Op 12 oktober zeilen we naar Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote. Zag Graciosa er nog idyllisch uit, met zandstranden en turkooizen baaien, de rest van Lanzarote lijkt voorlopig alleen maar droog en grauw, zonder enige begroeiing, de kustlijn af en toe onderbroken door nederzettinkjes met lage witte gebouwtjes, resorts volgens de pilot, en ten noorden van Arrecife lelijke industriële complexen.  We ankeren in een baai die gevormd wordt door aan de ene kant een mooie rotsige kust met een kasteeltje, en aan de andere kant een terminal voor vracht- en cruiseschepen. Er is een jachthaven in aanbouw, verderop, maar hier liggen we prima en die euro’s sparen we graag uit. We roeien naar de kant en bezoeken de Ikea en de Lidl die op loopafstand van de baai liggen.

De volgende ochtend worden we wakker van getoeter op de kade. De havenpolitie gebaart dat het hier verboden is om te ankeren. Uiteraard verstaan wij geen Spaanse gebarentaal en we doen alsof ons neus bloedt. Er liggen inmiddels zo’n 6 boten in deze baai voor anker en misschien zijn de gebaren wel voor anderen bedoeld. Echte havenpolitie zou trouwens wel met een bootje komen, denken wij.

Als de auto weg is roeien we naar de kant en we wandelen naar Arrecife, bezoeken het museum voor hedendaagse kunst en maken voor het eerst kennis met de werken van de kunstenaar César Manrique, die een bijzonder grote invloed heeft gehad op de ontwikkeling en inrichting van het eiland in de jaren 1966 tot 1992, het jaar van zijn dood e ook sindsdien is zijn gedachtengoed nog steeds richtinggevend.

We lunchen aan de boulevard (3 gangen €8, inclusief wijn).

De volgende ochtend is de havenpolitie al om 7.45 paraat, nu met 2 toeters in 2 auto’s. Dat komt slecht uit, want we hebben met de bemanning van de Equinox en de Feeks afgesproken om te gaan duiken. De duikschoolhouder komt ons om 9.00 uur bij het strandje ophalen. We laten ons niet zien, kruipen door de kuip, blijven in de lij van het zonnepaneel, slepen de bijboot naar de zijkant en roeien naar het strandje, zorgvuldig onze Déesse tussen ons en de politie houdend. Maar het mag niet baten, ze hebben ons door, mede omdat ook 2 andere bijboten op het zelfde moment richting strandje roeien. We hebben de bijbootjes nauwelijks op de kant, of de havenpolitie komt op ons aflopen, inmiddels vergezeld van gewone politie met knuppels en ander wapentuig. Zij maken ons duidelijk dat ankeren hier niet meer mag, sinds de nieuwe marina toegankelijk is (“geopend” is hij nog niet, er zijn nog geen faciliteiten), wat onze pilot ook moge zeggen. We moeten zo snel mogelijk weg, anders lukt het hun niet om andere schepen van ankeren te weerhouden. We spreken af dat we voor 12 uur zullen vertrekken, waarschijnlijk bedoelen zij diezelfde middag, wij interpreteren het als middernacht (en uiteindelijk wordt het pas de volgende ochtend).

We worden opgepikt door Uli, een Duitse duikinstructeur uit Arrieta, een plaatsje 20 km noordelijker. Nadat we allemaal een duikpak en volledige duikuitrusting aangemeten hebben gekregen en na het invullen van de nodige formulieren vertrekken we naar de duikstek. Het blijkt midden in een naturistendorp te zijn. We voelen ons enigszins opgelaten, van top tot teen gehuld in zwarte pakken, zelfs met een rubberen bivakmuts op, klauteren we het rotspad af, langs kleine zandperceeltjes, waar de naturisten hun geaardheid nogal duidelijk ten toon spreiden.

Het was een klein jaar geleden dat we in Egypte doken, het is dus even wennen, maar we hebben het snel weer te pakken. We dalen af langs lavaformaties, die destijds vingervormig de zee in gestroomd zijn. ‘s Middags maken we op dezelfde plek een tweede duik. We zien mooie gekleurde vissen, een barracuda, trompetvissen, inktvissen, maar het grootste wild zijn toch weer die naakte FKK-ers (het zijn allemaal Duitsers) als we bovenkomen.

 

De volgende dag zeilen we naar Playa Blanca in het uiterste zuiden van Lanzarote. We hebben een plekje gereserveerd in Marina Rubicon omdat Mariette en Brigitte (mijn moeder en zus) hier op bezoek komen. Langs de kust varend blijft het landschap kaal, en we schamen ons een beetje dat we onze familie naar dit eiland hebben laten komen. Inmiddels weten we veel beter.

We ankeren eerst naast de haveningang, zwemmen wat, en varen vervolgens de haven binnen. Het blijkt een prachtig complex met tal van winkels en restaurants en een zwembad waar we gebruik van kunnen maken. Het appartement van onze gasten blijkt naast de ingang van de haven te zijn, het kon niet beter. ‘s Avonds verwelkomen we ze bij hun appartement, met wijn en hapjes. De 4 dagen daarna doorkruisen we het eiland met hun huurauto. We bezoeken een aantal landschappelijke hoogtepunten, waaronder het nationaal park Timanfaya met vulkaankraters. We rijden naar een ondergrondse lavatunnel, waar we worden rondgeleid en even verder een ondergronds meer. Al deze landschappelijke hoogtepunten dragen de handtekening van Manrique, doordat hij ze toegankelijk of aantrekkelijk maakte d.m.v. een bijzondere entree, een volledig in het landschap opgenomen restaurant of doordat hij er een bijzondere bestemming aan wist te geven zoals een concertzaal bij een ondergronds meer. We bezoeken ook het woonhuis van Manrique, nu de zetel van de Manrique-foundation. De woonruimtes worden gevormd door 5 ondergrondse lavabellen. We rijden door de wijnbouwstreek, de aarde pikzwart, iedere wijnrank zit in een handgegraven kuil, en de rand van de kuil is afgezet met een halfronde muur tegen de wind. Dit vormt heel bijzondere geometrische figuren in het landschap. We rijden langs de kust, langs oude zoutpannen en dineren aan de noordwestkust waar de deining op de basalten kust beukt. Eén dag varen Brigitte en Mariette mee met ons, we gaan voor anker bij Punta Papagayo, waar de mooiste stranden van de omgeving zijn. Door een forse deining liggen we wat onrustig en we varen weer de haven in waar we aan boord BBQ-en. Zo zijn we deze dagen elkaars gast, wij bij hen in de huurauto en zij bij ons aan boord. Lanzarote blijkt een prachtig eiland met een heel bijzondere natuur en cultuur, waar Manrique voor een bijzondere integratie van natuur en kunst heeft gezorgd.

 

 

 

Brigitte en Mariette genieten niet alleen van de excursies en het samenzijn, maar ook van de faciliteiten van hun prachtige appartement. Mariette heeft speciaal hiervoor een badpak aangeschaft, dus dat moet worden uitgeprobeerd. Ook al is het 20 jaar geleden, zwemmen verleer je toch niet? Ze daalt af in het zwembad en laat het lichaam rustig voorover kantelen. Maar blijkbaar is er toch iets veranderd aan de gewichtsverdeling, want ze gaat als een tuimelaartje kopje onder maar komt niet meer boven. Brigitte weet haar gelukkig weer aan de oppervlakte te krijgen en daarna wandelen ze nog even samen door het bad. Gelukkig komt het badpak ook heel mooi uit op de ligstoel en komen wij (toevallig) net langs, zodat ze het nog kan showen. Ze is niet eens heel erg geschrokken.

Zaterdagavond worden we door Brigitte op tapas getrakteerd in een van de restaurantjes van de haven, met uitzicht op de Déesse. We praten uitgebreid na over deze bijzondere dagen. Zowel voor mijn 82-jarige moeder als voor ons was het fijn om elkaar na ruim 3 maanden weer eens uitgebreid mee te maken. Ik ben trots op mijn lieve zus die dit mogelijk heeft gemaakt.

Verder hebben wij geleerd dat we een kust, eiland of land niet te snel vanaf het water moeten beoordelen, maar dat het de moeite waard is om niet alleen de watersportpilots maar ook de toeristische gidsen te bestuderen.

Inmiddels zijn we de mooie haven weer uitgevaren. Ieder restaurantje rond de haven heeft nl. ‘s avonds livemuziek en wij leken precies in het brandpunt van al die concerten te liggen. Buiten, voor anker, minder muziek, maar wel rock en roll, door de deining.

 

Zin om foto’s te zien van deze week? Klik dan op deze link.

Inmiddels zijn ook de foto’s van vorige etappe gepubliceerd, zie het vorige verhaal onderaan of bij de foto-rubriek. En eindelijk zijn de groepsfoto’s van de geslaagde golfweek te zien in het verhaal ” Nog steeds Portugal”.