Zondag 28 juli 2013

Poeh! We zitten nog wat bij te komen van een heftig nachtje achter het anker, met windkracht 7 door de baai. Indrukwekkend hoeveel lawaai wind dan kan maken, gierend door het want. En ’s nachts is het nog indrukwekkender, omdat je niet precies ziet wat er gebeurt; de boot beweegt enorm, angstvallig houden we de andere schepen in de gaten, zodat we op tijd doorhebben als zij losslaan van hun anker. Opeens een soort knal, alsof er iets op het dek valt. Nog net ziet Monique een lege fantafles wegdrijven, die eerst vastzat aan een dikke lijn, mogelijk een lijn naar een fuik of naar een meerboei? In ieder geval: het drijvend voorwerp is blijkbaar door onze boot van z’n vaste lijn afgerukt, nadat het eerst wel behoorlijk onder spanning had gestaan, aan de klap te horen. Nu hopen dat er niets kapot is aan roer of schroef.

Gelukkig is alles goed gegaan, ons anker lag blijkbaar ramvast, we zijn niet gaan krabben. Heel fijn, want de rosten beginnen 50 meter achter de boot al. Pieter had gisterenavond nog een leuke app kunnen downloaden, anchorwatch; als de boot zich meer meer dan 20 meter van een ingestelde positie zou verwijderen, zou er een alarm afgaan waar zelfs de buurboot nog wakker van zou worden Dat sliep toch wat rustiger.

Op dit moment liggen we in de Ria de Camariñas, een uitgestrekte baai waar de oceaandeining met deze zuidwestenwind wel in doordringt. Gisteren hebben we het dorpje te voet verkend, wat boodschapjes gedaan en het belangrijkste: bij de havenmeester het pakketje opgehaald, wat er blijkbaar al was aangekomen. Vanuit Nederland was de bestelde elektrische lierhandel nog nagestuurd, fijn om aan boord te hebben, voor het geval dat Monique de mast in moet worden gehesen. Tja, Pieter wordt ook een dagje ouder …..

En voor vanmiddag staat een wandeling naar cabo Villano op het programma, een kaap aan de costa del morte.

Na aankomst in La Coruña vorige week zaterdag, hebben we vier dagen in de haven gelegen, genoten van rustige nachten zonder deining, van de fietstochten langs de baai en de sfeer van de stad. Maandag zijn we de hele middag bezig geweest met het vinden van een verbindingsstuk om 2 gasslangen aan elkaar te maken. Daarvoor zijn we de hele stad doorgefietst en bij de vijfde ferreteria hadden ze iets waarmee we ons konden redden. Heel goed om ons Spaans te oefenen, want Engels spreken ze hier nauwelijks. Die avond hebben we de boordbarbecue, die we van Ruud & Cora cadeau hebben gekregen voor ons huwelijk, geïnstalleerd, met prima resultaat. Perfecte biefstukjes en gebraden worstjes, heel fijn met zo’n vaste deksel eraan en piezo ontsteking! Daar gaan we nog veel plezier van hebben.

Woensdag zijn we in alle vroegte vertrokken naar de Ria de Laxe y Corme, een tocht van ruim 40 mijl voor we ons anker in de baai bij Laxe lieten vallen. De dag erna grotendeels kunnen zeilen naar de zuidelijker gelegen ria de Camariñas waar we nog steeds zijn. Een nacht in de baai van Muxia gelegen en nu alweer twee nachtjes bij het dorpje Camariñas, achter de dijk voor anker. Op dit moment liggen we dus verwaaid, en wachten tot het weer rustiger wordt, voordat we kaap Finisterre kunnen ronden. Het schijnt dat je daarna pas echt in zwoele sferen gaat komen. Het water is hier ongeveer 18 graden, best fris nog om te zwemmen, hoewel ons dat niet weerhoudt. De temperatuur buiten komt vandaag niet boven de 18 graden uit. We hadden ons dat wel iets anders voorgesteld, maar na Finisterre……. We zullen het zien.

Tja, en wat doen we nou zoal aan boord? Beetje zonnen, beetje lummelen en vooral genieten van het zijn. De afgelopen weken hebben we ons in de avonduren ondergedompeld in seizoen 2 van Game of Thrones, Myrna en Erik Jan, bedankt, heerlijk!! Overdag lekker lezen, Monique begint net in deel drie van Vijftig tinten grijs, sssttt, niet storen. Klusjes genoeg natuurlijk, Pieter heeft eergisteren de pomp van het toilet uitelkaar gehaald, alles ontkalkt en nu doet ie het weer als een dolle. We hebben aan de havenmeester de wifi-code ontfutseld, en hebben hier perfecte verbinding, leuk om de mailtjes te verwerken. Monique heeft nieuwe snaren op de gitaar gezet, wie weet wat daarvan gaat komen, de tijd zal het leren. Elke dag volgen we trouw onze gesproken cursus Spaans en maken vorderingen. We eten als ware de Déesse een sterrenrestaurant. En voor de afwisseling kookt Pieter vanavond. In ons jargon betekent dat, dat we dus uit eten gaan

Gisterenavond, terwijl de wind om de boot gierde, de film Memento gekeken, complex en mooi, Xan en Marina, thanxx.

Nou, dat klinkt toch als een prima bestaan? Nu alleen nog wat meer warmte in de lucht. Het enige wat we tot nu toe namelijk echt missen, zijn onze sloffen, die de laatste shift niet hebben overleefd. Maar zeg eerlijk: 18 graden in Spanje eind juli, wie had dat gedacht?

Foto’s zien van deze etappe? Klik hier.