Na eerst 2 dagen bijkomen van de culturele excursie naar Santiago (ja, het levenstempo ligt inmiddels wel wat lager), lichten we op dinsdag 6 augustus het anker met als bestemming Isla Ons. Dat maakt deel uit van de Islas Atlanticas, een beschermd natuurgebied. Hiervoor heb je twee permits nodig, een permit om er te mogen varen en een permit om te mogen ankeren. Het tweede permit kun je alleen krijgen als je het eerste al in je bezit hebt. Al meer dan een week geleden hebben we alle formulieren op internet ingevuld, inclusief kopieën van onze paspoorten, de scheepspapieren en mijn internationale vaarbewijs. Handig die app waarmee je ipad een kopieermachine wordt! En zowaar, na een dag of 5 ontvangen we per mail de cruising permit. Met de codes die daarin staan zou het een fluitje van een cent moeten zijn om het ankerpermit via internet te krijgen. Niet dus, hoe ik ook probeer mijn paspoortnummer (als username) en permitnummer (als password) in te vullen, er gebeurt niets. Wat zou er aan de hand zijn? Het systeem lijkt alleen Spaanse paspoortnummers (1 letter, 6 cijfers) te accepteren. Of is het de verbinding? Of is het Steve Jobs (soms is het een nadeel om Apple spullen te gebruiken)? Natuurlijk was het net weekend en zijn alle hulplijnen van de Spaanse Xunta met verlof. Ook de zeer behulpzame dame van de haven lukt het niet op haar Microsoft machine. Uiteindelijk blijkt op maandag dat de Xunta mijn paspoortnummer verkeerd in het systeem heeft gezet. Na correctie werkt het als een zonnetje. En dus kunnen we op weg naar Isla Ons. Het zonnetje laat het overigens bijzonder afweten. Een stevige wind en een behoorlijke swell maakt het tot een lekker zeildagje, al denkt Monique daar iets anders over en haar humeur heeft er dit keer wel onder te lijden.

De ankerplek bij Isla Ons is geen omsloten baai, gewoon een plekje langs een strand, maar wel beschut tegen de Atlantische deining en in mindere mate tegen de wind. Die gaat overigens, zoals steeds, ’s avonds lekker liggen. Eerst liggen er nog 2 andere boten voor anker, maar als die vertrokken zijn liggen we er alleen. We ankeren op ruim 10 meter diepte met ruim 40 meter ketting. Zo diep hebben we nog niet gelegen. Monique gaat op pad met de bijboot om haar fuikjes uit te zetten (6 jaar geleden ving ze zo een kreeft en sindsdien probeert ze het vol goede moed overal weer) en de stemming is weer helemaal OK.  We roeien naar de kant om de eerder gevangen makrelen te roken. Het oventje werkt toch wat minder goed sinds in Lullworth cove een deel overboord ging. ’s Nachts gaat 2x het anker alarm af (nieuwe app op de ipad), we hadden hem wat krap afgesteld en door de draaiende wind kwamen we buiten de veilige cirkel, maar het anker bleek nog steeds muurvast te zitten.

De volgende ochtend blijkt de wind 180 graden gedraaid (nu helemaal niet meer beschut dus) en het regent. Superknusse ochtend, we liggen rustig want de swell wordt nog steeds tegengehouden. Monique gaat in regenpak de (ook nu weer lege) fuiken ophalen, maar dat deert haar niets.

We besluiten een wandeling op het eiland te gaan maken, volgens de info een van 3 uur. We vinden het spannend om de boot (ruim 10 meter diepte, weinig beschutting) achter te laten, maar we hakken de knoop door en gaan op pad. We maken een prachtige wandeling door ruig terrein, zien vanaf het hoogste punt zowel de oceaan als de ria, doorstaan enkele regenbuien, eten bramen die hier al rijp blijken en we zien het weer geleidelijk opklaren. Met het blauw in de lucht kleurt het water bij de stranden azuurblauw. De wind draait plots van zuidoost naar het ideale noordwest. We gaan anker op en zeilen voor de wind de ria de Pontevedra in, helemaal naar het eind en gaan voor anker bij het plaatsje Combarro. Een schattig oud vissersdorpje met nog vrijwel intacte architectuur. Wel een hoog Volendamgehalte, de toeristen worden er met bussen aangevoerd. We halen een biefstuk bij de plaatselijke slager en barbecueën aan boord.

De dagen erna dompelen we ons in de geneugten van de baai. De temperatuur maakt sprongen omhoog en inmiddels is het ’s middags boven de 30 graden. De baai valt bij laag water voor een deel droog. Je ziet dan plots een grote hoeveelheid mensen (vooral vrouwen) het strand op gaan om rondom de waterlijn te graven naar allerlei schelpdieren. Dit gebeurt op een georganiseerde wijze. Iedere dag nemen ze een ander deel van het strand. Ze doen het met de hand, en met simpele of gesofisticeerde RVS harken, met een korf eraan. De tweede dag zijn we het van dichtbij gaan bekijken, we snapten de truc al snel en binnen een uur hadden we een prachtige maaltijd van kokkels en tapijtschelpen bij elkaar gegraven. Daar hebben we ’s avonds enorm van genoten, het is werkelijk heerlijk.

Tussendoor wordt er aan boord natuurlijk hard gewerkt. De filters van de watermaker worden vervangen, de motor van de bijboot wordt in stelling gebracht, hij blijkt het toch niet zo soepel te doen als gehoopt en dat levert al weer snel een halve dag klussen op, overigens met beperkt resultaat.

Donderdagavond (8 augustus) gaan we luxe uit eten met calamares, sardientjes, tong en tarbot. Hoe kan het toch dat de prijzen voor eten (zowel in de supermarkt als in de restaurants) hier veel lager zijn dan in Nederland? Ook Nederlands bier is hier veel goedkoper!

Vrijdag bezoek van de douane. Snelle vijftigvoeter in donkerblauw, zet keurig 2 donkerblauwe mannen aan boord, net als we aan onze zeevruchten willen beginnen. Ze nemen plaats, vragen naar onze scheepspapieren en paspoorten en vullen alles in op een groot formulier. Er wordt geen enkele vraag gesteld over eventuele goederen aan boord. Na een half uur verdwijnen ze weer. Gelukkig zag ik er (als schipper) netjes uit. Ik was namelijk eerder die dag onder handen genomen door kapsalon Monique, het resultaat is uitstekend.

We blijven hier een paar dagen. Een heerlijke plek om aan onze nieuwe manier van leven te wennen Er ligt verder niemand voor anker. Onbegrijpelijk dat alle andere boten linea recta de propere marina invaren. Wij hebben mooi uitzicht op het oude stadje, een verkoelend windje, zwemmen vanaf de boot, het rijk alleen. Het belangrijkste wat de marina te bieden heeft, een code voor gratis internet, heeft Monique met haar charmes binnen enkele minuten aan het marinapersoneel ontfutseld. We lezen, wandelen door het dorp, zwemmen, volgen braaf onze Spaanse les en houden de boot op orde. We beginnen al een beetje vooruit te kijken. Na de volgende ria (van o.a. Vigo) komt Portugal in zicht.

Voor de foto’s van deze etappe, klik hier.