We zijn pas twee weken in Zuid-Afrika en zijn alweer zoveel herinneringen rijker. Hoewel we nu natuurlijk geen zeilavonturen meemaken, willen we toch wat schrijven over onze land-ervaringen. Het enige wat er over de boot te vertellen is, is de verhuizing naar een andere haven. Pieter schreef in het laatste verhaal al, dat we ons hart vasthielden in verband met de krakkemikkige staat van de hoofdsteiger bij Tuzi Gazi Yachtclub. Twee dagen voor we wilden gaan reizen waaide het ’s avonds tot zo’n dertig knopen. Zelfs dát bleek al teveel voor de steiger, we hoorden de bouten uit de planken springen en de vingerpontoon naast ons ging steeds schever liggen waardoor er al nauwelijks meer overheen te lopen was. Met nog meer wind in de voorspellingen tijdens onze afwezigheid, hadden we er geen goed gevoel bij. De volgende ochtend stonden we om 8 uur dus al bij het kantoor van de andere haven van Richards Bay, de Zululand yachtclub, die weliswaar volgeboekt was door de world-ARC. Maar ze bleken toch nog 1 box vrij te hebben! Diezelfde middag zijn we nog verhuisd, en wat heerlijk voelde het om ons vast te leggen in een ruime box met stevige steigers om ons heen. Hoewel ze nóg een plekje over hadden,  besloot de crew van de Anke Sophie om toch te blijven liggen en niet met ons mee te verhuizen. Daar kregen ze een paar dagen later spijt van, toen ze tijdens onze gezamenlijke vakantie telefoon kregen dat die nacht de hoofdsteiger voor een deel gezonken was met medeneming van hun vingersteiger. Hun boot is door andere zeilers de dag erna verlegd naar een andere plek. Op de foto die ze gemaild kregen was te zien dat de haven nu een eiland geworden was, de mensen die aan de hoofdsteiger lagen konden niet meer aan land komen omdat er een stuk van de pontoon van 3 meter lengte onder water verdwenen was! Wat waren wij blij met onze beslissing!

Op 14 november zijn we op vakantie gegaan samen met Thomas en Annette in ons huurautootje. Vanuit Richardsbay kun je heel makkelijk een aantal wildparken bereiken. Eerst zijn we naar de wetlands van St Lucia gegaan waar we al om half zeven in de ochtend aankwamen. Geweldig om zelf door zo’n landschap te mogen rijden waar je op elk moment wilde dieren tegen kan komen. We zagen allerlei springbokken, zebra’s, buffels en kudu’s grazen. Later hadden we het geluk een familie witte neushoorns tegen te komen die midden op de weg stonden. Indrukwekkend om die beesten van zo dichtbij te zien. Later zagen we in de verte nijlpaarden in het water en krokodillen op de oever. Daarna zijn we het westelijke deel van St Lucia doorgereden. Het weer werd steeds slechter en het begon zelfs te regenen. Goed voor het land, want ze kampen hier met de grootste droogte sinds vijftig jaar. Door de regen werd het zicht een stuk minder, waardoor het extra gaaf was toen ik in de verte een olifant ontwaarde op zo’n 500 meter afstand. Er waar er 1 is, zijn er vaak meer. Heel langzaam openbaarde de kudde olifanten zich en trok in een lange sliert door het landschap, zwart van de regen op hun dikke huid. Jonkies tussen de volwassen dieren en de grootste bul helemaal achteraan. Hoewel op grote afstand, het was het een indrukwekkend gezicht.

 

 

 

 

 

 

 

Voor de grap zeiden we tegen elkaar: zo, nu nog een giraffe en dan zijn we tevreden. En nog geen kilometer verderop stonden ze daar, rustig te eten van de blaadjes aan de bomen, net naast de weg. Wauw! Helemaal tevreden reden we naar ons sfeervolle guesthouse in Slusluwe, waar we twee nachten zouden slapen. De volgende dag stond een safari gepland en David, onze ranger stond om 6 uur al klaar bij de grote truck. Met zes gasten gingen we op pad naar het Slusluwe wildpark. Weer dikke laaghangende bewolking, niet ideaal voor het zien van wild, legde hij uit. Het was wat frisser dan normaal en het gras was nat, de dieren schuilen dan in het struikgewas. Die ochtend inderdaad niet heel veel gezien, maar wel vijf leeuwen die in de verte tegen de helling lagen, weer een paar giraffen van dichtbij, bavianen, allerlei boksoorten en veel roofvogels. En dat alles in een prachtig landschap. Het was wel koud achter in zo’n truck in alle vroegte, dus heel lekker om rond half tien aan te kunnen schuiven aan het ontbijt in de warme eetzaal van ons guesthouse. In de middag zijn we weer terug gereden naar St Lucia vanwaar we een boottocht van 2 uur over de rivier maakten en zo talloze hippo’s van dichtbij zagen en een paar krokodillen op de oever.

We hadden er nog geen genoeg van, dus stond ook de derde dag een wildpark op de agenda, deze keer Imfalosi wildpark. Om 8 uur ’s ochtends reden we door de oostelijke gate naar binnen om pas rond half vijf aan de westzijde er weer uit. Wat een prachtige dag, deze keer met stralend weer. Kuddes buffels, wrattenzwijnen, zebra’s van heel dichtbij. Talloze roofvogels en giraffes. Weer zovele bokken; waterbokken, nyala’s, impala’s. Maar helaas geen olifanten van dichtbij. Toen we het eigenlijk al hadden opgegeven en onderweg waren naar de uitgang, zag Pieter ineens een staartje boven aan de heuvel; misschien een olifant! En inderdaad, daar stonden ze!! Een kleintje en meerdere grote dieren bij elkaar, op nog geen vijftig meter van de auto vandaan. Eentje maakte zich los van de groep en kwam steeds dichterbij, stak daarna vlak achter ons de weg over, fantastisch. Helemaal verguld reden we verder, op weg naar het volgende guesthouse vlakbij het stadje Vryheid. Dat guesthouse hadden we die ochtend pas geboekt, lang leven internet en booking.com. Anders hadden we het landelijk gelegen Petra’s Country Guesthouse nooit gevonden. Maar wat een juweeltje! We werden ondergebracht in een koloniale villa met muren van 80 cm dik. Ieder stel kreeg een grote slaapkamer en we mochten gebruik maken van de sfeervolle woonkamer en keuken. Bij kaarslicht praatten we nog na, vol van al het wild wat we in deze dagen hadden gezien. ’s Ochtends zagen we pas waar we nou eigenlijk waren, omdat het al donker was toen we aankwamen. De farm lag boven op een heuvel met fantastisch uitzicht over het dal. Over bloeiende hortensia’s, rondscharrelende kippen, kalkoenen en fazanten. Meerdere gebouwen waarin gasten konden slapen. We ontmoetten gastheer Louis, die meteen Afrikaans met ons ging praten en ons enthousiast zijn museum vol zelf-verzamelde dingen liet zien, allemaal relikwieën van verschillende oorlogen, Eerste en Tweede Wereldoorlog, de Afrikaanse Boerenoorlog, indrukwekkend! En wat een aardige man!

Jammer dat we weer verder moesten, het zou een plek zijn waar je gerust een week zou willen blijven. Maar we waren ook heel nieuwsgierig naar de Drakensbergen, waar we ons volgende guesthouse hadden geboekt. Na een paar uur rijden zagen we de bergen oprijzen, majestueus. We bleken een eigen huis te hebben met twee slaapkamers, een gezellige woonkamer met open haard! Ontbijt en diner werd in het centrale gebouw geserveerd en dat alles in een fantastisch mooi landschap. We waren het er snel over eens dat we hier wel wat langer wilden blijven en boekten meteen wat nachten bij. Uiteindelijk zijn we er vier dagen gebleven en hebben prachtige dingen in de regio gedaan. We maakten drie wandelingen in verschillende delen van de Drakensbergen. Annette en Thomas hadden Pieter nog een leuk uitje beloofd voor zijn verjaardag en ineens kwamen ze met het voorstel voor maar liefst twéé uitjes!  Ze namen ons mee naar een uitvoering van het Drakensbergens Boy Choir, wat een onvergetelijke ervaring werd. We dachten dat het een lokaal koortje zou zijn, maar het blijkt een wereldberoemd koor te zijn! Ze treden internationaal op. Maar als er niets in het buitenland op het programma staat en de school gewoon draait, dan geven ze elke woensdagmiddag een uitvoering. Er waren wel 500 toeschouwers en er stonden meer dan 90 jongens op het podium tussen 8 en 16 jaar. En het optreden was tranentrekkend! Het eerste deel was klassiek van aard, het tweede deel compleet anders, opzwepend en vrolijk. Voor wie geïnteresseerd is, zie www.dbchoir.co.za

Bijna iedere woensdagmiddag om half vier lokale tijd (half drie in NL) zijn ze te zien via de livestream link op de site, geniet ervan!!

De dag erna namen Thomas en Annette ons mee naar een raptorshow, een optreden van valkeniers met hun roofvogels en met de Drakensbergen als achtergrond. Een dik uur werden we vermaakt met interessante info over de vogels en wat vliegstunts. Er waren visarenden, adelaars, uilen, buizerds en valken en de mensen deden hun werk zo zichtbaar met plezier.

Daarna naar huis gereden waar we ’s avonds in dikke regen en wind aankwamen. Ook echt weer heel fijn om aan boord thuis te komen, vooral in onze veilige marina. Want bij Tuzi Gazi was er weer een hoop loos, wat er bij deze wind niet beter op werd. 8 dagen hebben we rondgereisd en ongelooflijk veel meegemaakt.

En nu ik dit zit te schrijven, zijn we alweer onderweg. We hebben vannacht in een guesthouse in Ballito geslapen, vlakbij Durban. Gisterenavond hebben we Thomas en Annette namelijk mee uit eten genomen in een prachtig restaurant, een verlaat verjaardagsdiner ter ere van Pieters 60^ste verjaardag. Vandaag bezoeken we Durban en vanavond pikken we neef Pim op van de airport. Hij gaat ons de komende drie weken vergezellen langs de Afrikaanse kust. Mogelijk dat komende zaterdag al een goed weerwindow biedt om te vertrekken richting Port Elizabeth….

Meer foto’s in slideshow volgen snel!!