drie maal toe werd de gennaker gehesen. De helft van de tijd moest de motor erbij. Aankomst was indrukwekkend bij het late avondlicht. Driemaster Spirit of New Zealand lag in de door ons beoogde baai, een fraai gezicht. Maar terwijl wij naderen, ging hij anker op en hadden we de Nagal Cove helemaal voor ons alleen. Wat zo bijzonder is in deze tijd van het jaar, is dat de Christmas trees allemaal in bloei staan. Dit zijn bomen die zout water nodig hebben en dus overal langs de kustlijn voorkomen, die vanaf december in bloei komen met dieprode bloemen zodat ze samen met hun donkergroene blad op kerstbomen lijken, prachtig.

Die avond meteen het paddleboard uit geprobeerd, wat een feest om te doen. Enerzijds sportief, je evenwicht bewarend terwijl je lekker peddelt, anderzijds één met de natuur; je hoort alleen het geluid van het water, je ziet de vogels, neemt de natuur beter waar. Dank lief, voor dit mooie cadeau.

Na een dag in deze baai varen we naar een baai bij Port Fitzroy, een klein plaatsje, en handvol huizen rond een winkeltje, een postkantoor en een infostandje. Oh ja, en je kunt er de lekkerste hamburgers krijgen, volgens onze reisgids. Dat proberen we uit, en inderdaad, verrukkelijk. Terwijl we ze eten krijgen we gezelschap van een lokale boswachter, iemand die de rattenvallen in de natuur leeghaalt. Een aardige man, die ons een goede tip geeft voor de dag dat we de mount Hobson gaan beklimmen. Kom op een werkdag naar de shop, rond elf uur komt de postbus, die kan je een lift geven tot de andere kant van het eiland, vanwaar een veel mooiere route naar de top begint, via Windy Canyon. En zo geschiede. De man had gelijk, de wandeltrack was adembenemend mooi, prachtige vergezichten en leuker dan heen en terug dezelfde weg. Naar de top was al met al nog een hele klim, ondanks de traptreden die op steile passages waren aangelegd. Eenmaal daar, de topfoto gemaakt voor onze Nieuwjaarsgroet. Via een berghut weer naar beneden. Tijdens die passage zien we wat voor een ravage de storm van juni 2014 heeft aangericht. Overal zien we kale hellingen, waar de enorme bomen compleet met kleigrond en al naar beneden zijn geroetsjt. De rivierbeddingen liggen vol met dood hout, grote kauristammen zijn als luciferhoutjes omgeknakt. Hierdoor zijn niet alle wandelpaden toegankelijk en we moeten een omweg maken, een paar kilometer de rivierbedding volgen, met z’n grote keien, dood hout en vele doorwadingen van het water. Moe en voldaan komen we weer bij de boot aan, trots dat deze inspanning ons goed af is gegaan. Maar dat we nog lang niet fit zijn, bleek wel uit het feit dat we vervolgens vier dagen flinke pijn in de kuiten hadden.

Op 23 december varen we naar Smokehouse bay, waar we in de namiddag Thomas en Annette weerzien, gezellig. Volgens Annette haar wensen, besluiten we om op 24 december al het kerstdiner te houden. Die dag naar de kant gegaan, waar we een bad namen vol warm water, houtgestookt! Volgens mij een van de weinig plekken ter wereld waar je in een natuurhaven in een badkuip kan zitten! Ideaal voor onze kuiten. Scheutje Tahiti-olie erbij, voilà. Dan aan de slag. We bakken een vers brood en een kerstbrood met marsepein erin. We maken een zalm-wrapje als amuse, dan een mosterd-gember soepje (lang leve www.ah.nl) en vervolgens een salade met “gesiers de canard” en vijgen. Bij Thomas en Annette eten we deel 2 van ons drijvend diner, couscous met meerdere soorten groenten. En als toetje gemberkoekjes met citroenmascarpone . Oh ja, en een dessertwijntje. Poor sailors! Op allebei de boten waren de tafels feestelijk gedekt, kerstmuziek aan, hernhutterstar aan. We kregen zelfs kadootjes van onze Duitse vrienden.

Op eerste kerstdag varen we 10 mijl naar Whangaparapara baai. In de namiddag maken we met z’n vieren een wandeling naar de top van een berg, goed om de spierpijn er even uit te lopen. Die avond nodigen we Th&A uit voor een diner bij ons. Tja, eerste kerstdag moeten we toch óók vieren?

Ongelooflijk maar waar, in een uur draaien we een viergangen diner in elkaar, wat we dit keer buiten in de kuip kunnen eten. We hebben een crabcocktail, een uientaartje met biefstuk en cognacroomsaus, een kaasplankje met druiven en een appel-mango-crumble toe met de lekkerste vanillevla die ik ooit heb geproefd.  De gevleugelde uitspraak “poor sailors” is weer te horen. Op tweede kerstdag zijn we om half toen al op pad. Vandaag wandelen we naar de hotsprings via een mooie route. Wat is de natuur hier toch indrukwekkend! De hotsprings zijn inderdaad lekker warm en als je je hand tussen de stenen duwt, is het er zelfs heet. Bijzonder om erin te baden, hoewel het met die lichte rotte-eierlucht niet echt fris voelt. Terwijl we in het warme water liggen, is het leuk te bedenken dat het in Nederland nu koud is, de mensen binnen zitten en dat wij bij zomerse temperaturen in de natuur badderen. We zijn er moe van, als we rond half vier weer aan boord gaan. Die dag hoeft er niet meer zoveel. We eten lekker met z’n tweeën een bord spaghetti en kijken de laatste afleveringen van In Therapie (Xan en Marien, bedankt!)

De volgende dag is rustdag. We maken onze Nieuwjaarsgroet en met engelengeduld weet Pieter deze met zeer traag internet zelfs te versturen. Leuk om te doen, alle vrienden, kennissen en familieleden een levensteken te sturen in deze tijd. Ondertussen maak ik het grove plan van onze reis vanaf nieuw Zeeland tot aan Zuid Afrika, te midden van een hele hoop boeken. Fijn als dat af is, nu weten we ongeveer wanneer we waar zullen zijn tijdens het komende vaarseizoen. Ineens blijkt het al 19 uur te zijn, snel naar de Anke Sophie, waar er weer grandioos lekker voor ons is gekookt. We praten die avond over de wereldpolitiek, over Rusland en de opmerkelijke toespraak van onze paus. Zo fijn dat Ria ons daar reeds over informeerde. Het was weer een memorabele avond, fijn om zulke lieve vrienden te hebben.

De dag erna zijn onze wegen gescheiden. Wij zijn naar Blind bay gevaren, van waaruit we een wandeling naar de top van the white cliffs hebben gemaakt. We merken dat de conditie steeds beter wordt, fijn. ’s Avonds nog een prachtige sup-tocht door de baai en tevreden weer aan de mails en voor de televisie. Inmiddels zijn we aangekomen bij Kawau eiland, na een dag varen, ruim 35 mijl. Ook hier een lieflijke baai, dichter bij het vasteland. Je kunt nu wel merken dat het hier zomervakantie is, er liggen wel 50 boten. Het lijkt de Carieb wel, zo druk! Morgen gaan we naar  Opahibay, waar we oud en nieuw gaan vieren samen met drie koppels, Bruce&Jill, Thomas&Annette en Lisa&Fabio, allemaal zeilers. Ik ga oliebollen en appelbeignets bakken op het strand en Pieter gaat nasi maken voor de hele groep. Zo houden we het toch een beetje Nederlands! We hebben er zin in, vooral omdat we de avond gaan besluiten met het openen van de twee flessen echte Champagne die we van Schiphol meenamen. Ik denk dat we op deze manier het nieuwe jaar goed zullen beginnen. Proost, vooral op ieders gezondheid, maar ook op nieuwe, mooie avonturen!!