Een dag later dan gepland vertrekken we naar Santa Cruz. Volgens de agent was het allemaal de schuld van de bureaucraten in Quito. Hij had de “autografo” pas ’s avonds laat gekregen en kon daarom de volgende dag pas onze vertrekpapieren in orde maken. Nu kwam hij wel op het beloofde moment met de papieren en instructies voor de aankomst op Santa Cruz. Het is ruim veertig mijl varen, er is weinig wind, wat de stroom zal doen weten we niet, maar we willen in ieder geval bij licht aankomen. Daarom staan we om 3.00 uur in de vroegte op en een half uur later varen we de baai uit. Onderweg valt het erg mee, er staat wat wind en we hebben dikke stroom mee.

Al snel gaat de hengel uit, zou leuk zijn weer eens iets te vangen. En jawel hoor, enkele uren later gaat het visalarm, de snelheid waarmee de lijn uitloopt duidt op een grote vis. Ik rol de genua weg en breng de snelheid van de boot terug tot 2 knopen. Monique bindt haar buikbeschermer voor en neemt de hengel ter hand. Wauw, wat een krachten. De vis zwemt zeker 150 meter weg, tegen de forse weerstand van de haspel in. Langzaam haalt Monique hem binnen op de momenten dat de vis iets toegeeft. Als hij bijna bij de boot is gebracht, zwemt hij weer keihard weg. Dit herhaalt zich enkele malen. Af en toe spring ik bij om Monique bij het zware inhalen te ondersteunen. Bezorgdheid (“die is veel te groot”, “die krijgen we nooit aan dek”, “als het maar heen haai is”) en nieuwsgierigheid wisselen elkaar af. De vis blijft diep, het zal dus wel geen mahi-mahi zijn, die springen meestal een aantal keren uit het water als ze aangehaakt zijn. Na ongeveer een half uur lijken we de strijd te gaan winnen, de vis is nog maar een paar meter achter de boot, maar nog steeds diep, we zien hem niet. En dan ineens is de spanning van de lijn. Hij is alsnog ontsnapt. Gelukkig! Jammer! Wat zou het geweest zijn?

We zeilen maar weer lekker verder. De haak zit er nog aan, en de lijn gaat weer uit. Monique trilt helemaal na van de inspanning. Maar nog geen 10 minuten later gaat de ratel weer af. “Strike!” Snelheid uit de boot, het hele ritueel weer opnieuw. Dit keer lijkt het slachtoffer wat kleiner, meer onze maat misschien. Maar helaas, al na een paar minuten hangt de lijn slap. De vis, waarschijnlijk een tonijn, heeft de lijn doorgebeten.

Even later varen we Puerto Ayora binnen, de haven van Santa Cruz. Iets voor ons heeft een Zuid-Afrikaanse catamaran zijn anker laten vallen. Zij waren tegelijk met ons uit San Cristobal vertrokken en hadden onderweg meer geluk; 2 tonijnen binnengehaald.

In tegenstelling tot San Cristobal is deze haven veel minder beschut. De deining uit het zuiden loopt zo naar binnen en achter ons anker stampen en rollen we fors. We brengen een achter-anker uit om het rollen te verminderen.

’s Middags verkennen we het dorp. Het is hier veel drukker en toeristischer dan op San Cristobal. We lopen langs de vismarkt, waar achter de kramen de pelikanen en zeeleeuwen klaarstaan om het visafval op te ruimen. We kopen een verse geelvin tonijn van 5 pond voor 11 US$ en vergeten daarmee onze mislukte vangst. Goed voor 2 keer 3 gangen tonijn. Mmmmmmm……

De volgende dag verkennen we de omgeving van Puerto Ayora, we bezoeken het Charles Darwin instituut met broedcentrum voor verschillende soorten schildpadden en iguanas. We zwemmen in brak water in een kloof met hoge wanden van lava. Terug in de haven zien we al van afstand dat de boot niet meer goed ligt. Ze rolt op de golven en terug aan boord blijkt dat er geen spanning meer staat op de lijn van het achter-anker. We halen de lijn binnen, maar er zit helaas geen anker meer aan. De stiksels hebben het begeven door blootstelling aan UV, blijkbaar is het aan onze controles ontsnapt. Dat is even schrikken, we zijn ons tweede anker kwijt. Dat wordt zoeken naar een speld in een hooiberg, op ongeveer 40 meter van ons schip, in water van 5 meter diep met minder dan 1 meter zicht. We gaan het toch proberen. Ik met snorkelset, Monique met ons noodduiksetje met daarin voor ongeveer 20 minuten lucht. We zetten eerst een boeitje uit op de geschatte positie en proberen vanaf die plaats te zoeken. Er staat ook nog wat stroom. Ik moet het al snel opgeven. Maar na 15 minuten blijkt weer dat mijn lief een echt zondagskind is. Ze vindt ons anker en ze kan het markeren met een boeitje. Na even uitrusten ga ik terug en met de laatste paar minuten lucht bevestig ik de ankerlijn weer aan het anker. De markeringsboei laten we liggen, je weet maar nooit.

De volgende dag huren we twee mountainbikes en bezoeken plaatsen waar de reuzenschildpadden in het wild leven. We zien er vele tientallen en we zien zelfs twee koppels paren. Dat maakt veel lawaai, zoek maar eens op You-tube.

 

 

 

 

’s Avonds slaan we voor één keer onze buikspiertraining over, we hebben ons op de mountainbikes genoeg ingespannen.

 De volgende dag worden we al om 7 uur op de kant verwacht. We hebben een dagtour geboekt die ons o.a. naar Seymour Norte zal brengen, een eiland aan de noordkant van Santa Cruz. Na een bustocht van 3 kwartier gaan we met 12 anderen aan boord van een boot, die ons eerst naar een strand brengt voor een wandeling en snorkelen. We lunchen fantastisch aan boord en daarna worden we per rubberboot afgezet op het eiland. Hier nestelen fregatvogels en “blue-footed boobies”. Beide vogelsoorten hebben zeer bijzondere paringsrituelen. Bij de fregatvogels blaast het mannetje een enorme felrode keelzak op. De boobies maken een paringsdans, waarbij ze leuke waggelende pasjes maken. We zien dat allemaal van zeer dichtbij. De vogels trekken zich niets aan van de bezoekers, we kunnen ze tot op enkele meters benaderen. Het is zeer indrukwekkend en na een wandeling van 2 uur en met honderden foto’s op de camera’s gaan we zeer voldaan terug naar het bootje, waar nog eens een heerlijke sashimi voor ons klaarstaat. ’s Avonds eten we in Ayora, een van de straten wordt ’s avonds afgesloten en alle eettentjes zetten de stoelen en tafels op straat. Voor een klein bedrag smullen we van kreeft en verse vis. Wat een dag!

 

Vandaag, maandag, is weer voor de boot. Onderhoud, reparaties, schoonmaken, uitklaren, foto’s sorteren, de laatste boodschappen en klaarmaken voor vertrek naar Isabella, ons laatste eiland op de Galapagos. Hopelijk is de ankerplaats daar wat meer beschut. We denken daar een dag of 5 te blijven. Maar in gedachten zijn we al een beetje bezig met de volgende stap, onze oversteek naar de Markiezen, een tocht van 3000 mijl.

 

Zin om alle foto’s te zien? Klik dan hier.