Hoera, zojuist zijn we veilig aangekomen in Nederland, Hindeloopen! Wat heerlijk om weer terug te zijn. We hebben geweldig mooie maanden achter de rug, maar niets is zo lekker als thuiskomen.

De terugtocht is niet helemaal probleemloos verlopen. Soms niet de beste beslissingen genomen en ook gewoon pech gehad. Maar gelukkig is alles goed afgelopen.

Op zaterdag 20 augustus waaide het nog steeds flink vanuit het westen. We zijn die dag van Gudhjem naar Nexø gevaren, met ruim 30 knopen halve wind, dat ging prima. De volgende ochtend voeren we om 5 uur uit, windstil en aardedonker. Eenmaal de zuidpunt van Bornholm gepasseerd kunnen we lekker zeilen tot midden in de nacht. Dan begint het flink te regenen met onweer erbij, daarna draaide de wind naar het westen, 5 à 6 Beaufort. Dit was voorspeld, maar ja, we roken stal en besloten toch maar door te varen in plaats van te gaan overnachten in een haven. Achteraf gezien zou dat verstandiger zijn geweest. De tocht was onprettig, wind tegen stroom, dus steile golven. Met de motor erbij hakken tegen de golven in, pfff, erg vermoeiend. Maar goed, al met al werd het weer wat rustiger en we waren op weg naar Laboe, vlakbij de ingang van het Kielerkanaal. Opeens begint het te stinken, de geur van rotte eieren, wat steeds erger werd en van binnen kwam…. een accu was aan het overkoken!!! Meteen de motor uitgezet. Pieter ging achterin het schip kijken, rook kwam onder het matras vandaan, waaronder de accu’s stonden. Wat nu?? Is er ontploffingsgevaar? Is het gas wat we ruiken ontvlambaar? Wat als er brand ontstaat? Spannende momenten, het hart hoog in de keel. Wat voel je je dan kwetsbaar, midden op het water op je boot met een serieus probleem. Pieter riep de kustwacht op, die standby zou staan en ons in Laboe naar binnen zou slepen, we konden er zeilend komen. De geur van rotte eieren werd snel minder, de rook verdween, maar de scherpe geur van verbrand rubber of gesmolten plastic was niet te verdrijven. Wat waren we blij toen de sleper naar ons toe kwam en ons de haven binnensleepte. We werden aan een steiger gelegd van de scheepswerf. 18 uur, net gesloten. Poeh, even bijkomen! Nog wat ontdaan en naschommelend na een lange en pittige tocht, zijn we even een hapje gaan eten in het havenrestaurant. Een groot glas Duits bier, een prima visgerecht en een lekker glas witte wijn deed wonderen. Die avond hebben we in de punt van de boot geslapen, zodat het achterin goed kon luchten.

De dag erna hebben we genoten van een staaltje Duitse efficiëntie. Om negen uur stonden we op, Pieter was om tien over negen in de werf. Tien minuten later kwam hij terug met een vakman. Hij kwam, zag en overwon! Startaccu volledig naar z’n grootje, de –net nieuwe- service accu nog in orde. Alles doorgemeten, oude accu verwijderd, nieuwe geplaatst, accuzuur opgeruimd en klaar. Om half elf was alles geregeld en waren we weer vaarklaar! Ongelooflijk! Het had zo anders kunnen gaan.

Daarop maar meteen een fles bubbels koud gezet, de goede afloop moest natuurlijk gevierd worden. Even later waren we weer op pad, het Kieler kanaal in en overnachting in Rendsburg, waar we konden tanken en de C’est la vie tegenkwamen van onze St Petersburggroep.

Om 4 uur weer de wekker, om half vijf voeren we weg uit de doodstille haven. Spannend om in het pikkedonker op het Kielerkanaal te varen, vlak langs die reusachtig grote zeeschepen. Om half elf kwamen we aan bij de westelijke sluizen waar we meteen meekonden met de schutting, mazzelaars die we zijn. Om half twaalf voeren we met dikke stroom mee de Elbe af, op naar Helgoland. Al met al nog een hele tocht naar dat eiland, om half negen ’s avonds kwamen we er aan. Weer een hapje vis gegeten in een restaurantje, snel slapen want ja hoor, om 4 uur weer die wekker! Inmiddels zijn we al aardig aan dit ritme gewend, dus opstaan is geen enkel probleem. Helemaal niet omdat dit de laatste etappe naar huis is! Als we willen wegvaren, blijkt dat we geen GPS signaal ontvangen. Er is iets onduidelijks mis met het onderlinge communicatiesysteem aan boord, Seatalk. Dit betekent dat we ook geen AIS signalen ontvangen, de plotter niet kunnen gebruiken en ook de stuurautomaat niet. Gelukkig hebben we onze Ipad nog met GPS ontvangst en zeekaart. Hiermee varen we veilig de haven uit, de zee op. Als de koers goed is, gaat Pieter op zoek naar de oorzaak. Die wordt niet gevonden, maar wel krijgt hij het voor elkaar alle apparatuur weer functioneel te krijgen, gelukkig! Anders was het gevolg geweest dat we 44 uur op de hand hadden moeten sturen en shipping lanes hadden moeten oversteken zonder AIS-gegevens. Natuurlijk, we kunnen ook zonder, maar met steun van de techniek is het veel meer ontspannen varen.

De terugreis is verder prima verlopen, flinke stukken zelfs lekker kunnen zeilen. Op het IJsselmeer kwam er een stormwaarschuwing, met kans op 45 knopen wind in buien. Op de radar zagen we het front snel dichterbij komen, dus zijn we uitgeweken naar Hindenloopen. Daar zitten we nu uit te dampen. Morgen op naar Medemblik.