Dag 17, donderdag 29 mei 2014: Hemelvaart vandaag. Weinig wind en een kalm zeetje. Om half tien hijsen we de gennaker, die we een paar uur later uitbomen. Daarmee maken we toch 5 a 6 knopen snelheid door het water bij slechts 10 knopen wind, mooi! De gennaker blijft heel de dag staan en we besluiten om er zelfs ‘s nachts mee te varen, iets wat we nog niet eerder deden. Het is zo rustig, dat Pieter op het achterdek geknipt wordt, zo, die ziet er weer lekker fris uit! Pieter maakt een gevulde vissoep als lunch en zo glijdt ook deze dag weer over in de nacht.

Dag 18, vrijdag 30 mei: Het nadeel van varen met de gennaker op in de nacht, is dat we moeten waken. Dus weer ouderwets drie uur op en drie uur af, dus geen hazenslaapjes met wekker erbij. De gennaker vraagt continu aandacht, paar graadjes oploeven, dan weer afvallen, maar het is de moeite waard: we maken veel mijlen en de sterrenhemel is prachtig om onder te zitten. Overdag is het weer stralend weer. We halen de gennaker na 24 uur naar beneden, een record. We bomen de fok weer vertrouwd uit en varen lekker verder. Rustige dag, rustige zee. Het spannendste was het afgaan van het AIS alarm: er bleek een groot vissersschip op 6 mijl afstand te varen, die we snel daarna ook echt zagen, de eerste boot die we daadwerkelijk zien sinds vertrek. In de avond neemt de wind toe tot ruim 20 knopen, en dubbelgereefd gaan we de nacht weer in. Oh ja, we krijgen bericht via een andere zeiler dat de kustwacht in de baai van Fatu Hiva is gekomen en iedereen met een quarantainevlag heeft weggestuurd naar Hiva Oa. Officieel kan je alleen in Hiva Oa inklaren, maar Fatu Hiva komen we het eerst tegen, dus willen we ook daar naartoe gaan. Er schijnt een kleine maar prachtige baai te zijn. Mooi dat daar nu ruimte is gekomen, dan kunnen wij er mooi bij!

Dag 19, zaterdag 31 mei: Wat meer bewolking dan anders, eventjes zelfs wat regenspetters, maar lang niet genoeg om het zoutlaagje van de boot te wassen. Heel de dag ligt de vislijn uit, maar zonder resultaat. Jammer, leuk om binnen te varen met de koelkast vol vis, zodat we kunnen uitdelen. Morgen maar weer eens proberen. De zee is vandaag erg hobbelig, meer dan anders. Er staat slechts 15 knopen wind, waardoor we niet echt veel druk in de zeilen hebben, we rollen enorm op elke golf die onder ons doorspoelt. Toch lukt het me een brood en twee cakes te bakken. Verder komen we tot weinig actie vandaag. Meer soort van overleven. Nu het land zo dichtbij is, hebben we ook steeds meer zin er te zijn. Per email krijgen we te horen dat de Anke Sophie veilig is aangekomen in Fatu Hiva. De kustwachtboot is er weer weg, pfff. Nu is de vraag of we wel of niet met de quarantainevlag in het want binnen moeten komen. In de verte zie ik wel 6x een soort waternevel omhoogspuiten, misschien wel een walvis? Het beest zelf krijgen we niet te zien, te ver weg. Met nog zo’n 200 mijl te gaan varen we de duisternis weer in.

Dag 20, zondag 1 juni: vannacht was het dan eindelijk zover, de gasfles is leeg. We hebben de laatste maanden erg zuinig aan gedaan, omdat het niet makkelijk is om aan gas te komen. Veel uit lunchen gaan op de Galapagos hielp ook om gas te sparen! Uiteindelijk net iets meer dan 2 maanden met deze fles gedaan, super. Bij daglicht even de volgende aankoppelen en dan kunnen we alles op Tahiti wel weer afvullen. In alle vroegte zoals beloofd de vislijn weer uit. Bijzondere gedachte, dat we er morgen rond deze tijd zullen zijn, wauw. Vandaag was de zee uitzonderlijk onrustig, het leek alsof we in een wasmachine zaten. De golven kwamen van alle kanten, Pieter verloor tijdens het zetten van een kop koffie binnen zelfs zn evenwicht door een onverwachte heftige schuiver, gevaarlijk, met kokend water in een mok. Afgewisseld wat uurtjes geslapen om zo de dag door te komen, maar ook alvast wat voorslapen, want vannacht ronden we het eiland om dan in vlakker water te gaan bijliggen, wachtend op de dageraad waarin het eiland zijn schoonheid aan ons gaat onthullen, spannend! We zullen wel niet veel slapen. De ellende van overdag was snel vergeten toen tegen zessen de vislijn ratelde. 9 x beet deze reis, en 8 keer de vis daadwerkelijk geland, zo ook deze keer. En onze droom wordt vervuld, we vangen onze eerste echte yellowfin tuna, 1,8 kilo! Food quality: one of the best! staat geschreven in ons visboek!! Morgen dus de Anke Sophie en de Deamon op de sashimi uitnodigen om de aankomst te vieren, hoera!