Op donderdag 30 juni vertrokken we in de middag uit Hamina, in groepjes van 5 boten. Eerst naar het eiland Santio, zo’n 3 uur varen, om daar uit te klaren. Al met al verliep dat voorspoedig. Vervolgens hebben we ons als groep gemeld bij de Russische kustwacht, die allervriendelijkst waren. Zo, dat zat erop, nu mijlen maken. 5 knopen wind uit het Oosten, motoren dus, er zat niets anders op. Het water was rustig, prima sfeer zo onderling, af en toe pratend over de marifoon. De sunset was indrukwekkend, geen wolkje aan de lucht en een vuurrode bal, langzaam zakkend in de zee. ’s Nachts kon er een paar uur gezeild worden, daarna weer verder op de motor. Best spannend om bij Krohnstad naar binnen te varen. De afstand tussen de 5 groepen was nu ongeveer twee uur per groep, zoals afgesproken. De inklaringsprocedure per groep zou ongeveer 2 uur in beslag nemen, wat inderdaad zo bleek te zijn. Na aanleggen aan de onrustige waterkant, werd de boot eerst geïnspecteerd door een man met veeeel te grote pet, ter plekke werden de paspoorten gecontroleerd. Daarna gingen de schippers aan wal, die anderhalf uur allerlei formulieren moesten invullen, wachten wachten wachten, stempels, ander loket etc, maar uiteindelijk was alles in orde en konden we doorvaren. Uiteindelijk voeren we om 18 uur de Central River Yachtclub van St Petersburg binnen, waar ze nog bezig waren de steigerplanken vast te schroeven van de net gemaakte steiger, speciaal voor onze komst. De water- en elektriciteitsleiding werd diezelfde avond nog aangesloten, en daar lagen we, met z’n allen bij elkaar met prima basic-faciliteiten.

Doel bereikt, geweldig! Het meest opvallende bij aankomst, waren de ontelbare flatgebouwen langs de waterlijn en de megagrote motorjachten in de haven. De dag erna hadden we even nodig om wat te acclimatiseren, beetje gewandeld door de parken in de buurt, roebels getapt, ijsje gegeten. Kijken naar het straatleven en naar de bevolking. De vrouwen besteden heel wat aandacht aan hun uiterlijk, en meer dan de helft van de vrouwen loopt op hoge hakken. Hóge hakken! Die avond een gezellige steigerborrel, inmiddels kennen we vrijwel iedereen van de groep. Allemaal avonturiers, mensen die er met hun bootje op uittrekken en deze grote tocht niet schuwden, stoer hoor. De sfeer zit er lekker in!

Zondag gaan we per bus de stad in, de eerste blik op de paleiskade, de Hermitage, het Winterpaleis, prachtig en groots. Onder leiding van een Nederlands sprekende gids zijn we in een wat kleinere groep in drie uur tijd door de Hermitage geleid. Wat een pracht en praal, wat een overdaad aan bling-bling, wat een ruimtes. Goud waar je ook maar kijkt, prachtig ingelegde houten vloeren, de vloeren waar de tsaren en familie zelf overheen hebben gelopen, alles nog in originele staat. Mozaïeken, schilderingen, kunst. Even een blik op wat grote meesters, Rembrands etc. Teveel indrukken om te verwerken op 1 dag. Die avond naar ons eerste Russische ballet, The Sleeping Beauty, wat werkelijk fantastisch mooi was, qua muziek, dans en kostuums.

Maandag was er een busrit geregeld onder leiding van dezelfde leuke gids als de dag ervoor. Prima om een indruk te krijgen van alles wat er te doen en te zien is. Aan het eind van de middag werden we ontvangen in de residentie van de Nederlandse consul-generaal, die benoemde hoe trots hij was op onze club mensen die helemaal per boot naar deze stad zijn gekomen, waarna hij ons trakteerde op een meer dan aangeklede borrel, waar wij ras-Nederlanders ons natuurlijk enorm aan tegoed deden!

De dag erna zijn we lekker samen de stad in gegaan, nog een paar uurtjes door de Hermitage gezworven, de Izaäk Kathedraal bezocht en de toren ervan beklommen. Die avond naar het Zwanenmeer, waarvan we hoge verwachtingen hadden, maar wat een toeristische tegenvaller bleek te zijn. Ach ja, het kan niet altijd feest zijn.

Woensdag scheen de zon weer volop, na twee dagen bewolking, ideaal voor een fotoshoot van de Bloedkerk, waarna we per draagvleugelboot naar Peterhof zijn gereisd, 30 km buiten de stad, een van de tsarenresidenties die rondom deze stad liggen, met geweldige tuinen en bekend om z’n fonteinen. Helaas ging alles die dag om 4 uur dicht, omdat meneer Poetin op bezoek zou komen. Hij verbleef blijkbaar al een paar dagen in de stad. In onze haven kwam de ene na de andere helikopter al binnengevlogen en medereizigers van onze groep hadden Poetin al gespot, tussen z’n bodyguards, waarbij hij aan boord was gegaan van een van de dikke jachten hier in de haven.

Inmiddels zijn we wel een beetje verzadigd van alle indrukken, de mensenmassa’s en het stadse stof. We verlangen alweer naar het ankeren tussen de Finse scheren, de rust en de natuur. Vanmiddag hebben we nog een gezamenlijke boottocht met de groep, waarna er een afscheidsdineetje is georganiseerd. Waarschijnlijk gaan we vrijdag of zaterdag weer op pad, iets eerder dan oorspronkelijk gedacht, maar het is weer mooi geweest. We verwachten geen gedoe bij het uitklaren, de terugtocht zal dus wel soepel verlopen.