Wat is het weer fijn om terug te zijn in Finland! Niet alleen omdat de natuur hier zo overweldigend is, de lucht zo schoon is en naar dennenbomen ruikt, maar ook omdat de mensen hier zo vriendelijk zijn, zeker in vergelijking met de Russen. Het schijnt dat onderzoek heeft uitgewezen dat de Finnen de gelukkigste mensen van Europa zijn. En voor zover wij dat kunnen beoordelen, kunnen we dat ons wel voorstellen. Alleen al de gemoedelijkheid op straat, de sfeer onderling tijdens een openbaar muzikaal optreden in het park, of tijdens een jazzconcertje op een terras. Men is hulpvaardig en spreekt je voor de gezelligheid aan, op de steiger of in de sauna.

Het sauna-gebeuren hier behoeft ook wel enige aandacht. Gemiddeld zit een Fin drie keer per week in de sauna. Die sauna’s zie je dan ook overal; elke haven en golfbaan heeft ze in ieder geval. Hier in Finland zijn de sauna’s gescheiden. De seksen treffen elkaar weer op het uitdampterras met uitzicht op een meertje, waarin je –in badkleding- gaat dompelen. Het saunaritueel gaat anders dan bij ons thuis. Ongeveer elke dertig seconden wordt er wel een schep water op de gloeiend hete stenen gegooid door iemand die op de bovenste plank zit. Zolang ze het zelf daarboven kunnen uithouden, mogen ze doorgaan met water opgieten. Voor ons is dat behoorlijk wennen; de enorm vochtige hete lucht brandt op je huid en ademhalen is lastig door de heftige hitte. We komen na 5 minuten onderin zittend alweer de sauna uitgerend, zo rood als een kreeft. Maar blijkbaar went dit, want de Finse huid is ertegen bestand. We blijven oefenen.

Hoe is het vertrek uit Rusland verlopen? Alsvolgt: vrijdag 8 juli zijn we met z’n tweeën de stad in gegaan, op zoek naar wat kadootjes. Al wandelend door de straten kwamen we bij de Bloedkerk die we toch nog even van binnen wilden zien, wat een onvergetelijke aanblik bleek te zijn, een en al mozaïek, een feest voor het oog. Daarna nog even naar het Petrus en Paulus fort, waar in de kathedraal de graftombes van de Romanovs staan. Inmiddels hadden we zoveel gehoord, gezien en gelezen over de Romanov-families, dat dit een waardige afsluiting was van ons bezoek aan St Petersburg. De laatste roebels gaven we uit aan een mooi glas bier en de avond werd afgesloten met een gezellig steigerborrel, waarbij vrijwel alle deelnemers aanwezig waren. Toch wel erg bijzonder als we zo terugkijken; met 27 schepen helemaal naar St Petersburg gevaren, niemand heeft grote problemen gehad met de tocht (behalve 1 boot, die op een rots is gevaren. Maar die schade kon worden gerepareerd in Helsinki, en ook zij waren er gewoon bij) en niemand heeft in de stad problemen gehad, in de zin van beroving etc. Daarnaast zat de sfeer er goed in, was er een leuk contact onderling en een gevoel van verbondenheid. Fijn voor het organiserend comité!

Zaterdagochtend zijn we vertrokken, in drie groepen. Uitklaren duurde vreselijk lang, voor onze groep van 6 boten 2 uur en drie kwartier, een en al trage bureaucratie. Maar ach, voor ons de laatste Russische stuiptrekking…..
Daarna grotendeels kunnen zeilen, weliswaar maar met zo’n 4 knopen, maar ach, we hadden geen haast. De volgende ochtend kwamen we om half 8 in Haapasaari aan, het Finse eiland waar we moesten inklaren. Wat een contrast: twee sympathieke Finse militairen kwamen aan boord bij ieder schip, controleerden de paspoorten en namen een crewlist mee, die ze later wel zouden verwerken. Voor al die circa 20 boten bij elkaar duurde het nog geen twintig minuten, heerlijk! Ondertussen lagen wij al in het water te zwemmen, 23,8 graden. De beste manier om je fit te voelen na een gebroken nacht op zee. Daarna zijn we het kleine haventje van Haapasaari ingevaren met nog tien andere boten van de groep, de andere boten voeren verder of gingen in de baai voor anker. Prachtig weer, heerlijk om over het eiland vol rotsen en dennenbomen te lopen met overal uitzicht over de zee. ’s Middags een paar uurtjes bijslapen en die avond ontstond er een spontane barbecue op de steiger, nog even wat gezelligheid onderling in een wat kleiner comité. We hebben echt enorm genoten van de contacten met andere zeilers tijdens deze reis. Allemaal dappere mensen, avonturiers, die er met hun bootje op uittrekken om de wereld te gaan zien, leuk hoor! Aan de andere kant, na tien dagen zo intensief optrekken opgeteld met de indrukken van de stad, zijn we er nu ook wel enorm aan toe om de rust van de natuur op te zoeken en lekker samen te zijn, wat we ook zo goed kunnen. En zo geschiede….

Maandag de elfde juli voer iedereen uit, ieder zijns weegs. Wij vertrokken als laatste boot, en gingen naar het stadje Kotka. Dit omdat we nog steeds met ons accu-probleem zaten en het tijd werd dit op te gaan lossen. Al sinds een paar weken gaf de accu een veel te laag voltage af zodra we 15% van de capaciteit verbruikt hadden. Geen goed teken, zeker niet voor een accu uit 2010 die we kochten met de verwachting dat hij tien jaar mee zou kunnen gaan, zo’n super-de-luxe gel-accu. Pieter had al met Mastervolt NL gebeld, die ons adviseerden dit probleem niet in Rusland maar in Finland op te lossen. Nu we weer in Finland waren konden we aan de slag. Dus op maandagochtend 11 juli belt Pieter met de Finse firma en krijgt een bandje te horen: wij zijn van 11 juli tot 5 augustus met vakantie! Op dinsdag is er in Kotka twee keer een elektricien aan boord gekomen om de accu door te meten, en inderdaad, het probleem zat hem in het
apparaat zelf. Inmiddels had de Nederlandse man ons toch aan het mobiel nummer van de Finse man kunnen helpen. Die hoorde het probleem aan, en regelde meteen dat er een nieuwe accu onze kant op zou komen (de firma zat 300 km verder naar het westen, dus een behoorlijke rit voor die accu van zo’n 80 kilo). Donderdag zou hij afgeleverd worden bij de haven, mooi! Dat gaf ons de gelegenheid om op woensdag met gerust hart naar de aangeprezen golfbaan van Kotka te fietsen en er een prachtig mooi rondje te lopen, samen met Pekka en Kirsti, een ouder echtpaar. Leuke mensen. Hij bleek ere-voorzitter van de golfclub te zijn, en vertelde vol trots dat hij in 54 landen gegolft heeft en op 228 verschillende banen in totaal. Eerder een obsessie dan een hobby, concludeerden wij. Maar toch gaaf!

Even een paar leuke dingen vermelden: Deze dagen hebben we lekker veel gelezen. “De honderd jarige man die uit het raam klom en verdween” was een hartstikke leuk boek, Xan! Ik heb m’n lékkerste Irish Coffee óóit gemaakt, Hella, waarbij we op jou proostten, ten eerste omdat we dankbaar jouw whisky daarvoor hebben gebruikt, ten tweede omdat ik met jou de meeste Irish Coffees in m’n leven heb gedronken! Op 1 avond hebben we twee film gekeken, “The Bucket List” en “Atonement”, waarvoor dank, Ferdy. Nog drie te gaan van jouw dvd’s. En nee, Anne Marie en Mark, we hebben nog steeds jullie spelletjes niet nodig gehad, we zijn nog niet uitgepraat !
Toen we donderdag om tien uur opstonden, bleek de accu al geleverd te zijn. Om 13 uur zat hij er alweer in en was de oude afgevoerd. Al met al perfect geregeld, met dank aan de vlotte service –ondanks vakantiereces- van Mastervolt. Nou, als de problemen zich tot die accu beperken, dan tekenen we daarvoor. Verder nog een grappig detail dat onze grootste zorg voor deze tocht onze gasvoorraad aan boord was. Na acht weken op reis, waarbij we meestal aan boord hebben gekookt en niet zuinig zijn geweest met gebruik van de oven, blijkt de eerste van de drie gasflessen die we bij ons hebben bodemloos te zijn en geeft nog geen teken van z’n eindigheid. Een onterechte zorg al met al.

Gisteren nog een bezoek aan het Maritiem Museum van Kotka, wat de moeite waard bleek te zijn. Met name het rondstruinen door het interieur van de ijsbreker Tarmo.
Daarna zijn we uitgevaren, nog even lekker gezeild tussen de eilanden door, naar een baai 8 mijl verderop, waar we nu tegen een steigertje aanliggen. Gisterenavond volle maan, met prachtig licht over de baai rond middernacht, zie foto.

Vandaag regende het volop, toen de wekker om 7 uur ging met als bedoeling dat we vroeg zouden afslaan op de golfbaan. Wekker uitgezet, plan bijgesteld en heerlijk verder geslapen, om om 11 uur pas op te staan. Als dát geen vakantie is. Net een bakje bosbessen geoogst in het natte bos, ook weer zoiets romantisch. Voor het geval u daar na dit verhaal nog aan mocht twijfelen, wij genieten volop en de sabbatical voldoet nog meer dan we hadden gehoopt! We gaan voorlopig nog maar lekker door zo.