Op Moorea bezoeken we nog “stingray city”, een plaats op het rif die met de bijboot te bereiken is. We gaan ’s morgens vroeg op pad, om de hotelgasten voor te zijn. Het is een flink eind varen, langs een zeer smalle geul in het rif, die gelukkig wel goed gemarkeerd is. We stappen uit de bijboot in heupdiep water. Met de snorkel op zien we meteen meerdere pijlstaartroggen om ons heen en daarnaast ook een flink aantal haaien. Monique heeft een blikje makreel meegenomen en dat eten de roggen uit je hand. Ze kruipen zelfs langs je lijf omhoog. Helaas begeeft ons onderwater fototoestel het ter plekke. We hebben het wel kunnen filmen. We vinden het allemaal best een beetje eng, die beesten zo dichtbij en het weer is helaas ook niet zo mooi. We gaan gauw weer terug in de bijboot en om 10 uur ’s morgens zijn we weer aan boord van de Déesse.

De dagen erna tot op dit moment staan helaas weer in het teken van mijn gezondheid.

Omdat het met de algehele conditie maar niet wil vlotten en de kracht ook wat lijkt af te nemen besluiten we terug te varen naar Papeete op Tahiti. Daar is goede medische zorg beschikbaar. Om een lang verhaal kort te maken: ik word met spoed opgenomen wegens toenemende zwakte in armen, benen en gelaat, in combinatie met lichamelijke en geestelijke uitputting door wekenlang slaaptekort. Er wordt een soort zenuwontsteking vastgesteld en daarvoor krijg ik een behandeling met antistoffen gedurende 3 dagen. Verder uitgebreid onderzoek brengt gelukkig niets bijzonders aan het licht.

In de tussentijd vaart Monique de boot met de hulp van een bevriende zeiler naar de haven en in de dagen daarna toont ze zich een uitstekende waarnemer van de kapitein door in haar eentje voor alles aan boord zorg te dragen.

Na 6 dagen opname kan ik weer terug naar de boot, de krachten zijn al weer wat verbeterd en ik ben ook geestelijk weer wat fitter. Ik heb de 5 nachten en grote delen van de dagen heel veel geslapen, leve de pillen!

Het gaat nu dus de goede kant uit en ik ben al weer 5 dagen aan boord. Voordat we verder kunnen, moeten we zeker weten dat de verbetering doorzet. Monique zorgt voor een passend revalidatieprogramma met zwemmen, wandelingen en oefeningen op het voordek of aan de kant. Daarnaast zorgt ze voor calorierijk eten, helaas nog steeds zonder vis, vlees en alcohol. Ondertussen doen we allerlei klussen aan de boot. De boordcomputer heeft het opgegeven en moet waarschijnlijk vervangen worden. Ook willen we nog even naar het staand want laten kijken, even een check van een professional of de spanning van de stagen nog goed is.

Als de conditie goed vooruit gaat willen we over een paar dagen naar een ander Frans Polynesisch eiland, nog steeds dicht bij Tahiti. Gelukkig hebben we nog tijd genoeg om volgens plan begin november in Nieuw Zeeland aan te komen.

Voor liefhebbers nog een paar extra foto’s van prachtig Moorea, klik hier maar.