Nog twee dagen op Grenada, dan varen we naar de Venezolaanse eilanden door. Tijd  om onze avonturen in de windward eilanden af te ronden met een verhaal op de site.

De titel zegt eigenlijk al genoeg. Wat hebben we mooie dingen gezien, wat lagen we soms op prachtige plekken achter ons anker, wat hebben we veel zeeleven gezien. Wat hebben we genoten van de maand die we in dit vriendelijke gebied hebben doorgebracht.

Het begon met het paradijs dat the Tobago Cays heet, een paar kleine eilandjes bij elkaar, waartussen de schepen voor anker liggen in prachtig blauw en helder water, het geheel beschermd tegen de oceaandeining door een groot hoefijzervormig rif er om heen. Witte stranden, wuivende palmen, kleurrijke bootjes van locals die rondvaren en soms wat spullen komen verkopen, zoals bananenbrood, verse vis en kreeft. Als je je dan in het water van 28 graden laat glijden en je snorkel opzet, zie je de roggen over de bodem zweven, kun je talloze vissen rond het rif zien zwemmen. En in een bepaald stuk zwem je tussen de zeeschildpadden, die daar hun leefgebied hebben. Als je vervolgens een wandelingetje op een klein onbewoond eiland maakt, zie je de leguanen in de bomen of in het struikgewas zitten en probeert een landschildpad zich traag uit de voeten te maken. Wat een feestje om hier drie dagen te liggen, overdag in het paradijs en ’s nachts onder de heldere sterrenhemel. De Ikiro, Enjoyster en de Anne Wolter lagen er ook. Wat een onvergetelijke avond, toen ze de bestelde lobster voor twee met toebehoren bij ons aan boord serveerden en we er vervolgens met z’n vieren rijkelijk van aten. Met als gevolg dat we de dag erna bij Myriam en Peter van de Enjoyster werden uitgenodigd voor deel 2 van het drifting dinner en ons daar tegoed deden aan de manches de canard confit. Nee, het leven van een zeiler is niet louter afzien .

Zie deze link voor de prachtige foto’s van de Tobago Cays!

Hoe mooi het er ook was, op 8 januari zijn we verder gegaan naar Union island, waar het prima ankeren was in Clifton bay. We haalden de fietsen weer eens boven water en zijn heel het eiland rondgereden, wat een prachtige uitzichten over de eilandgordel van de Grenadines! Maar het kan natuurlijk niet alleen maar feest zijn; Pieter gaat de dag erna aan het werk in een lokale werkplaats waar hij gebruik mag maken van het gereedschap. Met wat vloeken en zuchten slaagt hij er in om de lagers van de duogen te vervangen. Wat een verschil! Als de windgenerator nu aanstaat, zoemt hij nu als een bijtje. Een heel ander geluid dan ervoor wat meer als een roestige pepermolen klonk! Dan maken we een mooie wandeling naar een fort op de top van de heuvel waarvandaan we een geweldig uitzicht hebben over het rif en de ankerbaai, in de verte zien we Carriacou en Grenada al liggen. Om te vieren dat de duogen gemaakt is, gaan we een hapje eten in een tentje waar de locals ook komen. Die avond zijn wij echter de enige etende gasten, krijgen een compleet buffet op tafel opgediend, genieten van de rumpunch en de openbare repetitie van de steelband. De dag erna gaan we uitklaren, waarvoor we twee loketten langs moeten gaan, 1 in de stad, 1 op de airport. Natuurlijk doen we nog inkopen bij een paar van de kleurrijke groenten- en fruitstalletjes op het plein en dan verlaten we dit zeer vriendelijke eiland.

Het is maar 8 mijl varen naar Carriacou, een eiland wat bij het land Grenada hoort. Daar aangekomen laten we het anker vallen bij vijf andere boten in de baai en varen snel met de dinghy naar de kant. Omdat het vrijdag is moeten we voor 16 uur ingeklaard zijn, anders gaat alles veel langer duren en stijgen de kosten. Maar ondanks het feit dat we drie loketten langs moeten gaan, het vrijdagmiddag is en het soms keihard regent zodat je de overkant van de straat nauwelijks meer kan zien, gaat het hier soepeltjes en binnen een uur zitten we alweer in het café aan de volgende rumpunch. Wat een heerlijk zonnig Caribisch drankje!

Terwijl de avond valt zien we ineens een groene trimaran binnenvaren, dat kan alleen maar de Yana zijn. Wat een toeval! We heten we welkom en die avond eten Trijnie en Hennie gezellig bij ons aan boord. Zo leuk om de verhalen met elkaar uit te wisselen!

Zaterdag 11 januari fietsen we een eind naar de noordzijde van het eiland en wandelen vervolgens heel de kop van het eiland rond, een tocht van zo’n 15 km dwars door de natuur. Welverdiend lunchen we bij the Round House, een klein resort met geweldig mooi uitzicht over zee. Omdat het nogal rolt in de baai, varen we in de namiddag nog door naar Sandy Island, niet veel meer dan een witte zandplaat waarop wat tropische begroeiing, maar wat perfecte beschutting geeft tegen de golven uit het noorden. Het snorkelen is er fantastisch mooi en we genieten in het avondlicht van de grote groep pelikanen die af en aan vliegen. Zondag door naar Tyrrel Bay, waar we weer een mooie wandeling maken, onze eerste slang zien sinds vertrek en waar ’s avonds de Equinox komt binnengevaren, met twee opstappers aan boord, Tom en Cora. Die avond zitten we samen met hen en de Yana, dus met acht Nederlanders pizza te eten bij the Lazy Turtle.

We rollen van het ene in het andere gezellige sociale event. Hartstikke leuk!

Maar dat was nog niet alles qua onvoorziene gebeurtenissen; maandag spreken we bij de duikschool af om twee duiken te maken die dag. Waarop de duikleraar voorstelt om de dag erna nog drie duiken te doen, wat te studeren tussendoor, vragen te maken en ter afronding een examen te doen, waarna we ons Advanced duikdiploma hebben. Wauw, daar hebben wij wel oren naar. Dus ineens zitten we met onze neus in de leerboeken, maken braaf huiswerk, maken ’s middags twee pràchtige duiken, elk met een nieuw thema, zoals onderwater navigatie en peakperformance buoyancy control. ’s Avonds nog wat hoofdstukken lezen en de dag erna inderdaad drie duiken, waarvan 1 diepe duik tot 30 meter. Daar zien we onze eerste echte haai, de leraar laat ons zijn staart aaien!!! Tijdens de wrakduik zien we enorm grote kreeften in het scheepskarkas zitten en er liggen mansgrote roggen in het zand ingegraven. Fantastisch toch, wat is dat onderwaterleven prachtig! In de namiddag het examen en dan is het een feit: totaal onverwacht hebben we ineens ons Advanced duikdiploma op zak, wauw! Dat vieren we natuurlijk weer met een etentje op de kant . We zijn uiteindelijk vijf dagen op Carriacou gebleven, veel langer dan verwacht, maar ook dit eiland is weer een paradijsje. Niet zozeer vanwege de schoonheid, maar wel door de puurheid en vriendelijkheid van de bevolking.

Woensdag varen we door naar Grenada, waar we een plekje vinden in de rollerige baai voor St Charles, de hoofdstad. Hier pas realiseren we ons dat we lang niet in een stad zijn geweest, er zijn echte supermarkten waar weer van alles te koop is tegen redelijke prijzen. Ideaal om de voorraden weer eens aan te vullen. En ons te vergapen in de prima gesorteerde chandlery, nee, geld uitgeven is ook hier weer geen probleem. Maar ach, allemaal voor de goede zaak. We compenseren de uitgaven weer door te gaan lunchen te midden van de locals, bij standjes op de markt. Voor 8 euro krijgen we er allebei de groot bord vol heerlijk eten met een biertje en kop koffie erbij.

Als we vrijdagmiddag doorvaren naar Prickly Bay (the place to be volgens velen) zien we ineens de Feeks op de AIS. Wat leuk! Die hebben we sinds Mindelo niet meer getroffen. Hartelijk welkom wordt uitgewisseld via de marifoon. De Senang, de Equinox en ook de Amideau (van Maarten en Monique, die we helaas nog niet eerder zijn tegengekomen) liggen er ook en we treffen elkaar ’s avonds op de kant bij het happy hour van de bar, waarna we met 12 man, allemaal Nederlanders, aan een lange tafel pizza zitten te eten. De live band zorgt voor de muziek. We dansen, kletsen en drinken natuurlijk weer iets te veel, maar komen met een enorme smile thuis na een zeer geslaagde avond!

Nee, je hoeft ons inmiddels niet meer uit te leggen wat het “cruisersbestaan” betekent!

We slapen wat uit, nemen de tijd voor het ontbijt en tegen een uur of elf gaan we samen met de Equinox op stap. Een taxichauffeur brengt ons hoog de bergen in, waar we onder leiding van een gids door het regenwoud afdalen naar de honeymoon waterval, een van de seven sisters watervallen. Fantastische natuur, glibberige paden, maar goed dat we onze bergschoenen aan hebben en een wandelstok meekregen. Cool dat de gids ons aanwees waar we dwars door het stromende water omhoog konden klauteren waarna we de zwempool onder de honeymoonfall zagen, helemaal voor ons alleen. Een feestje om te zwemmen in koel en zoet water!

Die avond maakte Pieter nasi voor 10 man bij ons een boord. Het paste net, iedereen bracht iets lekkers of iets te drinken mee en het eten was heerlijk. Voortaan de sambal-pindasaus nààst de nasi serveren!

Zo, in vogelvlucht onze belevenissen van de afgelopen twee weken. Als ik het zo zit te schrijven, realiseer ik weer even heel goed, hoeveel we steeds toch meemaken tijdens onze reis. Het klinkt misschien raar, maar soms heb ik het gevoel tijd te kort te komen, om al deze indrukken te verwerken. Daarom nu even twee dagen pas op de plaats, schoon schip maken, wat liggende klusjes afronden, inlezen in de volgende etappe. En als we er klaar voor zijn, dan varen we hier weg. Dag Grenada, dag Grenadines, wat was het hier fantastisch! Gelukkig komen we nog een keer terug als we op de terugreis zijn en alles blijft lopen zoals gepland. We kijken er nu al naar uit.

Op naar ons volgende avontuur, Venezuela, here we come!

Klik op deze link voor de foto’s van Union island, Carriacou en Grenada.

En mocht je de foto’s van Tobago cays hebben overgeslagen, hier is nog een kans!