Het eerste Canarische eiland

 

Wauw, we hebben het gedaan, samen met onze Déesse! Onze langste oversteek tot nu toe, 595 mijl over de Atlantische oceaan en inmiddels aangekomen op Isla Graciosa, een klein eiland ten noorden van Lanzarote. Trots op onszelf en op ons schip, zo’n mooie overtocht gehad, alles is zo soepel gegaan, dat het enorm veel vertrouwen geeft in de oversteken die nog gaan komen.

 

Ons laatste verhaal dateert alweer van twee weken geleden, inmiddels is er al weer zoveel moois gebeurd. Even een terugblik…..

Toen we eenmaal een geschikt plekje op de rivier Guadiana hadden gevonden, konden we niets anders doen dan afwachten, tot de hardnekkige zuidwesten wind af zou nemen en de gewenste -en tevens gebruikelijke- noordoosten wind weer op zou steken. Maar ach, c’est la vie, en het gaf ook weer kansen. Nu hadden we namelijk mooi de tijd eens wat grotere klussen aan te pakken. Het polyester wordt weer eens gepoetst, we installeren eindelijk de noodpomp, Pieter repareert alle lichtjes van het schakelpaneel en maakt een noodschakelaar voor de ankerlier. Daarna zijn we een hele dag bezig met het plaatsen van twee nieuwe membranen in de watermaker. Poeh, wat een klus! Pieter kijkt al het beslag na en eindelijk maak ik gaten in het wrijfhout en rond de hoeken en scherpe randen mooi af met het schuurapparaat.

Op maandag 30 september bekijken we opnieuw uitgebreid de vooruitzichten en zien dat de zuidwestenwind nog een paar dagen aan zal houden. Dan besluiten we definitief dat we niet naar Madeira gaan. Even slikken, we hadden ons daar namelijk enorm op verheugd, maar aan de andere kant lucht het ook op dat we er nu een besluit over hebben genomen. We willen niet riskeren dat we te laat op Lanzarote aankomen, waar we Pieters moeder en zus gaan ontmoeten, dat is natuurlijk veel te bijzonder!

 

Die dag bakken we brood en muffins, de binnenkant van het schip wordt gezogen en gedweild. Even echt schoon schip gemaakt. Daarna gaan we ons inlezen over de volgende bestemming; de Canarische eilanden. We krijgen steeds meer zin om te vertrekken. Wat daar ook bij helpt, is dat Pim en Michiel, onze webmasters, het voor ons mogelijk hebben gemaakt dat we zelfs midden op zee via de korte golf zender direct korte berichtjes op de website kunnen plaatsen! Wauw, dat vinden we echt gaaf! Elke dag niet alleen een locatierapport versturen, maar ook even een kort tekstbericht over hoe de reis verloopt.  Nou, jullie hebben het resultaat kunnen zien op de vernieuwde homepage! Dit gaan we voortaan tijdens oversteken, die langer dan een dag duren doen.

Uiteindelijk hebben we zeven nachten op de rivier gelegen, zonder in de bewoonde wereld te komen. Elke avond hebben we lekker aan boord gegeten en daarna een film gekeken, lekker ontspannen.

 

We zien dat het gunstige weerwindow er eindelijk aankomt, dus varen we alvast richting Ayamonte, maar niet zonder eerst aan te leggen aan de steiger van golfclub Quinta do Vale. Vanaf de steiger zien we de golfcourse vlakbij liggen. Met onze halve setjes op de rug lopen we erheen. Door een grote sloot kunnen we niet op de baan komen en lopen dus verder door het golfdorp in wording, waarvan de bouw volledig is stilgelegd. Het maakt een enorm trieste indruk, deels karkassen, deels bijna afgebouwde appartementen waar de verf alweer van afbladdert en het gras op de muren groeit. Uiteindelijk is het nog een hele uitdaging om via het verlaten bouwterrein toch op de golfcourse te komen, een gat in het hekwerk helpt ons erbij. Als we later bij het clubhuis aankomen boven aan de heuvel, zijn we helemaal moe. Daarnaast hebben we inmiddels ook een aardige indruk gekregen van deze vreselijk moeilijke Ballosteros-baan met heel veel water en supernauwe fairways, dat we besluiten niet meer te gaan spelen maar wel lekker wat ballen wegslaan op de driving-range. De marshall biedt ons hulp aan om terug te komen naar de boot en geeft ons na een goed glas koud bier een lift terug met het service autootje van de course. Onderweg vertelt hij, dat het hele bouwproject twee jaar geleden is stilgelegd wegens faillissement, maar dat de hele zaak is overgenomen door een andere investeerder en sinds dit jaar wordt de baan weer onderhouden en gaat de bouw weer worden opgestart. Nou, lieve golfvrienden, wij zullen jullie dit adres niet aanraden, ook al zijn de appartementen straks wel klaar. Sfeerloos en veel te moeilijk, maar dit uitje heeft onze dag wel gekleurd.

 

Donderdag 3 oktober varen we naar Ayamonte haven, na eerst aan de Portugese zijde van de rivier diesel te hebben getankt. Die middag gaan we uit lunchen en om waardig afscheid van Spanje te nemen bestellen we paëlla. We doen nog wat inkopen voor de overtocht en brengen de middag door in een internetcafé.  Vrijdag de laatste regeldingen voor vertrek, stiekem vinden we het best wel spannend om los te gooien. Maar om 14 uur is het zover en varen we de rivier af. Dag Spanje, dag Portugal, dag vasteland!!! Als alles goed gaat, zal Panama pas weer het volgende vasteland zijn.

Eenmaal op zee gaat de motor uit en die is de rest van de reis niet meer nodig geweest. We beginnen aan de wind, maar naar een paar uur ruimt de wind zoals voorzien en langzaamaan wordt het een voordewindse koers. Grootzeil staat maximaal uit met bulletalie en de fok wordt uitgeboomd naar loef. Om het rollen tegen te gaan, hijsen we de werkfok erbij, wat duidelijk scheelt. De stand van de zeilen hoeven we vervolgens de rest van de reis niet meer te veranderen! De eerste vierentwintig uur stuurt de windvaan, daarna de stuurautomaat, eigenlijk voornamelijk door gebrek aan vertrouwen in de windvaan, daar moeten we nog een betere band mee opbouwen. Maar we hebben de tijd .

We verdelen de dag in diensten. Van 19.00 tot 13.00 (de volgende dag) doen we drie uur op en drie uur af dienst, en tussen 13.00 en 19.00 uur zitten drie diensten van twee uur, zodat we elke nacht de andere uren dienst hebben dan de voorgaande.

Omdat het nieuwe maan is, hebben we de mooiste sterrenhemel die we ooit hebben gezien, wauw, dat is elke nacht weer een feest. En veel vallende sterren! We zeilen als een speer, de wind is behoorlijk constant al die dagen, noordoost 4 á 5 Beaufort. De zee is aanvankelijk vrij rustig, de laatste twee dagen zijn er duidelijk hogere golven, we schatten dat ze zo’n 2,5 meter zijn. We vangen een kleine mahimahi, een vrouwtje van zo’n dertig cm maar die laten we weer gaan. De laatste dag hebben we nog een keer beet, maar het visbeest moet een monster zijn, de spoel van de hengel wordt supersnel leeggetrokken en dan ineens wordt het stil, gelukkig! Na binnenhalen, blijkt een wartel het te hebben begeven, de zwakste schakel blijkbaar, en maar goed ook. Dit beest was vast te groot voor wat wij eigenlijk aan onze haak willen hebben. Nu zwemt er dus een vis in de oceaan rond met een haak in zijn lip, met daaraan een groengele inktvis als aas. Vangt u toevallig deze vis? Stuur dan het betreffende aasje weer naar ons terug, svp!

 

En dan is het zover…..land in zicht!! Langzaam rijzen de rotsen uit het water omhoog en bij zonsondergang zijn we nog maar tien mijl van de bestemming verwijderd. We komen dus in volledige duisternis binnenvaren in de haven van Isla Graciosa, maar daar worden we op vrij onvriendelijke manier weggestuurd door een soort guard, zoals ook in de pilot werd beschreven, nee, de beschaving lijkt hier niet te zijn doorgedrongen.

Dus ankeren we in de baai van Playa Francesca iets verderop, spannend, zo in de duisternis, zonder enig gevoel van afstand, om achter een club van zo’n dertig andere bootjes je anker te laten vallen. Maar we liggen als een huis en om 23.15 uur knalt de kurk van de welverdiende fles rosé bubbels. Wauw, we zijn op Lanzarote!!

Al met al hebben we een fantastische reis gehad, met als enige smetje de nachtelijke ongecontroleerde gijp. Maar….. wie dat verhaal wil horen, moet maar langskomen voor een borrel.

 

We slapen heerlijk, eindelijk weer samen in ons bed en als we om tien uur wakker worden en naar buiten kijken, zien we pas in wat voor een heftig landschap we terecht zijn gekomen. Maar we zien ook dat we naast de Enjoyster liggen, een Nederlands schip. Hee, maar die mensen kennen we van de vertrekkersdag!! We zwaaien en ze roepen dat ze op de koffie komen, leuk! Maar nog voordat ze met hun bijbootje aanleggen, komt de dingy van de Equinox aangescheurd en legt vast aan ons schip. Hallo!! Ook wij kennen elkaar van diezelfde vertrekkersdag. Kortom, nog geen uur na ontwaken zitten we met z’n zessen aan de koffie, wat voelt dat als een leuk welkom. We spreken af die avond op het strand te barbecueën. De bemanning van de Feeks, de Vieux Malin en de Makaio komen ook. We hebben het thuisfront nog maar nauwelijks laten weten dat we er veilig zijn en zijn al helemaal ondergedompeld in zeilersgezelligheid. De Cobb pruttelt uren lang en iedereen legt er zijn meegenomen spullen op. Alles wordt onderling gedeeld en Pieter is lekker aan het uitdelen met de rode wijn. Pas om half één gaan we weer bootwaarts met een grote smile op ons gezicht en lekker teveel alcohol in het bloed. Droog komen we in de bijboot (wat best knap is in die toestand, het lukte twee van de twaalf mensen niet zonder kopje onder te gaan, hahaha), maar het duurt wel even voor we met ons benevelde hoofd de juiste boot hebben gevonden, en dan te bedenken dat we inmiddels helemaal naar de eerste rang waren verkast, maar toch, Pieter moest van mij maar naar stuurboord blijven roeien…..

’s Ochtends verdwijnt het houten hoofd snel met hulp van een ochtend-zwemmetje in prachtig blauw water. Al snorkelend zien we fantastisch mooie vissen, maar helaas ook een serieus letsel aan onze kiel. We wandelen door het maanlandschap vol lava, prikkebosjes en mul zand naar het dorpje, om ons zakje afval te kwijt te raken en wat inkopen te doen. De terugweg langs het strand is ook weer bijzonder qua natuur en gelukkig kunnen we daarna uitrusten tijdens de borrel aan boord van de Enjoyster .

Vandaag de watermaker weer in z’n werk gesteld, omdat het water hier perfect schoon voor is, en hij doet het! Het smaakt niet meer zout en de meter geeft een geruststellende waarde aan, hoera! Daarna tijd voor provisorische reparatie aan de kiel, wat zijn we blij met het nood-duiksetje aan boord. En gelukkig daarna weer bijkomen tijdens de verjaardagsborrel voor Marcel aan boord van de Feeks. Tjonge jonge, wat een sociale gezelligheid, we genieten er met grote teugen van. We denken dat dit vanaf nu wel vaker zo zal gaan lopen. In ieder geval hebben we plannen om samen met de Equinox en de Feeks een duik te gaan maken op Lanzarote, dus morgen varen we naar de baai van Arecife. En het aftellen is inmiddels begonnen, want over vier dagen zullen Pieters zus en moeder landen op het eiland. We kijken uit naar het weerzien!

 

Wie de foto’s van deze etappe wil bekijken, klikt op deze link.